Volledige werken. Deel 3

[p. 109]

Vriendengroet op het Banket van het Taelverbond.

Gegroet, gegroet, ô broedrenscharen!
't Mogt my nog eens te Gent ervaren,

U in een klinkend lofgedicht,

Als heden, willekom te heeten;
Ik zal myn zending niet vergeten,

Ook hier voldoe 'k een duren pligt.

Sinds zyn er weêr dry jaer verloopen,
Wat zyn wy al niet doorgekropen,

Wat hebben wy al niet doorstaen,

Van helsche vonden, booze plannen,
Ons nydig in den weg gespannen,

Door bastaerd-Belg en Gallomaen!

En toch, hoe fel, hoe digt bestoken,
Wy hebben hoog en stout gesproken,

Wy tuigden van der vaedren moed:

Wy zyn schier magteloos begonnen,
Wy hebben stap voor stap gewonnen,

En heden staen we op vasten voet.

Doch, daerom mag de moed niet flauwen;
Wy dienen 't oog in 't zeil te houèn,

Opdat voor immer onze zaek

Mag wortlen in der Belgen harten,
Opdat wy verdren aenval tarten

Met minder moeite en minder wraek.

[p. 110]

 

Blyv' de eensgezindheid ons bewaken,

 

Wy zullen tot ons doelwit raken,

 

Wy zyn reeds van den zege wis;

 

En worden, zonder komplimenten,

 

Voor eeuwig tweeklank en accenten.

 

Begraven onder dezen disch.

 

 

 

Wat laet ge u aen een punt gelegen?

 

Wy zyn in de eeuw der yzrenwegen,

 

Wy moeten met den stoom vooruit!

 

Dat achterblyvend hoefgekletter

 

Dat nutloos twisten op een letter,

 

Wat geeft dat eindlyk tot besluit?

 

 

 

Verbroedring zal het alles heelen;

 

Wie in den tocht niet meê wil deelen,

 

Die kome alleen van achter aen.

 

Wie naer Jerusalem wil reizen,

 

Blyft wel voor zuilen en paleizen,

 

Maer voor geen boerenhutje staen.

 

 

 

Dus, kunstnaers moedig voortgevaren,

 

Voor tael en haerdsteê en altaren,

 

De lier met mannenmoed bespeeld!

 

'k Weet dat het bloed van uwe vaedren

 

U bruischend woedt door hart en aedren

 

En dat 's land bloei uw boezem streelt.

 

 

 

Alwie de goede zaek verdedigt

 

Dat hy met my den beker ledigt!

 

Al willen wy der Gaulen wyn

 

Op 't vaderlandsch banket niet missen,

 

Dat zy zich daer niet in vergissen:

 

Hun tael zal nimmer de onze zyn.

1844.