Volledige werken. Deel 2

[p. 300]

Eene Strafpleging in Marokko.

Wen een minister in Marokko

Zyn pligten slecht vervult;

En als er daeglyks klagten komen

Dat hy de natie kult;

(Zoo als het soms hier ook 't geval is,

By tusschenzin gezegd).

Dan doet men op 't bevel des keizers

Hem kort en duchtig regt.

Men bindt hem aev'regts op een ezel,

Met de armen vast gekoord;

En dryft het dier zoo langs de straten,

Met fluit en trommel voort.

Een gekskap spant hem om zyn ooren,

Gelyk by een hansworst;

De rinkelkraeg hangt met zyn franjen,

Te wigglen op zyn borst.

Een stads-serjant loopt met een horen,

Den bonten stoet voor uit;

Hy roept het volk uit wyk en stegen

En meldt het plat en luid,

Wat vonnis dat de Keizer velde,

Tot straf van d'onverlaet;

Die meer zyn eigen beurs verzorgde

Dan 't heil van volk en staet.

Dan schreeuwt het al van wraek ontsteken

Hem vloekend achter na:

‘Zoo varen die vergulde schelmen

Toch allen vroeg of spâ!’

Men jaegt hem dan de grenzen over,

En 't is er meê gedaen. -

[p. 301]

 

Maer zoo dees wet in andre landen.

 

Ook eenmael moest bestaen;

 

Dan ging daer zeker alle weken

 

Een kavalkade rond.

 

't Is goed dus, dat men eigen wetten

 

Bezit voor eigen grond.

 

Want, daer dat ginds toch zelden voorvalt,

 

Dat men een schelm betrapt,

 

Die 't volk door hebzucht aengedreven

 

Het bloed uit d'aedren tapt,

 

Is men daer ook wel eens zoo streng op,

 

En 't strekt tot eer des staets;

 

Want, waer zou men al de ezels halen

 

Greep dit eens elders plaets?