Volledige werken. Deel 3

[p. 168]

Ter Bruiloft van Karel van Ryswyck met Theresia de Lauw, gevierd te Antwerpen den 18ⁿ Mei 1845.

Heden mag het vreugde wezen,
Voor het nieuw verbonden Paer;
Hunne kwelling is genezen,
Die uit min was opgerezen,
En zy zitten naest elkaêr
Met den Echtkrans om het hair.
Zy gaen op des levens baren,
In het Echteschuitje varen,
Dat hen aen den oever wacht.
Nieuwelingen, vaert dan zacht!

Dat geen onvoorziene vlagen,
U uit streek noch rigting jagen;
Dat, en weêr en wind en ty,
Immer u voordeelig zy.
Want, er stranden vele schepen.
Die met man en muis vergaen
Op den hollen oceaen
Van de stormen aengegrepen,
Dient men by het roer te staen,
En in tyds de zeilen reven,
Want het gaet er voor het leven;
Nimmer wendt de kiel den steven,
Nimmer wyst de wind weêrom.

[p. 169]

 

Ook ziet men er vele stranden,

 

Die langs klip en hooge zanden

 

Willen, waer een bake glom,

 

Die by nacht en stormig duister,

 

Met een oogverblind bren luister,

 

't Bootsvolk lokte door haer gloed;

 

Die de bodems doet verdwalen,

 

Buiten alle koers en palen,

 

Tot zy zinken in den vloed.

 

Laet geen ydle glans u noopen,

 

Om van 't effen spoor te loopen,

 

Waer 't aen kracht u falen zoû;

 

Blyft u met uw deel verzaden,

 

Wedloopt nimmer t' onberaden,

 

Met een drymast zwaer van bouw.

 

 

 

Laet de liefde 't roer bewaken,

 

Als de wind de doeken spant;

 

Of dan boord en masten kraken,

 

Gy zult eens de kust genaken

 

Van het u beloofde land;

 

Met een aental varensgasten,

 

Die u op den verdren togt

 

Van den arbeid eens ontlasten,

 

Die u overvallen mogt.

 

Nu is 't scheepje licht geladen,

 

Maer door zorg en huwlyksmin,

 

Krygt men last en manschap in:

 

Wil de gunsten nooit versmaden

 

Die de milde vruchtbaerheid

 

Eenmael voor uw stappen spreidt;

 

Zy alleen kan 't al verzoeten....

 

Zy is 't mollig bloemtapyt,

 

Dat in d'ondermaenschen stryd,

 

Onze waggelende voeten,

 

Zoo voor doorn als adderbeet,

 

Heimelyk te hoeden weet.

 

Ziet dan bly de toekomst tegen,

 

En hoopt vurig, dat de zegen,

[p. 170]

 

Ons door vrouw natuer beloofd,

 

Neêr moog dalen op uw hoofd.

 

Dat ook hopen vriend en magen,

 

't Blyft de wensch van heel den disch,

 

Eer de tiende maen zal dagen,

 

Op heur neveligen wagen.

 

Dat het weder feestdag is!

 

Dat uw stamhuis zal verryken,

 

Door een frisch en aerdig wicht,

 

Waer des vaders beeld in ligt;

 

En dat moeder zal gelyken

 

In het kwyten van zyn plicht.

 

 

 

Komt, ik zal het anker lichten....

 

Feestelingen, neef en nichten,

 

Laet ons 't ingeschonken glas,

 

Lustig in net ronde klinken,

 

En ten bodem ledig drinken,

 

Tot hun welvaert op den plas.

 

Vaert dan beiden, vaert in vrede!

 

't Lot deele u zyn gunsten mede,

 

Stevent welgemoed van land!

 

En naekt eens de stille reede

 

Van den zaelgen overkant.