Volledige werken. Deel 2

De Rietsuiker.

Wat poogt gy hier langer in wezen te blyven,
En kraeit gy uw deugden en nuttigheid uit?
Hoe nuttig endeugdzaem, men zal u verdryven,
De beet is u vóór, uwe kans is verbruid.

Gy liet zooveel duizende Vlamingen leven,
En gaeft er in Braband zoo menigen 't brood;
Juist daerom wordt gy van den bodem verdreven;
En daerom alléén, uwe deugd is uw dood.

Zóó! gy wildet blyven in Vlaenderen bloeijen?
Neen, rietje! het vlas was zoo na toch als gy.
't Waer erg dat de wevers alleen moesten schooijen,
Ik zie er uw bakkers dan eindelyk by.

[p. 266]

 

Heb slechts nog een weinig geduld in de ellende,

 

Er is nog zoo veel dat aen 't waggelen gaet;

 

Wy zyn nog op verre den stryd niet ten ende,

 

Gy weet hoe de Wael ons belangen verstaet.

 

 

 

Zoo is men ons eigene tael aen 't verpletten,

 

Zoo zoet als het riet en zoo nuttig als 't vlas;

 

Die ieder voor 't Walengebrabbel moet zetten,

 

Als 't nachtegaelzingen voor 't hondengebas.

 

 

 

Het eigenbelang op het raedsheeren kussen,

 

Dat immer noch regt noch geweten ontziet,

 

Ach! bragt er zoo menige duizende tusschen;

 

Dit toont ons de stryd van de tael en het riet.

 

 

 

Juicht, Walen! wy zinken mishandeld ter neder,

 

Wy buigen en plooijen, maer plooijen als 't riet;

 

Eens rigten we ons uit de vernedering weder,

 

Eens wreken we ons moedig - dit spelt u myn lied!