|
| |
Ter Zilveren Bruiloft van onze ouders Jan Cornelis van Ryswyck en Maria van Dyck, den 23 van Bloeimaend, 1835, te Antwerpen gevierd.
Zangster, zeg roy welk een gloed
Bruischt met veèrkracht door myn bloed?
Zou ik thans een toontje wagen?
Wat toch of die drift beduidt?
Lokt de lieve Lent' my uit?
Neen, ik hoef 't u niet te vragen;
'k Voel 't by elken harteklop!
Zangster, zet de snaren op!
| |
| |
't Is voor u niet, jaergety,
Ouderliefde en kinderpligten,
Dagen thans myne inspraek uit,
Stemmen thans myn doffe luit;
Ei doch, Zangster, help my dichten,
'k Voel myn zwellend harte slaen!
Lieve, zet de snaren aen!
Klink, myn snaertuig, zoet en zacht,
Zonder hoogmoed, zonder pracht,
Schater aengename toonen:
Klinkt, myn snaren, die ik tril,
Zoo gelyk myn hart het wil,
Helpt den Jubelfeestdag kroonen:
Schikt u op in hoogtydsdosch,
Zangen, 'k vier uw teugels los!
Heden is het tydstip daer!
Maegdenstoet en Vriendenschaer,
Viert de driften, rept uw handen,
Plundert tuin en boomgaerd kael,
Stiert het zilvren Bruiloftsmael,
Strooit de bloemen, kleedt de wanden;
Waerom, Vrienden? toch vertraegd,
Nu natuer voldoening vraegt?
Zusters! heden is het feest,
Broeders! juicht met hart en geest.
Vrienden, joelt met ziel en zinnen;
Trouwde vader voor 't Altaer,
Trad met Moeder 't Huwlyk binnen;
Vrienden, heden is 't de dag,
Dat ons hart eens jueblen mag.
Heden is het tydstip daer,
Stak het schichtenvoerend wichtje
't Huwlykshulkje van het strand,
Lichtte 't anker uit het zand,
Met een lagchend aengezichtje
| |
| |
Wenschte 't Hen op 't hobblig meer,
Goeden wind en gunstig weêr.
Zangster! laten wy een poos,
Op het meer zoo wild en broos,
Van de ree het kieltje volgen;
Dat by poozen statig tobt,
En by wylen wordt gefopt,
Naer de winden zyn verbolgen:
Zetten we eens een korte wyl,
Onz' gedachten onder zeil.
Schoon scheen d'aenvang van den togt,
Water, weêr, en wind en locht,
Vleijend voor de bootsgezellen;
't Huikje kloof de huwlykszee,
En een labrend windje deê
't Opgehaelde zeiltje zwellen;
Alles scheen gerust en stil,
Alles ging naer wensch en wil.
Maer niet steeds blyft wind en ty,
Gunstig alle schippers by,
Die naer d'huwlykspolen varen;
Velen willen, soms te laet,
Weder naer d'ontzeilden staet,
Keeren uit de huwlyksbaren;
Velen worden zat en krank,
Of verzanden op een bank.
Hier reeds hief het tuimlend zop
Zich in woede toornig op,
Vergezeld door onweêrsvlagen,
In verbintnis met d'orkaen,
De onervaernen lek te slagen,
En te geeslen langs den vloed;
Maer de liefde gaf hun moed.
Ginder hield een zwarte nacht,
(Waer geen wyze loods naer tracht),
| |
| |
Hen in 't duister dicht verscholen;
Daer woû hen een mistgevaert,
Niet te tydig opgeklaerd,
Van de richting af doen dolen,
En doen zwaeijen van het spoor;
Maer de Liefde ging hen voor.
Ginder rukte woest en dol,
't Windenheir zich uit zyn hol,
Deed er menigen verdrinken....
Schoon hun kiel op rotsen stiet,
Echte liefde laet zich niet
Werkloos in de diepte zinken:
Brak het water in de romp,
Liefde stond reeds aen de pomp.
Soms lag wel een rooversschip,
Loerend achter rots en klip,
Om hen woest aen boord te klampen;
Om hun lading, vracht en schuit,
Snood te maken tot hun buit:
Maer de Liefd' voorkwam die rampen,
Eendracht bleef met haer aen boord,
En 't Genoegen hielp steeds voort.
Zoo verzeilden twintig jaer,
Tusschen kalmten en gevaer,
Onder stilte en onder schokken,
Tusschen lust en last en leed,
Soms te koud en soms te heet,
Dan eens helder, dan betrokken;
Eindlyk, daer zich op den vloed,
Maer nu steeg de nood ten top:
Ginder daegden kapers op,
Kruisten muitend langs de baren,
Zwerfden plundrend in het rond,
Boorden menig schip ten grond,
Schenen nimmer te bedaren....
Hola, Zangster! ga niet voort,
Wee u! zoo 't een kaper hoort.
| |
| |
Heden, hoe de wind ook draei',
Loopt het schip een zilvren baei,
Met zyn last en lading binnen.
Broeders, heden is het feest,
Zusters, juicht met hart en geest,
Vrienden, joelt met ziel en zinnen;
Heden heeft de vreugde regt,
Heden jubelt Vaders Echt!
Vader! laet myn zwakke toon,
Als een zilvren Huwlykskroon,
Thans uw achtbren schedel dekken,
Moeder! laet dit zwak gedicht,
Waer ons hart in open ligt,
U tot jubelkrans verstrekken;
Neemt onze offers dankbaer aen,
O dan is ons hart voldaen.
God! die onze vreugde ziet,
Neig uw oor thans naer myn lied!
Gy die uit hunne echte baren,
D'afgetobten huwlyksboot,
In een zilvren haven stoot;
Laet hem nog na zooveel jaren
Landen aen een gulden ree.
|
|
Auteursrecht onbekend