|
| |
| |
| |
Dies Irae.
O ysselyke dag der dagen!
Wanneer des werelds uiterst uer,
By 't nederstroomend bliksemvuer,
En 't barsten van den donderwagen,
Tot 's menschen ondergang zal slaen,
En alles, alles moet vergaen...!
Wanneer de gloed deze aerd komt zengen,
Om al wat aêmt den dood te brengen;
En veld en woud en stulp en stad,
Tot stof en assche gaet verkeeren,
Naer 's hemels wilkeur en begeeren,
En 't spellen van 't profetisch blad!
Dan zal by 't schuimend bruischend koken
En Pyramide en molshoop rooken,
En ieder berg wordt een volkaen.
Dan zal de elendeling verschrooijen
Op 't stoppelbed in de arme kluis;
Dan zal de koopren beeldzuil gloeijen,
En blakend over 't marmer vloeijen
Van 't godetergend koningshuis:
Dan zal de vorstentelg verkolen
| |
| |
In stroomend erts en dropplend goud,
En 't ondier dat in 's aerdryks holen;
Of in het ondoordringbaer woud,
Zich aen der menschenoog onthoudt,
Met wat er om de beide polen
In 't ys der Schepping mogt bestaen,
Zal door den adem Gods vergaen!
Ja, yslyk zal in 's aerdlings oogen,
Het aenzien dier verdelging zyn;
Verdelging zonder mededoogen,
Die ons van schrik zal uit doen droogen
Eer nog het vuer met felle pyn
Ons blaekt in aderen en vaten.
Helaes! wat zou het mogen baten,
Het bange leven te verlaten,
Na ons vindt ook de dood zyn graf.
Ook wordt zyn magt aen band gevyzeld,
Zyn yzren schepterstaf verbryzeld,
De Heer neemt hem den sikkel af.
En als het alles ligt ontbonden,
Tot smeulend puin en gruis verslonden,
Van gruis tot vloeijend stof vergaen;
Dan zullen 's Hemels wolkendeuren,
Zich rollend van elkander scheuren.
En tot de polen open staen.
Dan komt een Seraf nederzweven;
Het vlammend zwaerd in top geheven,
Ploft hy in d'ooster horizont,
Herryst, en teekent aen de wolken,
Van daer tot in de westerkolken,
Een regenboog den stofklomp rond.
Een regtertroon, een zegezetel,
Van stroomend groengoud en krystal,
Voor Hem, die eens een armen stal,
Bewoonde om Adams droeven val;
Een zitschabel voor 't kroost van Bethel,
Den koning van 't heelal!
Daer daegt Hy uit de bovensferen,
Hy komt, Hy komt, de Heeren der heeren,
De bliksem licht zyn schreden voor;
| |
| |
De zevenstar omringt zyn wezen,
De zonne volgt met angstig vreezen
En allen tanen voor zyn gloor.
Ontelbre zaligen omringen,
Hem by het roerend hallel zingen,
De donder bromt de toonen na;
En in het eindeloos der hemelen.
Zoo ver het oog een geest ziet wemelen,
Galmt alles van 't alleluja!
De vuerboog tuimelt onder 't naderen.
Verblindend met zyn gouden aderen,
Als een fontein van zwavelvuer;
Zyn nimmer flikkerende tongen,
Onmerkbaer onderling verdrongen,
Doorlichten 't hemelsblauw azuer.
Daer zetelt nu des werelds regter,
Met onverbiddelyk gelaet:
Hy, vreeselyke lot beslechter,
Van wat eens was en ooit bestaet.
Hy wenkt, en twee paer hemellingen,
Ontplooijen hunne gulden zwingen,
En stryken naer het aerdryk af;
Zy blazen met hun schrikbazuinen,
Om 't eenzaem stof van 's aerdryks puinen.
En 't menschdom wriemelt uit zyn graf.
En allen zien verbaest in 't ronde,
Zy voelen 't knagen van de zonde;
Zy blikken opwaerts naer 't gerucht
Van 's engels luide vleuglenklepping,
En uit den aschhoop van de schepping
Zien zy Jehova in de lucht!
Zy rillen allen! allen sidderen!
De mynslaef en de kluizenaer,
De dwingeland en zyne aenbidderen,
De deugdzame en de lasteraer.
De satan zelfs is gansch verschrokken.
Een huivring doet den helpoel schokken,
| |
| |
Zyn welfsel trilt, en wankt, en barst.
De korst der aerd ploft in zyn kolken;
Een dikke rook stygt naer de wolken,
Doormengd met brandend pik en harst.
Zoo als de rommelende donder
Den rotskraeg van een vuerberg ryt,
En 't log gevaert met fors, naer onder
In 't hart der helle gloeijing smyt;
Die, van den schok uiteen gestoven,
Met ratelend gegons naer boven
In warling opvliegt uit het sissende fornuis,
En rookend nederspat op de omgelegen landen;
Waer kruid en vruchten knappend branden,
Verpletterd door het ryzend gruis;
Zoo wordt aen 's rechters linker zyde,
Het vlak der onafzienbre heide,
Met vuerstof uit de hel bestrooid
Waervan de bodem rookt en gloeit.
Onzigtbaer zyn de goddeloozen
Er heên gedrongen door den boozen;
On willens plaetst het zondig rot
Zich aen de linkerhand van God.
Maer regts, maer regts is alles klaerheid,
Is alles helder, bly en licht;
Daer straelt Gods blinkend aengezigt,
Ter neder op hen die der waerheid
Geloofden, en de liefdeleer
Verkondigden van God den Heer.
Twee serafynen aengevlogen,
Van uit des hemels opperwoon,
Staen ylings by Jehova's troon
En houden voor des werelds oogen,
Het schriklyk rekenboek ten toon;
Waerin ons zonden zyn te lezen,
Door eigen knaging aengewezen,
Door een te laet berouw versaekt;
Dat God ten jonsten dage wraekt.
Geen feil hoe onbedacht bedreven,
Die niet in 't boek staet aengeschreven,
Die ons daer niet verklagen zal....
| |
| |
O Gy, beschikker van 't heelal!
O bron van eindloos mededoogen,
Hoe zal ik, als ik voor u sta,
Met beide handen voor myn oogen,
U snikkend bidden om genâ!
Daer zy, die vroom en eervol streden,
Tot in den dood uw naem beleden,
U zonder siddren op dien dag,
Niet zullen naderen. Ach! ach!
Wil my, o Heer! een plaets bewaren,
Duld my by de uitverkoren scharen,
Laet me aen uw regte zyde staen.
O! ik zal zonde en ondeugd tarten,
Die dag blyft myne ziele smarten;
Zie ik hem door de toekomst heên,
Dan rilt myn borst van schrik in een.
Gy zyt, o God! op aerd gekomen,
En hebt voor my uw bloed zien stroomen,
En spot en laster uitgestaen;
Het zy dan niet vergeefs gedaen!
Gy hebt en zonde en dood bevochten,
Op 't heir der helsche vloekgedrochten;
Gy hebt hun in het perk verplet,
En ons des duivels klauw ontzet,
Door aen het schandig kruis te sterven
Besprenkeld van uw godlyk bloed.
Laet my daerom uw ryk beërven,
En wees niet toornig van gemoed
Als gy my voor u dagen doet!
Laet my in rust en vrede ontslapen,
Als my de grafkuil aen zal gapen.
En wisch toch myne feiten uit,
Eer ik de brekende oogen sluit.
Ja, bitter ly ik voor myn zonden,
o Heere! zie, de diepe wonden,
Van myne ziele bloeden fel.
Gy hebt aen Magdaleen vergeven,
Gy hebt den moordnaer by zyn sneven,
Beveiligd voor den klauw der hel.
Ja, dit toch doet my troostvol hopen,
| |
| |
Op 't burgerregt der hemelstad;
Dit zet me een blyde toekomst open,
Die trots des werelds eer en schat,
Myn eenig heil in zich bevat.
o Goede Herder, zoo dienstvaerdig!
Al ben en worde ik nimmer waerdig,
U eens te aenschouwen van naby,
Plaets my niet aen uw linkerzy,
Als ons de jongste dag zal wekken;
Dryft my niet met de bokken voort,
Gedoog my in het blinkend oord,
By uwe schapen zonder vlekken,
Geschaerd aen uwe regter zy.
En als de zondige kohorten
Van rook en smook en zwavelbrand
Omringd, naer 's aerdryks ingewand,
Door d'opgekloven helpoel storten;
Kom' dan de zalige eeuwigheid
My, en uwe lievelingen nader!
't Beloofde ryk van uwen Vader,
Ons van des werelds wieg bereid.
Dit bid en smeek ik, diep gebogen
Voor U, o God! in 't lage stof;
Sla uit het vlammend zonnenhof
Op my uw medelydende oogen,
Dat ik in vrede ontslape, en ach!
Op dien verschrikkelyken dag,
Als gy ons asch zult doen verryzen,
En heel de scheppingskring zal yzen;
Dat dan uw toorn niet loeije en blaek!
Neen! oordeel ons niet wen uw wraek
In vlam schiet! Om uw bitter lyden,
Zult gy ons niet vermaledyden
In uwe gramschap, lieve Heer!
Schenk de afgestorven rust en vrede,
Deel hun uw vaderzegen mede,
En roep ons eens naer hooger sfeer.
|
|
Auteursrecht onbekend