Volledige werken. Deel 2

Santo-Thomas de Guatimala.

Een dichter spreekt als of hij 't ziet,

En ziet het geen hij wil!

Bilderdyk.

Al wat hier te lande zyn brood niet kan winnen,
Om dat ons de wetten der vreemden zoo slaen;
Dat brengt men in Vlaendren de neiging te binnen,
Van maer om het eerst naer Sint-Thomas te gaen.

Zy zeggen: al die hier niet leven en kunnen,
Verstrekken het landje toch enkel tot last.
Zoo willen zy 't volk in de Vlaenderen dunnen
Van menigen lastigen beedlenden gast.

Zy raden eenieder van ras te vertrekken,
Als werden daer centen verdiend met de ton;
Als waren daer mynen van zilver te ontdekken,
Die de Engelschman vast er niet vinden en kon.

Als liepen de zwynen er gaer en gebraden,
Het mes op den rug, de citroenbosschen rond;
Als vielen de vruchten, om ons te verzaden,
Er zoo van de boomen maer in onzen mond.

[p. 298]

 

Neen, Vlamingen, laet u toch de ooren niet stoppen,

 

Al smaekt gy hier menigen zuren beet brood;

 

Wil liefst uw verdriet in uw vaderland kroppen,

 

Zoo zwaer als een steen hier, doch ginder als lood.

 

 

 

'k Zou nooit iemand raden het togtje te wagen,

 

Het stormt er en 't regent er nachten aen een;

 

Gy zoudt er geen Franschman door heên willen jagen,

 

De killigheid dringt er door spieren en been.

 

 

 

Men vindt er slechts bosschen zoo donker bewassen,

 

Dat men er geen hand voor zyn oogen meer ziet;

 

Waer in u de tygers en wolven verrassen,

 

Die steeds op u loeren uit blâren en riet.

 

 

 

Het krilt er van mieren en slangen en slekken,

 

Die spuwen en steken naer zwart en naer wit;

 

Er is schier geen boom in het ronde te ontdekken,

 

Of vast is het dat hy vol martekoos zit.

 

 

 

Zy gaen om den droes voor de menschen niet vlugten,

 

Gelyk men het wel in Europa gelooft;

 

Maer smyten uit vriendschap met kokosboomvruchten,

 

U builen zoo groot als een ei op het hoofd.

 

 

 

Ook heerscht daer Carrera, een specie van koning,

 

Zoo zwart als de satan, zoo naakt als een vorsch;

 

Die niets dan een suikerkist heeft voor zyn wooning,

 

Voor rykskroon, een hoed van mahonihout' schors.

 

 

 

Die wildeman loopt daer soms rond langs die streken,

 

Tot afschrik der planters, om snaps en tabak.

 

Het maekt u niets hem van: God help u! te spreken,

 

Daer houdt gy geen centen mede in uwen zak.

 

 

 

De negers die hem tot zyn lyfwacht verstrekken,

 

En slechts met een sjerp van frenel zyn omgord,

 

Die nauwlyks in staet is hun hespen te dekken,

 

Die komen ook doorgaens van alles te kort.

 

 

[p. 299]

 

En pakken natuerlyk dus al wat zy krygen

 

En vinden, in velden, in hutten en bosch;

 

Geen blanken bestonden hen ooit te bedrygen,

 

Al roofden zy hun ook al menigen os.

 

 

 

Bedenk eens, daer zyn er verscheiden uit Vlaenderen,

 

Die daer over maenden naer toe zyn gekruid;

 

Nog doen zy niets anders dan hakken en spaenderen

 

Maer 't hout schiet er achter hun hielen weêr uit!

 

 

 

Zy vinden geen grond, 't is er alles verwilderd,

 

Versteend en doorworteld, verzand of verbrand;

 

Zulk landschap heeft Koekoek nog nimmer geschilderd;

 

En daer wordt de Vlaming naer overgeplant!

 

 

 

Ook woont er een Heerschap uit Brussel gezonden,

 

Die eens met de mannen is van ons bestuer;

 

Die 't opzigt er voert over wouden en gronden.

 

(Die zal er het beste meê zyn op den duer).

 

 

 

Maer 't ergste van al nu: die vent kan de menschen

 

Van Vlaenderens bodem geen woordje verstaen;

 

Zoo dat zy hem daeglyks naer 't keiland verwenschen,

 

Om dat hy de Walen meer toe is gedaen.

 

 

 

Zie nu maer eens hoe zy de boeren bedriegen,

 

Wanneer zy hun raden naar ginder te gaen.

 

Wat kunnen die mannen in Brussel toch liegen.

 

Ach! hadden er velen hun vroeger verstaen!

 

 

 

't Is waer, daer is ginder nog geen ministerie,

 

Waer 't volk hier te land als de tering van haelt;

 

Maer, vlugt gy de ellende, ge vindt een miserie

 

Waer in gy tot over uw schouderen daelt.

1844.