Volledige werken. Deel 3

[p. 107]

Feestgroet uitgesproken op het Taelverbond, gehouden te Brussel, den 11 february 1844.

Ontvangt door my den groet der broedren van de Schelde,

Gy, vaste pylers van der vaedren taelgebouw;

Die steeds uw heel belang in zynen voortgang stelde,
Ook als geduchte haet uw vromen tred verzelde,

U sloeg met schaemte en rouw.

Ontvangt den handdruk, u met warmen drift geboden,

Gy, uitverkoren teelt van 't wordende geslacht;

Die onder oudren spraek, der Natie schier ontvloden,

In d'akeligen jammernacht,

Heur middagluister wederbragt.

Ja, zwaer was onze taek, de bange vergezigten,

Die ons het ryzende verschiet,

Waer wy de schreden henen rigtten,

Voor onze blikken scheemren liet,

Begunstigden het doel der onderneming niet.

Maer echte moed en vlyt, het kenmerk onzer vaedren,

Bragt ons door strik en hindernis;

Wy dachten aen 't voorheên, het bloed gloeide in onze aedren,

ô Ja, wy mogen 't uitzicht naedren,

Dat voor ons volksbestaen een ander leven is.

Doch, trouwe broederen! hangt nog uw heldenwapen, -

Het snaertuig, aen den wand niet op,

Om zegevierend by de lauweren te slapen,

Om vruchten van den prys te rapen:

Wy zyn nog verre van den top.

[p. 108]

 

Bezeeglen wy den roem, door onzen moed verkregen,

 

Door eeuwge blyken onzer vlyt;

 

's Lands eenig heil is in ons werkzaemheid gelegen,

 

Verzelt den landaerd steeds langs klimmende eerewegen,

 

En zingt, in geestdrift opgestegen,

 

Hem liedren aen de deugd en 't vaderland ge wyd.

 

 

 

Dat is de zending van den dichter;

 

Daerom kreeg hy de gaef van 't lied;

 

Hy is der natie vastste rigter,

 

Hy wordt der volkeren verlichter,

 

Of blakert voor zyn zending niet!

 

 

 

Geen hinder zal hem af doen schrikken:

 

Hy kan zich naer het noodlot schikken,

 

Waer hy de slagen van voorziet;

 

Hy kent alleen en deugd en waerheid,

 

En, als zyn loopbaen niet langs daer leidt:

 

Hy blakert voor zyn zending niet.

 

 

 

Zyn vaderland is in den hemel,

 

Hy spot met al het aerdsch gewemel,

 

Dat hem slechts dorrend loover biedt;

 

Hy poogt ons tot de deugd te lokken,

 

En kan hy 's menschen geest niet schokken:

 

Hy blakert voor zyn zending niet!

 

 

 

ô Makkers! mogt myn toon u moed en geestdrift geven,

 

Om met meer pligtgevoel ons uitzigt toe te streven;

 

Eens was u 't vaderland verpligt.

 

De nazaet, diep geroerd om uwe deugdbedryven.

 

Zou plegtig uwen naem in alle harten schryven,

 

De hechtste pronkzuil die op aerde wordt gestigt.