|
| |
| |
| |
Zinnebeeldig Gedicht, (in den smaek van Cats;) voor eene Mosselfeest vervaerdigd.
Er schiet by deze vrienden-feest,
Een aerdig ding voor mynen geest;
Een ding dat dient te zyn gemeld;
Daerom heb ik het opgesteld,
In ronden styl en fiksche tael,
Om ondereen dit avondmael
Te sieren met een leerzaem dicht,
Waer veel in opgesloten ligt.
Gy weet waervoor ik 't snaertuig span,
En dat ik nooit misvatten kan,
En dat myn altyd vrye geest,
Nog nooit te koop en is geweest,
Waerom ik menigeen bekoor.
Dus, makkers, leent m'een luistrend oor;
Dan slyt ik weêr een blyden dag.
Beschouwt dit gloeijend keukenvuer,
Dat is der Belgen staetsbestuer.
Die vlammen scherp en fel van aerd,
Uit houillie-stof en erts gebaerd,
Die flikkeren op muer en vloer,
Dat zyn de mannen van ons roer;
Dat zyn ons hoofden met elkaêr,
Dat is der hovelingen schaer,
Die 't volk van Belgie overheert,
Naer wie zich alles wendt en keert,
| |
| |
Waerom er menig Vlaming zucht
Voor grooter onheil nog beducht.
Die pot met mosselen gevuld,
Langs wien de roode gloed zich krult,
Wyst duidlyk onze natie aen,
Die innig poogt te blyven staen;
Die wil en moed en krachten heeft,
En aen heur eigen is verkleefd,
Tot welvaert en bevoordering,
Die levensgeest van alle ding.
Maer, daer het gloeijend element
Den aerd der mosslen niet en kent,
En wreed en dwars te werrek gaet,
Zoo raekt den boel in slechten staet.
De harde pot wordt vinnig heet,
De schelpvisch zucht, en krimpt, en zweet,
En klaegt van last en ongeluk,
En heeft het innig byster druk.
Nu jaegt op eens een zwarte stoom
Door heel den pot een fellen schroom;
Dat alles wat van onder ligt,
Op eenmael voor zyn invloed zwicht,
Op eens zyn harde schelp ontsluit,
En blaest er ziel en leven uit.
Al wat van boven ligt getast,
Is trager door den stoom verrast;
Maer echter des al niet te min,
De damp heeft wondre krachten in,
Vermenigvuldigd uer op uer.
Gejaegd door 't immer blakend vuer,
En wat er ook al boven lag
't Schreeuwt om het zeerste wee en ach!
En is dit niet het regte beeld
Dat myne lier u treffend speelt,
Van wat er hier in onzen staet
Al niet gebeurt en ommegaet?
Wordt alles niet door stoom en brand,
Den nek gekraekt door heel het land?
En ligt den werkman niet in 't slyk
Terneêrgebukt, den visch gelyk,
| |
| |
Die door den drang der hitte sneeft
En hulp noch uitkomst meer en heeft?
Zie daer, waer ons de politiek,
De stoomkracht van het mekaniek,
Zal brengen na een korten tyd,
Zoo ons de Hemel niet bevryd!
Wy dan staen hunkrend by den disch,
En wachten, tot den armen visch
Zal gaer gekookt zyn in den pot,
Om hem te zwelgen door den strot,
Tot dat er geen meer overschiet.
Gezellen, hoort, wat dit bediedt:
Wy zyn de vreemde mogendheên,
Die allen loeren groot en kleen
Tot dat het land is uitgebraên,
En 't etens uer voor hun zal slaen.
Dan worden wy door Duitsch of Pruis,
Van Engelschman of Fransch gespuis,
Op eens gegrepen en ontzield,
Op eens gekluisterd en vernield,
Met volksbestaen en industrie,
Met koopmanschap en colonie.
Dat komt er van wanneer 't bewind,
Het heil der natie niet bemint;
Maer enkel voor zyn hebzucht slaeft,
En kuilen voor den handel graeft;
Gehoor aen vreemden invloed geeft,
Zyn eigendom niet aen en kleeft,
Slechts huichelt, en ik weet niet wat.
Al wie den draed van 't stuk bevat,
En in de mossels menschen ziet,
In vuer en vlam het oog gebied,
En in den stoom ellende en leed,
Die heeft zyn aendacht wel besteed;
Die wensch ik in den mosselpot
Een heilryk en een draegzaem lot;
Waer hem noch vuer noch stoom en schaed'. -
Thans aen den disch, of 't wordt te laet.
28 July 1844.
|
|
Auteursrecht onbekend