Volledige werken. Deel 3
(1884)–Theodoor van Rijswijck–
Auteursrecht onbekend
[pagina 150]
| |
'k Wil haer volgen, 'k wil haer vieren,
'k Laet my door haer wenk bestieren,
'k Word haer invloed fel gewaer,
By liet eindigen van 't jaer.
'k Zie hoe jong en oud zich schikken,
Om de zalige oogenblikken,
Van den gullen Nieuwjaersdag,
In genot en luid gelach,
Vry van zorgen door te brengen,
Offers op 't altaer te plengen,
Dat der vriendschap als uit pligt
Met dien dag wordt opgerigt,
Ziet hoe elk zyn pligt wil boeten;
Hoort het volk elkander groeten.
Hier verrast een knecht zyn heer,
Ginder buigt de meid zich neêr.
Nicht en neven snellen henen,
Komen lucht van hart en beenen.
Onder jubelend gegroet,
Thans elkandren te gemoet.
Elders komt een zoon zyn vader,
Onder hartlyk wenschen nader;
En zyn zusje hupsch en malsch
Hangt haer moeder om den hals.
Dag van vreugde, dag van zegen!
'k Zing u blyde en juichend tegen;
'k Voel my even aengedaen,
'k Draei de citersnaren aen.
Maer wie zal ik eerst het wagen
Myne wenschen op te dragen?
Wie verdient vooraf myn groet,
Dien 'k als dichter wenschen moet?
U, myn vlaemsche Landgezellen,
Dien ik 't eerste toe te snellen,
En wat my op 't harte ligt
Te doen kennen in gedicht.
Ik verzuim myn pligt niet langer:
Is een vaderlandsche zanger,
't Liev'lings kind der natie niet?
Moet hy dan in 't vlammend lied
| |
[pagina 151]
| |
Haer zyn wensch niet openbaren,
En het diep gevoel verklaren
Van verknochtheid, trouwen min,
Aen dat talryk huisgezin?
Dat hem is door 't lot gegeven;
Allen zyn hem broêrs en neven;
Wyl hy 't moedig voorgeslacht
Als zyne oudren eert en acht.
Ach! of dan myn wensch van heden
Uit de verte U toe mogt treden,
Die U steeds zoo aeklig was,
Belgen, van het vlaemsche ras!
Moge in 't jaer, thans aengevangen,
Ramp en nood U minder prangen,
Minder kwellen dan voorheên,
Mogt het wigt der tegenheên,
Waer wy allen thans voor bukken,
Uwe schoudren minder drukken;
Ongeregtigheid en waen
Nimmer aen het staetsroer staen.
Ach! zy die op 't hooge kussen,
Enkel hunne hebzucht blusschen
Wyl het land er by verkwynt
En zyn welstand heel verdwynt;
Kunnen toch de vlaemsche Belgen
Nimmer in den grond verdelgen,
Hoe hun list zich scherpt en wet!
Eenmael worden wy gered;
Want het oog van Hem hier boven,
Dien wy allen innig loven,
Is nog niet van ons gewend:
't Kwade raekt toch eens ten end.
Moge 't jaer er van gewagen,
En zyn naderende dagen,
Ooggetuigen er van zyn!
Voegt uw beden by de myn,
Rasch verandren deze tyden
En na lyden komt verblyden:
Echt verblyden zonder grens
Staev' dit jaer myn hartewensch!
1 Januari, 1845. |
|