Volledige werken. Deel 3

[p. 80]

Eene Hemelsage.

Er kwam eens een Wael aen depoort van den hemel,
Zoo zwart als een kool en zoo wild als een rots:
‘Wat is daer’ vroeg Petrus ‘voor 'n duister gewemel!
Zeg, zyt gy ook een van de schepselen Gods!’

Op 't teeken van ja, kwam de Apostel wat nader
En zag dat het waerlyk een aerdeling was.
‘Wat wilt gy aen 't huis van den hemelschen Vader?
Wat waert gy, wat deedt gy?’ vroeg Petrus alras.

‘Ik hen,’ zei de Wael, met een zekere pretentie,
‘Van Godsdienst een Christen, van Natie een Wael.’
De Apostel neeg 't oor met byzondere attentie,
En dacht by zichzelven: ‘wat duivelsche tael!

Die heb ik nog nooit, zoo ik meen, hooren spreken;
Gy zyt zeker ergens van Zembla's gewest?
Of eer van Japan, of Guatemala's streken,
Waer doorgaens de Cholera heerscht of de pest?

Een oogenblik, vriend, ik wil eventjes hooren;
Ik ga naer Franciscus Xaverius zien;
Die heeft in zyn leven met boschman en mooren
En wilden verkeerd, en die kent u misschien.’

Weg was de Poortier, en de Wael stond verslagen:
‘Wat?’ riep hy gestoord, ‘zyn wy hier niet bekend?
Wy wereldberoemden, voor jaren en dagen!
Wie onzer verwacht zich aen zulk kompliment?

Wy die voor 't geloof zooveel bloeds deden stroomen,
Die Vlaend'ren en Braband doen kruipen in 't stof;
Wy zouden zoo moeilyk in 't hemelryk komen?
Ho! ho! sinte Pieter, gy maekt het te grof!’

[p. 81]

 

Sint Paulus, aen wien het de Apostel vertelde,

 

Die zeide: ‘De Walen? die zyn er, dat 's waer;

 

Die nestlen daer tusschen de Maes en de Schelde;

 

Maer, vriend, zy zyn thans in den hemel zoo raer.

 

 

 

Want, sinds de fortuin hun wat meê is gaen keeren,

 

Gedraegt zich dat boeltje hier onder zoo bont;

 

Nu denken zy dat er hon niets meer kan deren:

 

Ze aenzien huns gelyken als slyk van den grond.

 

 

 

Door hen ligt de Vlaming zoo diep in bezwaren! -

 

Och zóó!’ zeide Petrus, ‘nu ken ik hun, maet!

 

Zy zyn het die daer over tien, twaelf jaren....

 

Juist, juist; welnu weet ik wat uer dat er slaet!’

 

 

 

De Apostel, terug aen den ingang gekomen,

 

Zei: ‘Vriendje, ik heb nog voor u geen bevel;

 

Dus 'k raed u, ga, wandel naer genen kant henen,

 

En moog 't u bevallen, zoo klop aen de hel.’

 

 

 

Dit klonk door de wolken den duivel in d'ooren:

 

‘Neen, neen!’ riep hy uit ‘geene Walen by my!

 

Ik laet my niet graeg in myn staetkunde stooren;

 

Ik heb myn' ministers, myn' raden er by...

 

 

 

Laet hen in den hemel den boeral eens jagen,

 

Of zend hen terug naer het aerderyk af;

 

Zy waren in staet myn gezag te belagen,

 

Als ik hun de aenzienlykste emplooijen niet gaf....’

 

 

 

Sinds is het hier boven nog altyd aen 't muiten,

 

Wie of er hen binnen zal laten of niet.

 

Ach! hadden wy ook met ons deuren te sluiten,

 

Hen buiten de palen van 't vlaemsche gebied!

1843.