Volledige werken. Deel 2

[p. 403]

Tante Geertruid.

Tante Geertruid was een kwezel;

Driftig vroeg zy aen heur nicht:

‘Wat was daer voor een gefezel

Onder het lantarenlicht?

'k Liet myn paternosterbeden,

'k Tastte in haest naer mynen bril,

En voor 't open raem getreden

Was weêr alles weg en stil!

Maer ge staet daer als bezweken,

Zeg my toch wat dit beduidt!

Tusschen heden en vier weken,

Kan ik er maer nimmer uit.’

Leisje moest heur Tante duchten,

En heur harte ontrolde een traen;

Eindlyk na herhalend zuchten,

Ving het meisje stottrend aen:

‘Tante, 'k mag niet meer verblauwen,

Het is Karel Van den Schout,

Die my spreken komt van trouwen,

En zoo graeg eens met my kout.

'k Moest het u allang verklaren,

Zeide hy daer even weêr;

'k Ben nu toch al twintig jaren,

En myn boezem klopt zoo zeer. -

'k Dacht het dat gy iets beraemde,’

Schreeuwde Tante uit al heur magt.

‘Foei! Gy zondige, onbeschaemde,

Weg! Gy zyt ten val gebragt!

[p. 404]

 

Satan heeft dien drift doen blaken,

 

In uw al te schuldig hart!

 

Wat wil Karel met u maken?...

 

Ach! 'k bezwyk van schand en smart. -

 

 

 

Tante, allang is 't dat wy minden,

 

'k Zag hem daeglyks in den tuin;

 

Zat ik onder onze linden,

 

Met hun groene blaedrenkruin,

 

Dan klom hy de heining over,

 

Hy was 't die myn hart ontstak,

 

Op een bank die achter 't loover

 

Later onder ons eens brak.’

 

 

 

Tante was maer niet te sussen,

 

Heftig stooft zy naer den Schout;

 

Maer, de Pastor kwam er tusschen,

 

Met een leerzaem onderhoud;

 

En zoodra zy moest besluiten,

 

In 't herstel van beider eer,

 

Riep zy, pael en perk te buiten:

 

‘Ach! daer zyn geen kindren meer!’