Volledige werken. Deel 2
(1884)–Theodoor van Rijswijck–
Auteursrecht onbekend
[pagina 329]
| |
Jakob van ArteveldeVoorzang.Het was een akelige nacht:
De stormen huilden door een fellen wind gedreven,
Het statig eikenwoud stond als een riet te beven,
De Schelde klotste uit al heur magt;
't Geknakte koren werd door 't zwalpend nat verheven,
Dat steeg uit poel en gracht.
En, ik klom eenzaem en verzonken
In diepe mymering, een steilen heuvel op;
'k Staerde op het landschap neêr van zyn' verheven top,
Waer, by des donders rommlend ronken,
De gloende bliksems flikkrend blonken,
En dansten over 't golvend zop.
De windvlaeg slingerde myn lokken,
In wilde golving langs myn aenzigt door elkaêr,
Doch, 'k werd het snarpen van de buijen niet gewaer,
Noch 't weêrlicht van de vlam, noch 's donders raetlend schokken,
In myn gedachten van het aerdsche als afgetrokken,
Stond ik, gelyk een standbeeld dáér!
| |
[pagina 330]
| |
Waerom zou 't weêr my doen versagen?
Wat gaf my of het vuer met lucht en water streed,
Het aerdryk midden openreet,
Dat de verdoemden 't licht er door in d'afgrond zagen?
't Was of me een hooger magt, der wereld had ontdragen,
Naer 't oord waer men op starren treed.
Ik dacht er aen het grootsch verleden,
Aen daden, heden ongekend:
Ik zag de neringen van Kortryk, Brugge en Gent,
Die voor 't gemeenebest, als grieksche helden streden,
Den leliekoning siddren deden,
Die hunne vryheid had miskend.
'k Zag gansche legers op het oorlogsveld bezwyken,
Voor onzer vaedren krygskohort:
Hier, kwam een ravendrift reikhalzend aengesnord,
Die zich ter nederstreek op heuvelen van lyken;
Daer, zag ik 't leeuwenvaendel pryken,
Als met een sparrenwoud van goedendags omgort.
'k Zag ginds den burgertwist, gedagvaerd uit zyn holen,
Die de edelen op 't harte trad;
Ik zag door 't woelig grauw zyn stegen uitgespat,
Hun burgten blakeren tot kolen,
En Arteveldes romp, langs modder en riölen,
Rondslepen door de stad.
Toen wilde ik diep geroerd een zang den volksvriend wyden:
Ik zag beschaemd terug op 't wordende geslacht,
Dat nog voor 't vreemde kruipt, waer 't eens werd door verkracht;
Ik stemde myne harp in toorn en medelyden,
En 'k riep de genius dier yselyke tyden,
Van uit der middeleeuwen nacht.
Het weêr bleef schriklyk wild en bulderde om my henen,
Maer 't stormde in mynen boezem ook.
Daer werd ik van een licht doorlouterd en beschenen:
Ik zag op eens een aklig spook,
Dat tot my nader kwam op waggelende beenen;
Het zwaeide een fakkel en een pook.
| |
[pagina 331]
| |
De geest des oproers rees uit 's aerdryks binnendeelen,
Hy sprak: ‘ô Vlaemsche Bard, uw' stemme drong tot my;
Is uwe harp gesnaerd voor bloedige tafereelen,
Treed het voorleden in, ik volg u van naby;
'k Verliet myn schrikspelonk, verknocht aen uw bevelen,
Door de almagt van de Poëzy.’ -
Ik zeide: ‘Ja, afzigtlyk Wezen!
Door wien der Vlamen heil zoo eindloos diep verviel,
Verpletterd door uw yzren hiel;
Laet my in 't boek der eeuwen lezen,
Van 't fabelachtige voordezen,
Met de oogen myner ziel.
Ik wil uit 's lands geschiedenisse,
De harten roeren door een yslyk, yslyk feit;
'k Ontlast, ik reinig myn gewisse,
En kwyt my van een pligt, door Gode ons opgeleid.
Ontvang, ô Vaderland, dit lied ten offerdissche
En zy myn loon, de onsterflykheid!’
| |
[pagina 332]
| |
I.Lang was men Frankryks invloed moede;
Te lang had hier de geeselroede
Van hoon en smaed het volk gesard:
Het taei geduld vlood ieders hart,
En werd door wrok en haet vervangen,
Om 't wanbegrip dat heerschen bleef,
Den landaerd ter verbastring dreef,
Ten prys van 's vreemdelings belangen;
Ten koste van 's volks ondergang.
Het nydig Frankryk schouwde bang,
De schitterende toekomst tegen,
Die 't vlaemsche volk nog milder zegen
Beloofde, dan 't alreeds genoot.
Het zocht, myneedig in zyn wandel,
Eens onze nyverheid en handel,
Te knakken door een wissen stoot.
Het loerde vast met nydige oogen,
Op al het voorregt en vermogen,
Op al den rykdom en den schat
Die iedre nering hier bezat.
Zoo als een tyger, die verscholen,
In 't lommerig bananenloof,
De reizigers die soms verdolen,
Met blikken als ontvlamde kolen
Vervolgt en hunkert na zyn roof.
's Lands eedlen, Leliaerds en fielen,
Beroofd van vaderlandsch gevoel,
Ontsloten 't pad naer 't schandelyk doel,
En hielpen 's volks belang vernielen,
| |
[pagina 333]
| |
Met Lodewyk, der Vlamen graef;
Die, trots, zyn dieren eed, ô schande!
Zich snood aen koning Flips verpandde;
En liefst verkoos een fransche slaef
Te wezen, met in vreemde streken,
Ver van de zynen afgeweken,
's Lands vyanden ten dienst te staen.
En, 't waer met Vlaendren wis gedaen
Geweest, had de Almagt van hier boven
Niet mededoogend naer om neêr
Geblikt, uit de opperhemelsfeer.
Want, die in zynen naem gelooven,
Bewaekt hy met onzigtbre hand,
Hy laet geen vroom en needrig land,
Dat trouw verkleeft aen pligt en wetten,
Door snoode vyanden verpletten,
Uit enkele afgunst haet en nyd.
Van Artevelde had een tyd
Aen 't hof van koning Flips verbleven;
Daer zag hy het verderflyk streven,
Der eedlen met den vreemden vorst,
En Lodewyk, die laffe borst.
Hem joeg nog 't echte bloed door de aderen;
Het deed zyn boezem innig zeer,
Dat hy den erfgrond zyner vaderen
Zag schenden door zyn eigen Heer:
Dat kon hy langer niet verkroppen;
Hy voelde 't harte hevig kloppen,
En, by zyn vlekkelooze kling,
Zwoer hy, dat nimmer vreemdeling
't Gezag in Vlaenderen zou voeren,
Zoo lang zyn vuist zich nog kon roeren!
Hy zei vaerwel aen 't snood Parys;
En, weêr gekeerd in Vlaendrens beemden,
Bewerkte hy den val der vreemden;
En gaf den landaerd klaer bewys,
Van wat er ylings kon geschieden,
Van wat de graef en de edellieden
Bestookten tot 's lands ondergang:
Wat men al verder in 't belang
| |
[pagina 334]
| |
Der natie diende te verrichten,
Opdat zy nooit zou moeten zwichten,
Voor een' afgunstigen gebuer,
Die op kon dagen ieder uer.
‘Ja!’ riep het volk, van drift aen 't blaken,
‘De strikken die me al lang ons legt,
Tot breideling van keur en regt,
Daer moeten wy ons van ontmaken!
Men ondermynt de nyverheid,
Omdat zy ons tot welvaert leidt,
En tot vermogen op doet klimmen.
Maer, by der vaedren zaelge schimmen!
Het uer der wraek komt spoedig aen,
't Is met den Lelieaerd gedaen;
't Heeft uit met die verwaten edelen,
Die liefst den ambachtsman zien bedelen,
Dan, dat hy door de noeste vlyt
Ook eens zou onafhanklyk worden.
Wat gaf het, of wy langen tyd,
Al tegen 't persend noodlot morden?
Zy lachten luid met al ons leed,
En spotteden met woord en eed....
ô Braef man! wees gy ons bevryder!
Gy zyt een onverschrokken stryder,
Begaefd met deugden en verstand;
Behoed ons dierbaer vaderland. -’
Hy nam dan, en op aller smeeken,
Het ambt van opperhoofdman aen;
Ging waekzaem by het staetsroer staen
Om aller ongelyk te wreken,
En 't volk had geene wenschen meer!
Nu vormde hy een magtig heir,
Van meer dan zestig duizend mannen,
Geoefend in het kruisboogspannen,
En in het vellen van de speer:
Al brave en onversaegde loten,
Uit onverbasterd bloed gesproten,
Met vlaemsche moedermelk gevoed,
Die 't nimmer mangelden aen moed.
Toen beefden alle de adelstanden!
| |
[pagina 335]
| |
Toen sidderden der Gaulen landen,
En suffend zag de booze graef;
Nu kon de Vlaming zich verweren,
En allen vreemden aenval keeren,
Van eigen erf en eigen haev'!
Toen glom der vryheid morgenkrieken,
Aen Vlaendrens blyden horizont:
Men sloot met England een verbond,
Dat aen 's lands weveryfabrieken,
Een overvloed van wolle zond;
En dappere koning Edward stelde
Geheel zyn hoop in Artevelde;
Maer Flips, voorzag zyn wissen dood,
Toen men by Kameryk de scharen
Der bondgenoten mogt ontwaren
Waervoor geheel zyn leger vlood.
De held drong al de schuldpapieren
Den vrekken leliekoning af,
Die hy den volke weder gaf;
Om ze by schaetrend zegevieren,
In 't vuer te blakeren tot asch,
Dat onder 't jublend vendelzwieren,
Ter Vrydagmarkt ontstoken was.
| |
II.Van Artevelde, eens meester van den dwang
En waekzaem voor het algemeen belang,
Was Englands vorst in 't scheepryk Sluis gaen vinden;
Om onderling zich trouwer te verbinden,
En 't vaderland een immer vasten schoor
Te zoeken, tot zyn welstand en zyn gloor.
Wat was hy 't land, den erfgrond zyner vaderen
Toch echt verkleefd! Hoe joeg hem 't bloed door de aderen,
Hoe klopte 't hart van wellust hem in 't lyf,
Als hy herdacht, hoe menig stout bedryf,
| |
[pagina 336]
| |
Hem duizende gevaren had doen tarten,
Tot wering der verkankerende smarten,
Die Vlaenderen, zyn dierbaer vaderland,
Vast knaegden door het lydend ingewand!
Hoe grootsch was hy, daer hy de blyde stonden
Zag naderen, waerin op vaste gronden,
De hechte zuil der vry heid pryken zou,
Door hem gesticht, gesteund door 's Vlamings trouw.
Hy dankte er God zoo dikwils vurig over,
En zag zyn loon, zyn blinkendste eereloover,
Alleen in 't volk, in 's lands behoudenis,
En in de rust van zyn voldaen gewis.
Maer, 't stom verraed, een van de lyftrawanten
Des Satans, wist zyn oproervaen te planten
In 't bloeijend Gent. De logen en de list,
De heerschzucht en de dolle burgertwist
Verzelden het; zyn aêm verpest de luchten:
De frischheid wykt van bloemen, blad en vruchten,
En houdt zich schuil, ver van het open veld,
Waer langs de stoet der vloekgenoten snelt.
Een looden lucht woog schrik voorspellend neder
Op heel de stad, als, dreigde een stormig weder
Den omtrek met een yselyken slag,
Terwyl het volk in diepe sluimring lag.
De snoode graef had met zyn hurelingen
Zoo lang gewacht den schuilhoek uit te springen,
Tot Vlaendrens held, zich ver van daer bevond;
Die nacht scheen hun de lang gewenschte stond:
Daer zaten zy, by 't flauwe licht te beiden,
In een gebouw, van de andere afgescheiden,
Vast luisterend, in diepe stilte neêr.
De donderslag klonk raetlend door de sfeer,
Ten voorboô van het geen men by het dagen
Des morgenlichts, te schriklyk dacht te wagen.
Een aental Lelieaerds was daer vergaerd;
Meest edelen, door 't vreemd begrip ontaerd,
Die met hun vorst aen Frankryk zich verbonden.
Hun eer en eed, zoo landverloochnend schonden,
| |
[pagina 337]
| |
Uit zelfsbelang en ydle gloriezucht.
Daer hooren zy in eens een luid gerucht;
De deur gaet op, twee mannen treden nader...
Van Steenbeke is de voorste, de verrader!
De banneling! en de andre was Denys,
Een huichelaer, wiens lokken reeds het grys
Des ouderdoms vertoonden, in wiens trekken
Men haet, bedrog en snoodheid kon ontdekken.
Van ligchaemsbouw geleek hy aen een' reus;
Zyn blik was scherp, zyn uitgezette neus,
Was in het hair zyns knevels schier verdwenen,
Dat, borstlig door zyn bakkenbaerden henen,
In 't rosse dons van zyne kin verliep.
Zy bogen zich, zoo nederig als diep,
En de eerste, die tot d'adelstand behoorde,
Trad vast vooruit, daer hy de stilte stoorde,
En sprak: ‘Heer graef! en allen hier vereend,
Zoo thans uw hand my ondersteuning leent,
En ge onbevreest, by 't ryzen van den morgen,
Voor 't groote doel en uw behoud wilt zorgen,
Dan is de zege aen ons, eer de avond daelt!.....
Dus eedlen, op! niet langer meer gedraeld!
Geen mensch heeft iets van ons bestaen vernomen;
'k Ben met Denys alléén tot hier gekomen,
't Is alles stil, geen volk doorkruist de stad.
Slechts het geruisch van 't nederstortend nat,
Dat zypelt uit zyn afloop in de grachten,
En 't klepperen der holle ratelwachten,
Is al 't gerucht dat me in de straten hoort:
Zoo haest als nu de morgenlichtstrael gloort,
Zal eerst Denys zyn gildebroeders wekken:
Er zal een deel de Vrydagmarkt betrekken,
Een ander deel, de poorten 't allen zy;
Een derde vat bedektlyk post, naby
Den PaddenhoekGa naar voetnoot(1), zoo blyft er niet te duchten,
Dat aen ons wraek de muiter zal ontvluchten;
Nog Lelieaerds verscholen hier en daer,
Zyn onderrigt, en staen reeds allen klaer,
| |
[pagina 338]
| |
Om op het sein, dat hen ten stryd zal wekken,
Het wrekend stael tot onze hulp te trekken. -
Maer,’ vroeg de graef, ‘wie grypt den muitling vast?
Op wien drukt die gevarelyke last?
Eer is de leeuw in zyne krocht te binden,
Dan Artevelde omringd van zyne vrinden
Te naderen!’ - En Steenbeke antwoordde: ‘ô!
Het volk van Gent, bemint den wreedaerd zoo
Gelyk voorheên niet meer; door geld en listen,
Bragt men het grauw, de neringen aen 't gisten;
Men scheldt hem reeds voor eenen dwingeland,
Die 't volk bedriegt en looze strikken spant.
Als hy uit Sluis naer Gent terug zal komen
Zal 't laeg gemeen hem 't eerste tegenstroomen,
Wy, hitsen 't aen langs achter, met den kreet:
Slaet dood den muitling! die zoo wreed
Ons land verdrukt! Leev' Lodewyk van Nevers! -’
‘Leev' Lodewyk!’ hernam het hoofd der wevers,
Met een geluid waer heel 't gebouw van klonk.
Hy trok zyn priem, die in de scheemring blonk,
En zwoer den graef, dat hy met eigen handen,
Het eerst hem met zyn mannen aen zou randen,
En dat zyn bloed zou stroomen in de stad,
Die, om zyn wil heur meester snood vergat.
Des wevers stem drong al de zaêmgezworen
Met siddring, maer, toch troostelyk in de ooren.
Hy was de man slechts die men noodig had,
Om in een wenk al hoeken van de stad
In rep en roer te stellen; want de lieden,
Aen welker hoofd hy de eer had te gebieden
Gehoorzaemden hem blind'lings; en de graef,
Had door belofte en geld hem tot zyn slaef
Gemaekt, om zoo het volk weêr te verblinden,
Allengs verleid door snoode Franschgezinden...
En allen, door het klemmen van zyn tael,
Beloofden, by het uitgetogen stael,
Hem hulp en trouw, en hoe de nood mogt prangen,
Van schrik en dood te spreiden door de rangen
Van 't lage volk, dat zoo zyn heer verdreef;
En nogmaels klonk: ‘de graef van Vlaend'ren leev'!’
| |
[pagina 339]
| |
III.Nauw schoof de dag in 't oost de vale wolkgordynen,
En deed de duisternis voor heuren glans verdwynen,
Of 't zondig vloekverbond, door Steenbeke opgeleid,
Had zich door heel de stad bedektelyk verspreid.
De wevers hadden zich, in horden en legioenen,
Op 't eerste sein vereend, met waeijende blazoenen,
En yvrig post gevat naer 't hun Denys bevool,
Al wat zich sedert lang aen 't oog van 't volk verschool,
Van snoode Lelieaerds en vogelvryverklaerden,
Gebannen edelen en vreemden en ontaerden,
Verscheen nu weêr in 't licht als door een tooverslag,
Te wapen uitgereed, terwyl een bitse lach,
Een zweem van wraek in hunne trekken stond te lezen
Als by de duivelen, toen zy het Opperwezen
Belagen durfden voor hun schandelyken val.
Reeds was de morgen ver, zy groeiden aen in tal,
Doorkruisten straet op straet in ordenlooze troepen,
En siddrend staerde 't volk, om 't klimmen der geroepen
Van: ‘Leve Lodewyk! weg met den dwingeland!
Dood aen Van Artevelde en heil aen 't Vaderland!’
Zy gaven 't eerloos grauw den ponjaerd in de handen,
Beloofden 't schat en rang, in plaets van leed en schanden,
En door 't verleidend goud, tot reedloosheid geraekt,
Schold het zyn redder die het eens had vrygemaekt,
En aen den yzren klauw des vyands wist 't ontwringen.
De held komt in de stad. Hy ziet zich vast omringen,
Door heel de menigte, die als een oceaen,
Onoverzienbaer met heur golven af en aen,
In dolle grimmigheid langs klippen rolt en zoomen.
Hy leest op 's volks gelaet, hoe verre 't is gekomen....
Hy hoort in kreet op kreet, die uit de golving klimt,
Hoe 't oproer hem met klauw en tanden tegengrimt.
| |
[pagina 340]
| |
Hy ziet 's lands vyanden zich menglen in de hoopen,
Die met gefronsten blik hem op de hielen loopen,
En volgen naer zyn woonst, met uitgetogen kling,
By 't laf herhalen van de snoodste lastering.
Zyn harte bloedt er van. Daer ligt zyn edel poogen
Op eens ter neder, heel zyn uitzigt is vervlogen!....
Het domme grauw bespot en deugd en eer en pligt,
En snauwt zyn redder toe met onbeschaemd gezigt,
Het eischt zyn bloed, ten prys van 's lands geschonden regten;
't Wil zich aen Lodewyk voortaen alleenig hechten,
En vloekt het bondschap met vorst Edward aengegaen.
Van Artevelde blyft voor zyne wooning staen,
En staert met kalm gelaet de muitelingen tegen,
Die, door zyn aenblik als getroffen en verlegen,
De snoodheid voelen van hun gruwelyk bestaen.
‘Wat wilt gy? volk van Gent!’ sprak hy de menigte aen:
‘Is het myn bloed waeraen gy uwen dorst wilt koelen?
Kom, laet uw dolken door myn ingewanden woelen,
Ik ben in uwe magt, treedt toe, volvoer den moord!
Ik schenk u vry myn bloed als u dat bloed bekoort.
Heb ik niet tot uw' dienst aen 't hoofd der legerscharen,
Myn leven meer dan eens, in duizende gevaren
En nooden zonder tal, voor 't vaderland gewaegd,
Toen uwe vryheid door den vreemdling werd belaegd?
Heb ik van kindsbeen af, de natie niet verdedigd,
Toen zy door Lelieaerds en vreemden werd beledigd?
Verdwaelden! 'k tartte om u zoo menigwerf den dood,
En heden kan ik 't nog!.... Ik ruk myn boezem bloot....
Daer! ploft uw priemen tot den handgreep in myn lenden!’
Er heerschte een dof gemor, maer niemand van de benden,
Die zich nog roeren dorst: het dondren zyner spraek
Bragt hun 't berouw in 't hart, en 't schaemrood op de kaek.
Zoo zag eens Israël by 't zondig beeldeneeren,
JochebetsGa naar voetnoot(1) telg terug uit de onweêrwolken keeren;
Toen hy de tafelen vergramd aen stukken smeet,
En 't volk, door zynen blik getroffen, siddren deed.
Maer Steenbeke opgevolgd door honderd bannelingen,
Komt door de menigte met blooten zwaerde dringen,
| |
[pagina 341]
| |
En stookt het wykend volk, in nieuwe gramschap op.
Hy schreeuwt: ‘grypt, grypt hem aen! verplettert hem den kop!
ô Vlamingen! hoe lang blyft uw geduld nog rekken!
De muiter zoekt zich weêr aen uwe wraek te ontrekken;
Heeft hy niet lang genoeg uw schatten uitgeput,
Uw bloed doen stroomen op het slagveld, zonder nut
Of voordeel van den staet? Slechts om zyn eigen plannen,
Ten prys van England te bereiken. Gentsche mannen!
Vorst Lodewyk alleen, is hier uw Heer en hoofd.
En zoo gy uw tiran het schuldig leven rooft,
Zult gy het Lelieryk en zynen vorst verpligten.’ -
Een dolle woede glom op alle de aengezigten
Van hureling en fiel, van vreemde en Lelieaerd,
Die om van Steenbeke in de menigte geschaerd,
Luid schreeuwden: ‘vloek en wraek en dood voor Artevelde!’
De vrome man, die noch verbleekte noch ontstelde,
Schoon hy gewaer werd dat zyn marteluer ging slaen,
Sprak, met de hand op 't hart nog eens die dwazen aen:
‘Is dit het loon dan voor myn zorgen en myn zweeten?
Ondankbaer volk! dan, mogt ik het vooraf ook weten,
Ik had aen myn zending toch met bly gemoed voldaen:
Ik poogde Vlaenderen van dwinglandy 't ontslaen,
Ik had de banden reeds ten halve doorgebroken,
Reeds was de vryheidsglans ter morgenkim ontloken;
Maer aen de koestring zyner stralen niet gewoon,
Gaeft gy voor wellekom hem smaed en bittren hoon.
Welaen! laet u gedwee door Frankryk overheeren,
Blyft in het knechtschap u voor de edelen verneêren!
Gy waert niet ryp genoeg, om ongetoomd en vry
Te leven; buk op nieuw in 't juk der slaverny,
En 'k zal gewroken zyn. Myn schim zal alle jaren
U, op myn marteldag, met regt geklommen hairen,
En holle wonden, die nog rooken van het bloed,
Den moord verwyten, in een dollen euvelmoed,
Helaes! te snood begaen. Uw kindren zullen 't boeten,
En als zy eens in 't stof, als 't hygend lastdier wroeten,
Zal de vervloeking, om uw gruwelyk bestaen,
By zucht en ketenklank, hun heeschen mond ontgaen!
Gy ziet de strikken niet door de eedlen u gespannen;
Daer gy te magtig werd in de oogen dier tirannen,
| |
[pagina 342]
| |
Heeft uwe nyverheid hun heerschzucht wreed geknokt;
Zy knypen met den klauw u weder by den strot.
Zy zyn het evenbeeld dier draken en griffoenen,
Die met gesparden muil, hun wapens en blazoenen
Omgeven, nog bespat van uwer broedren bloed.
'k Zie reeds 's lands ondergang van verre te gemoet.
Eens zult ge voor een vorst geboren in uw midden,
Het stropzeel aen den hals, om lyfsgenade bidden,
Na gy van regt de keur, hem willig afstand deedt:
Maer hy zal spotten met uw hartdoorgrievend leed.
De kryg zal 't vaderland het onderst boven rukken,
Een slaefsche keten zal der Vlamen lenden drukken;
En, eens verbasterd van uw eigen zede en trant,
Versmelt ge als wingewest in een naburig land!...
Intusschen was Denys met zyne weversdrommen,
Van Arteveldes huis langs achter ingeklommen;
Daer de opgedrongen schaer die het langs voor omsloot,
Allengs vergrootte, en geen den minsten doorgang bood.
Daer hakten zy in 't rond op knapen en bedienden,
Vermoorden wie me in zael en gaendery mogt vinden,
En ylden door den gang, die tot de straetdeur leidt.
Denys ontsluit ze, en, tot de vadermoord bereid,
Heft hy het slagtmes in de lucht met beide handen,
Doorklieft Van Artevelde 't hoofd tot aen de tanden,
En smyt zyn ligchaem ter mishandling aen het grauw!....
Dat, hunkrend na zyn prooi met uitgezetten klauw,
Het afgemaekte lyk, als hongrige hyeenen,
Door stof en modder sleept, langs markt en straten henen,
Tot men, van woede zat, by een verslykte vliet
De diep doorkorven romp baldadig achter liet.
De duisternis verscheen, zy slopen naer hun stegen,
Om er het stollend bloed hun handen af te vegen;
Maer, hun geweten hield een gloende vlek bewaerd,
Waervan het erflyk wee den naneef nog bezwaerd.
|