Volledige werken. Deel 3

Winterliedje.

Strenge winter die thans woedt,
Met uw' grys berymden stoet,

Wit van baerd en haren,

Waerom rooft gy beemd en bosch,
Lentetooi en zomerdos?

Laet die dolheid varen!

Zie, hoe alles beeft en vlucht,
Voor de sneeuwvlokzwangre lucht,

Yskoud op uw wenken.

Langer kan, aen 't effen meer,
't Herdersvrouwtjen, als weleer,

Niet haer schaepjes drenken.

Meisje! zie thans gindsche laen,
Waer die hooge boomen staen,

Waer het beekje stroomde,

Waer ons 't avonduertje zag,
Waer ik aen uw boezem lag,

En van wellust droomde....

[p. 32]

 

Ach! het beekjen en de laen,

 

Alles heeft het rouwkleed aen,

 

Alles staet te treuren.

 

Meisjen, ach! uw poezle wang,

 

Hemel! verft zich doodsch en bang,

 

En verschiet van kleuren!

 

 

 

Geef haer 't purpren blosje weêr,

 

Wreede wintervorst, en keer

 

Vlug naer Yslands kloven;

 

Of zoekt gy den laeien gloed,

 

Die ons innig blaken doet,

 

Door uw koû te rooven?

 

 

 

Storm dan vry zoo hard gy kont,

 

Zweep den jachtsneeuw om en rond,

 

En bevloer het water.

 

Machtelooze dwingeland!

 

Eerder bluscht gy d'eeuwgen brand

 

In des Etna's krater.

 

 

 

Roof het roozig inkarnaet,

 

Kleur de lipjes als agaet,

 

Rym op borst en kaken;

 

Maer het innig vlammend vuer

 

Houdt, in weêrwil der natuer,

 

Nimmer op te blaken.

1837