|
| |
De Yzeren Wegen in Belgien.
Ontzettend is zyn kracht, zyn razen en zyn rollen,
Tollens.
Wat vreeslyk, naer en woest gedruis
Doet gantsch den omtrek schokken?
Wordt Hekla's loeyend gloed fornuis
Op raedren voord getrokken?
Het naderdt als een bliksemstrael,
En kleurt de lucht van dampen vael!
Of komt de geest van 't vuer, uit 's afgronds poel gebroken,
Van schrik en dood verzeld, op Vlaendrens bodem spooken,
En 't licht bedreigen, met een wolk van smook en stoom?
Of ploegt Belona's kar op nieuw der vaedren boôm?...
Ik hoor, ik zie 't gevaerte naedren!
De schrik bekruipt myn leên;
Een sidd'ring stolt my 't bloed in de aedren;
Help God! waer vlucht ik heên!...
| |
| |
Maer 'k zie de volken zamen snellen!
En jublen met vereend geluid;
Geen hunner die zich schynt t' ontstellen,
Geen hunner kan de schrik beknellen;
Zy zien als bly te moê, met vrolyke oogen uit,
Naer 't bulderend gevaert, dat in de verte muit.
Wat voert uw vreugd in top, wat juicht gy 't dondren tegen?
Wat heilaenbrenging spelt ge uit gindsche stoomkolom?
Het schokken dreunt den omtrek tegen,
En vrouw Natuer is stom! -
Ja! 'k deel uw juichen meê, verheugde Landgenoten!
'k Ban schrik en huivring weg, myn boezem klopt bedaerd;
'k Zie de yzeren latten baen, ginds komt het Stoomgevaert
Op arendswieken aengestooten.
Triumf! Triumf! 'k herken zyn macht,
Zyn nuttigheid en waerde,
Hy stuwt met majesteit en pracht,
Een wagenreeks, hoe zwaer bevracht,
Als neevlen, over de aerde.
Triumf! zoo ver de Schelde vliet,
Zoo ver de Maes haer waetren,
Langds mergelsteen en rotsen schiet;
Zal 't dankgeschal en 't zegelied,
Den hemel tegen schaetren.
Hy naekt! en snuift, en kookt en brandt,
En laet zyn krater smooken,
De wolk die hem het hoofd omspant,
Is als den rook der offerand,
Op 't altaer hem ontstoken.
De Senne op haer paleizen prat,
Loeg zynen invloet tegen;
En schaetrend zong de reuzenstad,
Langds Schaldis eeuwig klotsend nat,
| |
| |
Juicht, stadgenoten van Stevyn,
Daegt, Luiknaers, uit uw yzermyn,
Gy zult voortaen als buren zyn,
En naest elkandren leven.
Geen drie dag reizens zyt gy meer,
Van maeg en vriend gescheiden.
Nu dreigt u storm noch vreeslyk weêr,
Nu drukt geen heete zon u neêr,
In 't blakend stof der heiden.
Geen moeder hoeft meer voor haer kind,
Zy schreit hare oogen niet meer blind,
Maer wordt, op vleuglen van de wind,
Er eensslags heên gedragen.
De handel reikt zyn takken uit,
Naer de afgelegenste oorden;
En biedt daer der Molukken kruid,
En wat aen Sina's grond ontspruit,
En Peru's gouden boorden.
Triumf! Triumf! ik zing zyn macht.
Zyn doelwit en zyn waerde,
Hy stuwt met majesteit en kracht,
Een wagen reeks hoe zwaer bevracht,
Als neevlen over de aerde.
O kunstnaers! die den roem van Belgies eedle vaedren,
Bewonderdet en zingt, sluit uw kronyken dicht;
Gaet zelf 's lands heiligdommen naedren.
Komt! stroomt u 't echte bloed door de onverbasterde aedren,
Dan voere u 't kokend nat waer hun gebeente licht,
Thans kunt gy wonderen, die van hun grootheid tuigen,
Met eigen oogen zien, met eigen voeten 't stof
Betreden dat hun droeg; komt u daer nederbuigen,
En offert hun een traen, en deelt in hunnen lof,
| |
| |
Kon u Van Eyck's taffreel, door ziel en boezem treffen?
Treed Brugge's wallen door;
Daer zal zyn scheppingskracht uw aenzyn meêr verheffen,
Daer kunt gy naer den eisch zyn godheid slechts beseffen,
Nog klopt het hart eens Belgs by 's vyands nederlagen,
Maer op het bloedig meersch, als aen den grond gehecht,
Voelt hy zyn boezem tastbaer jagen;
Daer houdt hy 't oog op God geslagen,
Knielt neêr, en staet gezegend recht!
Ja, ik wil my dronken staren,
En der vroeger eeuw gedenken,
Toen de wenteling van 't lot,
Beurtlings 't land met onheil plaegde,
Of de natie bloeyen deedt.
'k Wil de plaetsen gaen bezoeken,
Waer graef Gwyde roemryk streed;
Waer de hoofden van 's lands adel,
Vielen voor der beulen zwaerd.
'k Wil ter beêvaerd naer het marktplein,
Ons door Egmonds leed vermaerd.
Stoomtuig! voer my op uw wieken,
't Land der vaedren om en rond,
Laet my in herinn'ring baden,
Heilig! heilig is de grond! -
Het snelt! en snuift, en kookt, en brand,
En laet zyn krater rooken;
De wolk die hem het hoofd omspant,
Is als den rook van de offerand,
Op 't altaer hem ontstoken.
Triumf! zoo ver de Schelde vliet,
Zoo ver de Lei haer waetren,
Langds bloemen zoom en velden schiet,
Zal 't dankgeschal en 't vreugde lied,
Den hemel tegen schaetren.
1833.
|
|
Auteursrecht onbekend