Volledige werken. Deel 3
(1884)–Theodoor van Rijswijck–
Auteursrecht onbekend
[pagina 113]
| |
De Heksendans.Ga naar voetnoot(1)I.Daer slaet het kwaert voor middernacht,
En in de vale hei
Verschynt, met rimpelige vacht,
De zwarte heksenrei.
Ginds, by den mylpael, waer het spoor
Zyne armen openstrekt,
En kruislings, zand en bramen door,
Het plein aen vieren trekt,
Daer is het aengewezen punt;
Daer komen zy byeen.
Zie, hoe de nevel klaert en dunt,
En wegdryft voor hun schreên.
De maen ryst statig in de lucht,
En breekt door 't duister voort;
Daer nadert de eerste heksenvlugt
By 't afgesproken oord.
En verder, aen den horizont,
Toont zich een heele troep,
De weêrgalm kaetst de klanken rond
Van zyn gevreesd geroep.
Zy naedren op een bezemstok,
En scharen zich in kring;
Begroeten, hupplendals een bok,
Elkander onderling.
| |
[pagina 114]
| |
Nu neemt het nachtlyk feest begin;
't Draeft alles in galop;
Er stapt een heks den cirkel in.
En wroet den zandgrond op,
Waeruit een helle zwavelgloed
In eens naer boven klimt,
Wiens weêrschyn, rood als stroomend bloed,
Op ieder voorwerp glimt.
De vlam, die telkens hooger spat,
Verbreedt haer dikken smook,
Tot hy op eens den kring omvat
Van heks, en schim en spook.
En nu het al omgeven is
Als met een tooverwolk,
Breekt zich de vorst der duisternis
Hervoort uit 's afgronds kolk.
Ontelbre duivlen volgen hem,
En ieder grypt een bruid
Om hals en heup, met forsche klem,
Ten karmanjooldans uit.
| |
II.Nu slaet het op den kloostertoren;
't Is middernacht.
Eene doffe rukwind laet zich hooren:
Uit poel en gracht
Begint de kikvorsch luid te kwaken;
En vledermuis,
En uil en nachtgeboefte ontwaken,
Met schor gedruis.
Zy slingren krassend door de glansen
Van 't knappend vuer,
Waer heks- en duivlenras om dansen,
Dit aeklig uer:
| |
[pagina 115]
| |
Verward als nagejaegde muggen,
Door gloed en rook;
Haer vingren zetten kattenruggen,
Haer schoften ook;
Snel tuimlend, slingren en verzwinden
Ze in ligten draf,
Zooals, by dolle wervelwinden,
Het draeijend kaf.
De luchtstroom en de bodem ronken;
Zóó draeit en zwindt
Die mengelklomp van vlam en vonken,
Van stof en wind.
Van heks en spook en schimgewemel,
En ravenbroed,
Terwyl de maen, aen d'effen hemel,
Hen schuinsch begroet -
Gelyk de zondige kohorten,
Die God, weleer,
Uit d'opperhemel neêr deed storten,
Van sfeer tot sfeer,
Naer 's aerdryks onderaerdsche kolken;
Door 't piettrend wigt
Verzeld van zwangre donderwolken,
Waeruit de schicht
Des bliksems onophoudlyk toeschoot,
Tot in den poel
Der hel, en de aerde zich weêr toesloot
Op zyn bevel.
Zoo dwarlend hort en snort en sjort het
In bajertjagt,
De landman schrikt dien stond, en wordt het
Eens middernacht,
Dan stolt hem schier het bloed in de aedren
Als hy hen hoort,
En wie de heide dan zou naedren.
Die wierd vermoord
En aen den mylpael opgehangen,
Geheel verminkt....
Hoor wat er nog in hun gezangen
Al yslyk klinkt:
| |
[pagina 116]
| |
III.‘Gnomen, en elfen en sylfen en dwergen,
Trouwe bewooners van krochten en bergen,
Kindren van d'aekligen nacht,
Zy aen den afgrond uw hulde gebragt!
Komt, om de sluimerende aerde te tergen,
't Heeft door de starren reeds twalef gebromd;
Geesten en schimmen en schaduwen, komt!
Heksen, vampyren en knollen en spooken,
Lustig uit holen en kloven gebroken,
Nu zich de hel met ons mengt!
Wee! die zyn oífer ten altaer niet brengt.
Ziet gy het vuer van den Sabbat niet rooken?
't Nachtfeest is daer en de Satan gebiedt;
Geesten en schimmen en schaduwen, ziet!
Welkom! uit kerkhof en pesthuis en graven;
Stort in den zwindel om mede te draven;
Deelt in onz' duizlige vaert;
Nauwlyks nog raken ons voeten deze aerd'
Op! om de glorie des afgronds te staven;
Zwaeijen en draeijen we in vollen galop.
Geesten en schimmen en schaduwen, op!’
De kloosterklok slaet één, en alles is verdwenen.
De ganzenhoeder jaegt zyn kooi des morgens uit;
Hy breit een wollen rok; dryft langs den kruisweg henen;
De grond is omgewroet; verzengd is 't schrale kruid;
De hond is bang en schuw, en wil geen stap meer verder;
Verbergt zich huilend in de schaduw van den herder.
De man bedenkt zich, slaet een kruis, en spreekt geen woord:
Maer dryft dien dag zyn kooi langs ander streken voort.
1844. |
|