Volledige werken. Deel 2
(1884)–Theodoor van Rijswijck–
Auteursrecht onbekend
[pagina 302]
| |
't Is tyd, 't is tyd, 't is meer dan tyd!
Het volksbestaen vergaet....
's Lands oude roem verzinkt en lydt,
Het uer der slagting slaet!
Verbindt u spoedig onderling,
En zweert een dieren eed.
Zoo eens de moedertael verging,
Waer bleef dan al ons zweet....!
Komt op! frisch op met hart en hand,
En, een van twee geveld!
By God! eer 't Vlaamsche vaderland,
In 's nabuers grond versmelt....
De tael slechts is het eenigst merk,
Waer men een land aen kent;
Dus, haer dan onuitwischbaer sterk
In 's volks gemoed geprent.
Geen natie die heur regten graeg,
Heur naem van volk verliest.
Gy dan, wie ik te velde daeg,
o Dichters! hoort, verkiest:
Uw tael, uw lied, het volk, waervoor
Uw goden speeltuig klinkt,
Der oudren lof, uw eigen gloor,
Verzwindelt en verzinkt;
Zoo gy uw zang niet vlammen laet,
Die u te lauw ontvliet;
Zoo gy 't verderf niet tegen gaet,
Dat op ons nederschiet!
't Bewind wyst met een looden staf,
Den staf der dwinglandy,
Op onzer vaedren bodem af,
En sticht er bastaerdy.
| |
[pagina 303]
| |
Het voert verwoesting t' allen kant,
Op 't wreedst en yslykst aen.....
Maer, moedig, komt! met hart en hand,
En houden wy het staen!
Ach! schuldig zyn we in Godes oog;
Hy schoot de gaef van 't lied,
In onzen boezem van omhoog,
En wy herkenden 't niet....
Wy sluimren in een laffen droom,
En siddren voor den dwang;
In plaets dat vlakte en vliet en boom,
Zou daevren van den zang!
Wy zyn de leiders van het volk
Niet meer, zoo als voorheen;
Wy ploffen mede in 's afgronds kolk,
Met de oogen naer beneên;
En schertsend trapt de vyand ons
Op schouderen en kop....
Te velde! in digte batailjons,
o Dichtren zonen, op!
Ten Kruistogt, met de vaen omhoog!
Ik hef den eersten schicht,
En 't boos gespan dat ons bedroog
Geslingerd in 't gezigt!
Zoo laf als wy is 't voorgeslacht
Toch nooit of nooit geweest;
Hy is een bloodaerd die zulks dacht,
Een ligchaem zonder geest.
Hoe! zouden wy by zweet en bloed
En schatting, onze spraek
Nog missen moeten! Dit 's te wreed,
En schreeuwt te luid om wraek!
| |
[pagina 304]
| |
Welaen dan, die niet voorwaerts wil,
Die is geen echt poëet;
Hy houd' zich by zyn vuerhaerd stil,
Beducht voor last en leed.
Hy is geen zanger los en vry
Vereerd van vrouw Natuer,
Die niet ten aenval trekt met my,
Al valt het kampen zuer.
Die eerst aen buer en vrienden vraegt,
Wie 't voordeel winnen zou;
En niets der goede zake waegt,
In d'algemeenen rouw;
Die is, en wordt ons broeder niet,
Die is geen vrome bard;
Hem stroomt het ongekunsteld lied
Niet uit een vlammend hart!
Maer gy, die myn gezang verstaet,
De hand ten vuist gekneld;
Die trouw wilt deelen in den haet,
Gezworen aan 't geweld;
Komt meê! en geen verwyfdheid mêer,
Stort uit in grootschen klank;
Wy brengen 't land zyn erfnis weêr,
En 't nakroost wyt ons dank!
|
|