|
| |
| |
| |
Uitboezeming by den Voorstel door Frankryk aen Belgie gedaen ter slegting van den Leeuw van Waterloo
Ja, 't laetste en 't jongste merk van vaderlandschen luister,
Het eenigst dat ons nog een straeltjen overliet,
Moet by het vroegere in het ondoordringbaer duister.....
Moet weg van eigen boôm.... de vreemdeling gebiedt!
De vreemdeling gebiedt, buig, buig u voor zyn wenken;
Zyn wenk wordt u een taek, zyn wil wordt u een pligt.
Wee! die aen Vaderland, aen volksbestaen durft denken,
Of grootsch blyft op een feit door oudren deugd verrigt!
De vreemdeling gebiedt: ‘Ga, werp die schandzuil neder,
Op dat gy, nietig volk, myn toorn niet doet ontstaen!
o Zwak en wanklend riet, gy tergt een trotschen Ceder;
Gehoorzaem! En verkies, of slaef zyn of vergaen....’
Ja, loodzwaer weegt zyn juk ons op de matte schouderen;
Het kleine Vaderland, reeds half van een gescheurd,
Hecht weinig aen den roem, het erfdeel onzer ouderen,
En hangt den afgod aen, die 't in den rampkolk sleurt.
| |
| |
o Belgen! om het bloed van broeders en van magen,
Om 't dierbaer heldenbloed der zonen van het noord,
Te Waterloo geslagt, in glorieryker dagen,
Ach! spaert uw ziel een schand, het Vaderland een moord!
Ja, trekt naer 't slagplein heen; niet om het zuil te schenden,
Noch om der helden asch te vloeken op hun graf;
Kruipt er hun lyksteen rond met ingekrompen lenden,
En smeekt den hemel dáér een beter toekomst af!
Ach! sloeg die yzren leeuw zyn forschgespierde klauwen,
By vreeslyk wraekgebrul in 's doemlings laffe borst,
Die met het inzigt kwam om 't standbeeld neêr te houwen,
En met de hel in 't hart, het voetstuk schenden dorst!
Doch, scheert den bodem kael, verbryzelt zuil en steenen,
Beukt graf en opschrift weg, houwt pael en treurwilg neêr,
En voert de beenderen naer Etna's vuerpool henen,
De naem van Waterloo klinkt immer evenzeer!
Zoo ver Napoleon door roem- en wanbedryven,
Zyn naem heeft omgevoerd door heel de wereld heên;
Zoo ver zal Waterloo in 's volks geheugen blyven,
Die namen gaen gepaerd en scheiden nooit van een!
Daer blonk het laetst, helaes! de moed der dappre Belgen,
Daer, hield Europa 't oog verbaest op ons gerigt:
Daer spoot het heldenbloed der fiere Noordertelgen,
Den vreemdeling in 't aengezigt!
Van Merle sneuvelde dáér naest Oranjes zyde,
En menig waerdig kroost verkoos met hem den dood;
Dáér daegde Neêrlands vuist den Gauler op ten stryde....
En dáér sprak Neêrlands God, des dwinglands vonnis uit...!
Zeg ons, Wandalen troep, toen ge uitgeput van krachten,
Voor 't noorderleger boogt, dat u genade deed;
Wanneer uw aedlaer viel, beroofd van klauw en schachten,
Toen het kozakkenheir den Loever daevren deed:
| |
| |
Is toen Arcole's brug niet ongeroerd gebleven?
Liet men Vendome's pael niet op zyn grondvest staen?
Maer, eeuwig zal die vlek u op het voorhoofd kleven,
En nimmer zal de haet ons 't ingewand ontgaen.
Kom, trotsche vreemdling, kom! met tygers en hyenen,
En delf de lyken op, en wroet het slagveld plein;
Zoo lang het menschdom door het zonlicht wordt beschenen,
Blyft Waterloo bekend door heel de wereld henen;
Ons zal het steeds ten troost, en u ten schande zijn!
1840.
|
|
Auteursrecht onbekend