Volledige werken. Deel 3(1884)–Theodoor van Rijswijck– Auteursrecht onbekend Vorige Volgende [pagina 16] [p. 16] Herfstzang. Nu scheert de zys het laetste gras, Dat geur en kleur verschiet; En Febus brandt in beek en plas, En zengt op mosch en riet. De wyngaerd wringt zyn banden los, En hangt de kruin bezwaerd Door de opgezwollen druiventros, Naer 't stuivend zand der aerd'. Pomona's offeraltaer brandt, Haer tempel is in 't groen. Haer Nimfen tooijen koor en wand, Met loover en festoen. Het landschap hygt en brandt van dorst, En stuift van droogte in 't rond; En splyt zich op, en scheurt zyn korst, En morzelt kluit en klont. De hert doolt van zyn leger af, Reikhalzend naer een beek; En rent in onnavolgbren draf, Door onbekenden streek. De jachtrei stort op 't wild vee los; De zucht van 't vliegend schroot, Verschrikt de sneppen in het bosch, En de eenden in de sloot. [pagina 17] [p. 17] De zon zinkt uitgeblaekt in 't west, Heur vlammen zyn gesmoord; Nog eens, maer flauw, groet ze ons voor 't lest, De herfststorm rukt zich voort. De bliksem schiet, de donder knalt, De hemel breekt aen twee; De stormwind giert, de regen valt En schriklyk loeit het vee. De bezem van den noordenwind Keert haeg en boomgaerd kael; En jaegt den dos, van wilg en lind, In beken en kanael. Nu valt d' ongure mistwolk neêr, Het vooglenleger vlugt, En vreest het dreigend winterweêr, Dat aenstuift door de lucht. De noordvorst spant zyn beeren in Zyn wagen van kristal, En hagelt op de torentin, En yzelt door het dal. De dichter tintelt van de koû, Hy zingt geen veldlied meer; Maer maekt in 't hoekje van de schouw, Satieren op het weêr. 1834. Vorige Volgende
Auteursrecht onbekend Auteursrecht onbekend Auteursrecht onbekend
Auteursrecht onbekend
Auteursrecht onbekend