Volledige werken. Deel 2

Loopt naer den Duivel.

Allez au diable!⁽¹⁾
De Mérode.

Ja, loopt maer henen, wy zullen niet klagen,
Dan werd het denklyk een betere tyd;
Maer 'k zie nog niet dat het een er zal wagen...
Loopt naer den duivel! dan zyn wy u kwyt.

(1) In eene zitting der volksvertegenwoordigers sprak de heer De Merode, onder anderen, over den Jury in crimineele zaken, en wilde beweren dat deze instelling eerder verderfelyk dan nuttig was. De minister Nothomb haestte zich deze redenen te wederleggen en verklaerde dat het ministerie deze, even als al de wetten zedert 1830 ingevoerd, altyd zou handhaven. De edele graef toonde zich ten hoogste over deze verklaring verbitterd, en zyne gramschap niet kunnende bedwingen, snauwde hy den minister, met eene bulderende stem, deze woorden toe.
Uit eerbied voor de twee hooge personaedjen, laten wy hier weg den scheldnaem die deze woorden vergezelde.

[p. 267]

 

Het was waerachtig zoo slecht niet gesproken,

 

Schoon 't op het volk geen effekt meer en deê;

 

En toch, er waren geen beenen gebroken,

 

Voerde de duivel die twisters eens meê.

 

 

 

Dan zag me in Vlaendren die bedelaerstroepen

 

Zeker niet zwerven langs markten en straet;

 

Men is in Braband al moede geroepen:

 

Loopt naer den duivel met heel uwen raed!

 

 

 

Ach! mogt de duivel die genen eens halen,

 

Die ons verstrekken tot ramp en tot last;

 

Dan werden om te beginnen, de Walen

 

Op hunne kussens het eerste verrast.

 

 

 

Men zou zoo 'n duivel een praeltempel stichten,

 

Als de patroon van het vlaemsche gebied,

 

En hem vereeren met spreuken en dichten;

 

'k Zong hem van harte meteenen een lied.

 

 

 

Doch, ydle hoop die ons leed zal vermeêren!

 

Er is van beetren geen enkele schyn;

 

'k Zie hun zoo lang in den raed disputeeren,

 

Tot dat het land naer den duivel zal zyn.