Volledige werken. Deel 3

Ter Nagedachtenis van den heer Jacob Goossens.

Sterven is het lot der scheps'len;

Doch wie roereloos en koel,

't Eenzaem kerkhofplein durft naken,

Heeft geen redelyk gevoel.

En, wie by de laetste hulde

Van een dierb'ren vriend niet weent,

Heeft een hart den mensch oneigen,

Heeft het ingewand versteend.

Maer Gy, die hier by den ingang

Van de oneindige eeuwigheid,

't Smartlyk afscheid op de doodbaer

Van een trouwen vriend beschreit:

[p. 30]

 

Ja! Gy staet als ik verzonken,

 

Zwaer getroffen door de smart:

 

'k Zie, gy voelt als ik de schokken

 

In uw diep gevoelig hart.

 

 

 

Weent vry, laet d'Herkent'nis tranen

 

Vloeijen op dees need'rige aerd';

 

Zy zyn 't kenmerk van 't gevoelen,

 

En de vriendschap niet onwaerd.

 

 

 

Ach! hoe somber en neêrslachtig

 

Stond de kleine letterkring,

 

Toen men van zyn vroeg verscheiden,

 

't Hartverscheurend nieuws ontving.

 

 

 

Ach! toen 't onverbidd'lyk noodlot,

 

Zoo meêdoogenloos en wreed,

 

D'opgevulden jammerbeker

 

Eensklaps op ons neder smeet:

 

 

 

Hoe verslagen joeg ons 't harte!

 

Hy, der lett'ren schild en schraeg,

 

Moest natuer het cyns betalen:

 

Sterven in des levens vaeg.

 

 

 

Dierbaer was hy aen ons allen,

 

En verdiende ons aller lof.

 

Wie hem van naby slechts kenden

 

Weenden, toen de dood hem trof.

 

 

 

Vrienden! stort uw laetste tranen

 

Voor een trouwen makker uit;

 

Dien de dood te ontydig wegvoer,

 

Dien het graf te vroeg omsluit.

 

 

 

Rust, rust zacht op 't stille doodsveld,

 

Waer een zoden zerk u dekt;

 

Waer de driften nimmer kwellen,

 

Waer de tyd geen zorg meer wekt.

[p. 31]

 

Lang nog blyve uw nagedacht'nis

 

Diep geworteld in onz' ziel,

 

Dierbre vriend! wiens vroeg verscheiden

 

Smartlyk op ons nederviel.

 

 

 

Allen zullen we eenmael sterven;

 

Doch wie geene tranen stort,

 

Wen zyn vriend den dood ten prooi valt,

 

Blyft aen deugd en pligt te kort!

1836.