|
| |
| |
| |
Ode, aen myn vriend N. de Keyser.
Sans doute quelque fée, à ton berceau venue,
Des sept couleurs que dans la nue
Suspend le prisme aérien,
Des roses de l'amour humide et matinale,
Des feux de l'aube boréale,
Pour ton pinceau magicien!
De hel ontsloot haer muil, hare ingewanden rookten;
Een opgewelde stroom dreef lucht en omtrek rond;
't Gediert school diep in 't woud, de woeste golven kookten,
En schokten Belgie's grond.
Daer rees een zwanger wolkgevaerte,
Dat zich al dondrend aen des afgronds balg ontwrong,
En traeg naer boven drong;
En de Engel des verderfs trad als met looden zwaerte,
Van uit het zevenvoudig zwart,
Het Vaderland op 't hart!
En bruiner werd de nevelwolk,
En zwarter 't bang verschiet;
En wyder gaepte 's afgronds kolk,
En telkens lager zonk het volk
Toen werd het duister om ons schreên;
Toen klonk een stem door 't donker heen:
‘Dat land en volk verzinken!’
Verzinken! klonk het in het diep;
En de echo van de vlakte riep:
| |
| |
De laetste zanger die in d'algemeenen nood,
Nog voelde hy het godlyk vuer;
Maer niemand wilde in 't aeklig uer
Meer naer zyn liedren hooren.
Hy zat by Scheldes effen strand,
Daer greep hy nog de lier in hand;
Daer zong hy, en het oeverzand
‘Belgen! (klonken deze toonen)
Schaert u in der volken rang.
Belgen! ware heldenzonen!
Ryst! uw Vaedren droegen kroonen;
Zaten op verheven troonen;
Vaegt het schandmerk van uw wang!’
Ach! niets kon zyn zang verkrygen!
Hy besnaert de lier niet weêr;
Hangt haer, met verkroppend zwygen,
Aen de wagglende olmentwygen,
By de Schelde, en zinkt er neêr;
Laet het hoofd voorover zygen,
Blikt nog ééns, en leeft niet meer. -
Maer Belgie's beschermgeest zag neêr uit den hoogen,
En zweepte de bliksems vervarelyk rond:
Hy was om het lot van de Natie bewogen;
Hy wenkte, en de dampen en neevlen bewogen;
Hy blikte, en de gloed zyner vonkelende oogen
‘Neen! (sprak hy) gy zult niet, gy kunt niet verzinken!
Rys! breek door de neevlen, klim op uit den nacht!
Herdenk aen de daden van 't vroeger geslacht,
Uw naem zal de wolken doorklinken.
| |
| |
En het volk gaf geen blyk van geloof
Aen de stem die het duister deed zwichten;
En, schoon ook de nacht op zyn wenken verstoof,
En schoon hem de heemlen verlichtten,
't Herkende den moed zyner Oudren niet weêr;
Het wist zelfs de daden van Godfried niet meer,
Of den naem van Philippus de Goede!
Het volk was de spraek zyner vaedren ontgaen;
Het konde geen woord van 't orakel verstaen.
Toen raekte de geest in vervoering u aen,
Met zyne toovrende roede.
‘Ga! sprak hy, ik schenk u en zielkracht en moed;
Toon 't volk, dat zoo laeg in de donkerheid wroet,
Der Oudren onschatbaren luister!’ -
Gy voeldet een drift in uw blakende bloed
En staptet vooruit met onwrikbaren voet,
En riept het Voorheen uit het duister.
Verbaesd stond de Belg met bewonderend oog
Op de daden der Vaedren te staren;
Toen zag hy hoe snood het verderf hem bedroog;
En hy zwoer zynen roem te bewaren.
Hy juichte by 't sneuvlen van 's vreemdelings heir,
By 't bloed op zyn' bodem vergoten.
‘Ja! riep hy, wy zonken verbasterd ter neêr,
Nu kennen we ons waerde, wy willen haer weêr,
Wy zyn uit die helden gesproten!’
Zie daer, zie hoe de vreemdling sneeft;
Hoe hem de Belg verwonnen heeft;
Hoe hy zyn laetsten adem geeft;
Hy stortte vloekend neder
En 't zegelied klonk weder.
Daer ligt die trotsche heldentrein,
Verstikt in 't bloed, besmeurd met brein;
By Kortryks wal, op 't bloedig plein,
Was hem dit lot beschoren.
Hy kwam, in losgevierden draf,
Te vroeg naer Vlaendrens bodem af:
Daer ligt hy neder zonder graf,
Daer roesten zyne sporen.
| |
| |
O Gy! die de eer van 't voorgeslacht
Weêr uit het niet te voorschyn bracht;
Die Belgen op kunt wekken;
Gun my dat ik een lauwer vlecht',
Dien 'k by de zegekransen hecht,
Die reeds uw kruin bedekken.
Myn boezem klopt en blakert ook
Voor 't Land: maer ach! het vreemde spook,
De nog niet opgeklaerde rook,
Doet onze toonen flauwer klinken....
Doch wee hem die myn zangen smael',
En spot met Belgie's gouden tael,
Want hy, hy zal verzinken!
1837.
|
|
Auteursrecht onbekend