|
| |
| |
| |
Hulde aen den Dichter H. Tollens Cz.
Nu eerst, nu ik 't wilde wagen,
U naer eisch een dankbaer lied,
Voor wat gy my voelen liet,
Uit erkentnis op te dragen;
Nu eerst voel ik, neergeslagen,
De onmagt van myn eigen niet.
Nu eerst zie ik in den hoogen,
Wat myn blikken reiken mogen,
Waer gy, ons gezigt ontvlogen,
Wonderen op wondren schept,
En de gouden wieken rept.
Neen, die forsche toovergrepen,
Door geen andren ooit verstaen,
Die de zielen medeslepen,
Volken met verrukking slaen;
Neen, dit zyn geen schoolsche klanken,
Slechts aen oefening te danken,
't Zyn die goddelyke spranken
Van een reiner hemelvuer,
Immer schaers door vrouw natuer,
Aan den sterveling geschonken,
Die den boezem doen ontvonken,
Tot geheel het aenzyn blaekt.
Dit is 't wat u zoo doet zingen,
Dit, wat zwakke stervelingen,
Als tot hoogre wezens maekt.
| |
| |
o! Ik wilde uw roem verheffen,
Doch ik mag myn doel niet treffen,
'k Strompel langs een donker spoor.
Wie uw grootheid wil beseffen,
Wandele uwe schepping door,
Laat zich van uw klank beheeren.
En zich voeren langs de sferen
Waer de toekomst openstaet,
Waer verloopen eeuwen koeren,
Naer uw wilkeur en begeeren,
Met hun glorie en hun smaed.
Wie uwe almagt poogt te schatten,
Laet zich door uw toonen vatten,
Dobbere op het ruischen voort
Van uw streelend harpakkoord.
Dáér vind hy uw zuil voltrokken,
Die geen eeuw omver zal schokken.
Die geen tyd zal doen vergaen;
Dáér, zoo lang een hart zal slaen,
Dat het schoone kan bevatten,
Neêrlands ouden roem blyft schatten,
Zal uw glorie eeuwig staen.
Dáér, zoo lang het huislyk leven,
Kan by kroost en weêrhelft geven,
Dichter, staet gy boven 't lot!
Nadert, volkren! neigt uwe ooren
Naer het klinken van zyn stem:
Doet hy u de waerheid hooren;
Komt, o volkren, nadert hem!
Laet zyn toon uw hart verrukken,
Hy weet, hoe gy neêr moogt bukken
En het lastig aenzyn wraekt;
Waer het heulkruid is te plukken,
Dat het leven zalig maakt.
Wel gelukkig die zich rigten
Naer zyn heilryk voorschrift klinkt,
En getrouw aen eer en pligten,
| |
| |
Voor geen huichlary wil zwichten,
Die, met valsche schemer lichten.
Langs het pad der domheid blinkt.
Zeldzaem wonder, ware dichter!
Trouwe en wyze volksverlichter,
Hier en ginder aengebeên,
Hier en ginder nog alleen;
Laet het verste land U noemen,
Wy, wy mogen ons beroemen,
Op 't bezitten van een schat,
Dien geen andre tael bevat.
Dit ook, hoe miskend, vertreden,
Troost ons in het nypend heden,
Schenkt ons by 't gevoel van smart,
Nog verademing voor 't hart.
Zanger, mogten myne snaren,
Eenmael, eenmael evenaren!
'k Was in moed U wis naby!
Thans, wat kan myn zwakke vedel,
Waer gy hoogre toonen voert?
Dichter, met uw breeden schedel,
Door Gods vinger aengeroerd!
1843.
|
|
Auteursrecht onbekend