|
| |
| |
| |
De Zegeprael der Nationale Onafhankelykheid, de lotsbestemming des vaderlands.
Terre à qui j'ai promis un éternel amour,
Ah! reçois le tribut de ma reconnaissance!
Van waer die heete drift, die my het ingewand
En heel de ziel bestookt? wat doet my weêr de hand
Aen 't snaertuig slaen, dat lang bestoven opgehangen,
Niet meer bestemd was tot verheven maetgezangen,
Van waer op eens zoo fel die saêmgepakte gloed
Die my door de aedren bruischt en omloopt met myn bloed?
Ge ontvoert my aen myzelve, o godlyk dichtvermogen,
Reeds zweeft myn geest met u door 't ruim der hemelbogen!
Nog eens, voor wie dit vuur, dat in myn boezem brandt?
Verbeelding roept my toe: voor 't lieve Vaderland.
Myn Vaderland, voor u! ja, u wil ik bezingen,
Voor u zal nog myn zang om 't krakend eerlof dingen,
Voor u is 't dat myn ziel in vlammen opwaerts schiet;
Welaen, myn Vaderland zy 't voorwerp van myn lied.
Lang was uw magt geknot, ontdaen van roem en luister,
O Belgenland! uw naem, uw grootheid school in 't duister,
Gy bergde 't schaemrood noch de laeg vertreden kruin
By Vlaendrens ouden roem en Brabands brokklig puin.
Gy beurde 't hoofd niet meer tot boven aen de wolken,
Gy waert het puik niet meer der omgelegen volken,
Uw glans was neevlig en uw magt scheen in het niet
Ter neêr gezonken, als het teeder oeverriet.
Dat, met een hoogen vloed geheel in 't nat bedolven,
| |
| |
Ter wisse speelpop aen de hobbelige golven
Verstrekt, die toomloos klimmen, schrik en angst en wee
Verspreiden, en het land herscheppen in een zee.
Gy waert dit volk niet meer, waerop in vroeger dagen
Geheel de wereld 't oog verwonderd hield geslagen:
Gy boogt u moedloos neêr voor Nassau's yzren staf,
En Belg en Vryheid lag gedompeld in het graf.
Maer eensklaps zag Euroop', na vyftien zonnekringen,
U 't lot braveeren en uw vyanden bespringen,
Gy schudde 't prangend juk verschriklyk van de leên
En joegt het noodgekryt door dorp en steden heên:
Het oude vryheidslied klonk treffend door de luchten
En strydwaerts liep het volk op de eerste alarmgeruchten;
't Verroest geweer dat lang in 't stof verborgen lag,
Werd zwanger op het zien van Brabands oude vlag,
Die 't heuvlig Brussel op zyn torentop zag steken.
Des vyands legermagt was het als stof geweken,
Dat, als de herfststorm loeit, in cirkels opgeligt,
En voortgewarreld wordt uit 's wandelaers gezicht.
Europa hield verbaesd het starend oog geslagen
Op 't klein en nietig tal, dat zulk een stryd dierf wagen,
Op 't klein en nietig tal, dat, spottend met den dood,
Oranjes benden dreef, in weêrwil bal en schroot,
Van Belgies vruchtbren grond naer Hollands waetrige oorden;
Maer wraekgeschreeuw holt rond en buldert door het noorden;
Daer daegt een dubble magt, die alle hoop verdooft
En angst en schrik verspreidt, met Frederik aen 't hoofd.
Verdelgend rukt ze voort met vaen en donderbussen
En dreigt het oproervuer, hoe fel 't ook blaekt, te blusschen
In 't zyplend kokend bloed van Brussels burgery,
Die zich te snood ontwrong aen Willems heerschappy.
Daer klinkt de krygstrompet door hoofdstads ommestreken,
Op 's prinsen hoog bevel ten aenval opgesteken,
De bleeke schrik loopt rond by dorp- en stedeling
Op 't hoefgekletter en 't gerammel van de kling;
Het vreeslyk dondrend schot borst reeds op poort en muren
En naekt met wissen tred, en braekt zyn solvervuren
Op wal en wyken uit; de vlam schendt wand en dak
En streelt den dikken rook met flikkerend gekrak.
| |
| |
Ach! zal dien zwakken hoop onkundige oorlogslieden,
Met vuer en stael bestormd, nog weêrstand durven bieden?
Wie zal dien springvloed, die het al dreigt neêr te slaen.
Zijn stormloop stuiten en zyn driften wederstaen?
Maer hoe? hun moed houdt stand: de wapens opgeheven,
Besluiten zy voor 't land te winnen of te sneven,
Te zwaeijen 't vonklend stael in 's vyands trotschen rang,
Als Leonidas' volk in Thermopyles gang.
De vyand dondert voort met zestig koopren monden,
De maegre dood rent op haer zegekar in 't ronde,
En zwaeit haer kromme zys door wyk en wandelplaets,
En trapt op 't bloedig lyk des stervenden soldaets.
't Gebrom des storms en het gekryt van kind en vrouwen
Vermengen zich in een met 't kraken der gebouwen;
De zuilen storten neêr, gebonsd tot stof en puin,
De ballen booren door de gevels van arduin;
De wind speelt in den brand en doet de vlammen bruizen;
Het lood vliegt in en uit de vensters van de huizen;
Het losgebulderd schot giert met verdelgend schroot;
Maer Belglands heldental spot met gevaer en dood.
Zoo vreeslyk als een leeuw, die opspringt by 't ontwaken,
Een tyger aengrypt die zyn legerplaets kwam naken
En reeds voorspelt had hem den klauw in 't hart te slaen,
Zoo valt dit heldenvolk Oranjes benden aen:
Het oude vryheidsvlag prykt aen het hoofd der dapp'ren
En blyft in stormend vuer met eigen fierheid wapp'ren,
Het onderling gebots van 't donderend kanon
Dunt beider magten en de damp verdooft de zon;
De slachtplaets is bezaeid met dooden t' allen zyden,
‘Het geldt de vryheid!’ roept men rustloos onder 't stryden,
En telkens wen 't metael den aerdboôm dreunen doet
Ontvlamt een meerdren drift in Batt'- en Belgenbloed.
Tot viermael deed de nacht de bloedge slachting staken,
Tot viermael zag de zon op nieuw het solfer blaken,
Vier dagen streed men door met onverzwakten moed
En viermael rookt den grond van versch vergoten bloed.
Doch eindlyk liet het lot zich op dien dag bepalen,
Triomf! - de vyand wykt, de Belgen zegepralen,
De lauwertak omhult de aen stuk geschoten vaen,
En Nassau vlucht beschaemd, met bloed en vloek belaên.
| |
| |
Triomf! - de vyand wykt, de Belgen zegepralen,
Het lang verdrukte land mag vryer adem halen,
Het vryheidslied doorklieft de vrygevochten lucht;
Nog volgt de dapp're Belg zyn vyand op de vlucht
Om hem in sneller vaert het land te doen ontwyken,
Nog trapt de bloedge kryg alom op bloed en lyken,
Nog bliksemt Freedrik voort schoon uitgeput van kracht,
Nog vliedt hy dondrend heên met 't oovrig zyner magt.
Ofschoon naest Senenval nog andre helden vielen,
Bestormt den dapp'ren Belg zyn vyand op de hielen.
Tot Berchem toe, waer by, hy Antwerps hoogen wal
Met nieuw hervatte kracht, met vlammend kruid en bal
En saêmvergaderd volk poogt de oorlogskans te wenden.
Hy stormt met heeten drift de Belgen in de lenden;
't Verderf ontboeit zyn kracht en laet zyn woede los,
En de Merode stort gebliksemd van zyn ros.
Daer ligt 's lands steunpilaer met bloed en stof omgeven,
Nog hield zyn magtlooze arm het wapen opgeheven,
Nog drong zyn flauwe stem, verbroken door de smart,
't Neêrslachtig volk op nieuw en moed en gloed in 't hart:
‘Wreekt!’ riep hy snikkend uit, ‘beroemde heldentelgen;
Het duer vergoten bloed van zoo veel dapp're Belgen;
De zege blinkt u toe, vaert voort in 't gloriespoor,
De geest van Senenval beschermt en gaet u voor,
De vyand zal bevreesd voor uwe slagen vallen
En moedig plant ge 't vaen op Antwerps hooge wallen,
Geeft hier dit needrig veld myn stoflyk overschot!....’
Hier zweeg hy, en zyn ziel zag stervend op naer God....
Een traen van weemoed vloot den Belgen van de wangen,
Zy deden 't Brabands lied het stormgeklep vervangen
En braken als verwoed door damp en vlammen heen
Beklommen Schaldis' stad, en Hollands magt verdween.
Verrukking hield den geest der volken opgetogen,
Verkroppend zag de nyd zich in zyn waen bedrogen,
De tweespalt stak het hoofd uit 's afgronds kloven op;
Maer Belgie's vrye maegd vertrad haer slangenkop,
Het goud verleidde 't grauw om plundring aen te richten,
Maer eensgezindheid bracht den doemling tot zyn pligten;
De Grondwet sprak met klem den hoogen zetel af
En Saxen-Koburg's prins zwaeit Belgie's koningsstaf.
| |
| |
Verhef! verhef het hoofd, omkranst met lauwerbladen,
Gy, vrygevochten volk! roem op uw heldendaden,
Roem op uw vorst, die zoo manhaftig en getrouw
't Bewind in handen nam van 't kranke Staetsgebouw,
Die zich zoo glorieryk in de oorlogs onweêrsvlagen,
Tot 's lands verdediging by Leuven heeft gedragen;
Vergeet uw vorig leed en acht het als een droom;
Rust in de schaduw des herplanten vryheidsboom;
Roem op uw afkomst, op den adel uwer Vaderen.
Blyf steeds der helden graf met diepen eerbied naderen,
De welvaert zy het lot voor eeuwig u bestemd;
Blyf als uw voorgeslacht aen allen wansmaek vremd,
Blyf ware Belgen! blyf het eeuwig onverbasterd,
Erken uw eigen waerd', het vreemde zy gelasterd;
Herbloei in kunst, hervat den handel, ploeg uw grond,
En eerlang klinkt uw lof de wyde wereld rond.
1834.
|
|
Auteursrecht onbekend