Volledige werken. Deel 3

[p. 111]

Aen onze Nieuwere Medewerkers.

Lag eens het veld der lettren braek,

Door 't onkruid overtrokken;

En had de vrucht der moederspraek,
Noch aengenamen geur noch smaek,

Om 't hart des volks te lokken:

En zocht de landaerd eenmael rond,

In afgelegen gaerden;

Waer uitheemsch ooft en bloeisel stond,
Daer hy met die van eigen grond

Niet opentlyk dorst aerden:

God dank! die tyd van hoon en schand,

Is eindlyk heen geweken;

Nu wordt ons eigen hof beplant,
Met vruchten uit ons eigen land,

Die eigen kindren kweeken.

Behoud, o volk der zuiderkust,

Wat we u te beedlend vroegen.

Eens van der oudren deugd bewust,
Bekroop de landaerd ook de lust,

Om Vlaendrens grond te ploegen.

Eerst sneed de cikkel onvermoeid,

En riet en braembosch over;

Dan, d'akker door ons zweet besproeid,
Werd haestig vet en ziet, daer bloeit

Hy reeds met welig loover!

[p. 112]

 

Dat eens een oogst verhopen doet,

 

Die d'arbeid zal vergelden,

 

Van hem die met beleid en moed.

 

Den dorren grond heeft omgewroed,

 

Van onze lettervelden.

 

 

 

Wel is schier alles nauw geplant,

 

De storm kan 't nog verrassen;

 

Nog breekt de distel door het zand,

 

En dreigt nog stout langs elken kant,

 

Weêr alles te overwassen.

 

 

 

Maer, laten we op ons hoede zyn,

 

Ons steeds getrouw vereenen;

 

Ofschoon de morgen helder schyn',

 

Geen oog dringt door het dicht gordyn

 

Der verre toekomst henen.

 

 

 

Beschermt, bewaekt uw jong plantzoen

 

Vooral van zuidenwinden;

 

Die aen het jeugdig bottend groen,

 

Een ligte schade zouden doen,

 

Om 't later te verslinden.

 

 

 

Wanneer een forsche stam het loof

 

Zal naer den hoogen heffen;

 

Weest dan beveiligd tegen roof,

 

Blyft dan voor 't woên der stormen doof,

 

Die nog, maer vruchtloos, treffen.

 

 

 

'k Beken 't er is reeds veel gedaen,

 

Maer er blyft steeds te werken;

 

Daerom, met vlyt voor uit gegaen,

 

Opdat wy eens als boomen staen,

 

In digtbewassen perken.

1844.