|
| |
Aen de Rederykkamer van Brussel, by hare derde jaerlyksche algemeene vergadering, 9 April 1845.
Ik groet U, broedren, strydgezellen!
Gy die met my ten kamp kwaemt snellen,
Voor Vlaendrens tael en volksbestaen;
Die, als ons erfregt werd verdrongen,
Zyt moedig in de bres gesprongen,
Vast zwaeijend met de Leeuwenvaen.
Ja, Gy hebt door uw moedig kampen,
Al menige yzerzware rampen,
Te keer gegaen in 't bang verschiet.
Hadt Gy de vlag niet op gesteken,
Vast ware ons Vlaenderen bezweken,
Gezonken in het schandig niet.
Duld dan myn dankbare eerbewyzen;
Ik kan uw lof ten hoogst doen ryzen,
| |
| |
In ongekunsteld maetgezang,
Dat uit myn boezem is gevloten,
Op vrye en ongezochte noten,
Die 'k nimmer schonk voor schat noch dwang;
Maer, die ik om den moed te loonen
Van Belgies onverschrokken zonen,
Zoo graeg myn snarentuig ontwring;
Dat ik, om onbedeesd te spreken,
En om 's lands ongelyk te wreken,
Zoo tydig van Natuer ontving.
Laet u de moed nog meer ontvlammen,
En moge u de arbeid nooit verlammen,
Hoe zwaer de taek ook ieder schyn;
Daer, waer gehakt wordt vallen spaenderen;
Maer 't geldt de tael, het geldt ons Vlaenderen!
En groot zal de overwinning zyn.
Geen loos gerucht mag u verrassen,
De honden die het hevigst bassen,
Zyn 't eerste voor den stok beducht.
Denkt altoos, dat, wie 't goede voor heeft,
Toch eenmael alle strikken doorstreeft,
En 't valsche in 't einde voor hem vlugt.
De Hemel blyft de zyn beveiligen,
Neemt slechts voor uw bescherrem heiligen,
Den Godsgezant van uw stadhuis:
Dan zult ge eens, en ik durf het hopen,
Het anti-vlaemsch voor u zien loopen,
Gelyk de duivel voor het kruis.
Ja, 't valsche eens uit de hel gebroken,
Is hier in Vlaend'ren komen spooken,
En spookt er nog op menig punt,
Daerom, als ware Vaderlanders,
Dat zyt gy allen, en niet anders,
Vooruit, laet zien wat of ge kunt!
De banden die ons nog omvatten,
Zy zullen eens aen duigen spatten;
| |
| |
Hebt toch geduld en taeijen moed!
Hoe sterker wy in tal geraken,
Hoe eer de bind'slen zullen kraken:
Zelfs vordren wy in tegenspoed....
Laet myn gezegde u niet verbazen! -
'k Had in een pot eens, voor myn glazen,
Een jongen roozelaer gekweekt;
Dan, 'k moest gewoonen list gebruiken,
Terwyl de wind de teng're struiken.
Zoo dikwyls teistert en verbreekt.
Ik plantte er eenen boomstaek neven,
Die voor geen harden wind moest beven,
En 'k bond den weeken roozelaer
Er stevig om met stam en takken,
Zoo dat geen storm hem meer mogt knakken;
En na verloop van menig jaer
Had hy den leipael weggedrongen,
Was hy zyn banden uitgesprongen,
Hief hy een zware kruin in top.
'k Kon nergens zulke plant meer vinden,
Ik zocht er de oorzaek van in 't binden,
En, 'k sloeg den nagel op den kop!
Zoo zullen we ook eens, laeg en strikken
Al groeijend tarten en verwrikken,
En vast gelyk een ceder staen,
Die alle banden is ontwassen,
Die geen geweld meer kan verrassen,
En zelfs kan spotten met de orkaen.
Te zâam dan, als een bundel schichten!
En wat de minste ook moog' verrichten,
Zy door de meerd'ren niet gewraekt.
Verbroed'ring zwelle door ons aderen!
Het was de kenspreuk onzer Vaderen,
Dat eendragt immer sterkte maakt.
| |
| |
Op! zoo ge nog wilt Vlaming heeten,
En grift voortaen in uw geweten
Dat ieder weg naer Rome leidt;
Verzaekt de schaemte, stout gesproken!
Het offer op 't altaer ontstoken,
't Altaer der Nationaliteit.
9 April 1845.
|
|
Auteursrecht onbekend