Volledige werken. Deel 3

(1884)–Theodoor van Rijswijck– rechtenstatus



[pagina 27]
Het Onweder. De donder roept omhoog: Jehovah! God der heeren! En 't hart des afgronds beeft. Rhynvis Feith. Hoe hevig breekt de donder door De digtgesloten wolken! Hoe vreeslyk schiet de bliksem neêr; Hoe naer en schriklyk woedt het weêr; Waer bergen zich de volken? De stormwind giert zyn holen uit, En grypt, in vlam en toren, De diepgewortelde elken aen, En rukt ze neêr met stam en blaên, Gelyk de mayer 't koren. Het vee loopt huilend door de wei, In 't licht der bliksemflitsen, Dat, uit de wolken neêrgedrild, Het hard metael tot vloeystof smilt, En schendt de torenspitsen. De reizer bergt zich in een hol Waer schuiflende adders woonen, En ziet met schrik 't verschroeyde veld, Waer langs de bliksem kronklend snelt, Op grove dondertoonen. De zee rolt hol en buldrend voort, En golf op golfslag beukt de dyken; De vlammen stroomen door de lucht; Het hart der boozen beeft en zucht! Waer henen om 't gevaer te ontwyken?
[pagina 28]
Smeek, bevend menschdom! smeek tot God! Hy wandelt op des onweêrs wolken; De bliksem licht zyn schreden voor; De donder volgt hem op zyn spoor, En bromt zyn lofzang rond, tot s'aerdryks diepste kolken. Jehovah wenkt! het onweêr vliedt - Geen bliksem die nog nederschiet: De donders zwygen; En dankbaer klimt des sterflings lied, Die, siddrend, uit het aerdsche niet, Jehovah's eeuwgen lof tot 's Hemels trans doet stygen. 1835.