Volledige werken. Deel 3

[p. 38]

Winterliedje.

Daer naekt de koude vorst ons weêr;

De lucht is doodsch en bang;

En de avond valt ontydig neêr,

En rekt zyne uren lang.

De wolven huilen hongrig rond;

Het bosch is grauw en grys;

De zon schuilt achter d'orizont,

En 't beekje stolt tot ys.

De zwaen verlaet haer zilvren plas;

Het oeverlis verdort;

De juffer tuert, bedrukt, door 't glas,

En de oude kwynt en knort.

De schaepjes blaten in den stal,

En kruipen bang byeen;

Geen kruidje meer dat groeyen zal;

De jagtsneeuw stuift alleen.

Kom, Liefje! stook het vuer in gloed,

Tot weêr en storm bedaert;

De liefde doet de zielen goed,

In 't bosch en by den haerd.

Zag ons het maentje menig keer,

Verscholen achter 't loof;

Het vinde ons even liefdryk weêr;

Gezeten by de stoof.

[p. 39]

 

Zoo de avondstar ons zacht bescheen,

 

In menig eenzaem uer;

 

Zy zal ons door het venster heen,

 

Hervinden by het vuer.

 

 

 

Beminnen wy met warme borst,

 

Beducht voor list noch leed;

 

Dan is de kille wintervorst

 

Verdwenen eer men 't weet.

 

 

 

Geen jaergety onnut geleefd;

 

Elk uertje gul begroet!

 

De kusjes die de liefde geeft,

 

Zyn altoos even zoet.

1838.