|
| |
| |
| |
De Psalmen Davids.
Psalm 6.
Zend me in uw toorn uwe straffe niet neêr,
Noch en kastyd me in uw gramschap niet, Heer!
Red my, o Heer! daer de ziekte my kwelt,
Heel my toch, want myn gebeente is ontsteld,
En myne ziel is verschrikt tot den dood,
Maer, Heer! hoe lang laet gy my in den dood,
Troost myne ziel toch, en keer U tot my,
Kom, en genees my van zonden en ly'.
Wie toch gedenkt U in 't sterven, o Heer!
En in de hel klinkt uw lofzang niet meer.
's Nachts wasch ik, moede van zuchten, myn spond',
En sproei met tranen myn legerplaets rond.
Hoe treft me uw aenblik, zoo toornig en strak!
'k Schyn aen myn vyand verouderd en zwak.
| |
| |
Weg van my al wat de boosheid bekoort;
God heeft de stemme myns weenens verhoort.
Hy heeft myn kermen en smeeken verstaen;
En nam in dank myne boetzangen aen.
Dat nu myn vyand zich schaem' en verneêr',
En zich in haeste bedenk' en bekeer'.
| |
Psalm 31.
Welhem! wiens boosheden uit zyn geroeid,
En die den schandweg der zonden verfoeit.
Zalig hy, wien God de Heere zyn schuld
Kwytscheldt, wiens boezem geen zonden meer duldt.
'k Zweeg, en myn beenderen mergelden uit,
Daer ik vast kermde zoo bitter en luid.
Dag en nacht drukte uwe hand my; der smart
Gaf ik my op, met een doren in 't hart.
'k Biechtte U myn zonden met innig verdriet,
'k Zweeg U ook myn ongerechtigheid niet.
'k Sprak, ik bely tegen my voor den Heer,
't Alles, en zie, niets bezwaerde my meer!
Daerom zal U ieder heilge met vlyt,
Loven en bidden gedurend zyn tyd.
En als de zondvloed weer de aerde overschiet
Heer, zyne wateren schaden hun niet.
Gy zyt myn troost als het kwaed my bespringt,
Keer toch den vyand die my nog omringd. -
'k Zal met verstand U in 't heilspoor doen gaen,
En mynen blik op uw voetstappen slaen.
| |
| |
Maer en gelykt aen geen muil of geen paerd,
Noch ander dier van verstandloozen aerd. -
Dwing het gebit vast met brydel en koord,
Heere, van hem die naer U niet en hoort.
Der boozen straffen zyn talloos, maer hj,
Die hoopt in God blyft behouden en vry.
Juicht in den Heer Gy regtvaerdigen stoet,
Roemt Hem, gy allen van zuiver gemoed.
| |
Psalm 37.
Zend me in uw toorn uwe straffe niet, neêr,
Noch en kastyd me in uw gramschap niet heer!
'k Voel uwe schichten in my t' allen kant,
Zwaer drukt my 't wigt uwer straffende hand.
Ziek ben ik, Heer, om uw toornig gelaet,
En myn gebeent' heeft geen rust om myn kwaed.
Hoog klimt myn boosheid U voor het gezigt,
Zwaer weegt ze op my als een pletterend wigt.
Stinkend en vuil is my iedere wond,
Om zoo veel dwaesheden die ik bestond.
Diep door de ellende gebogen en krom,
Breng ik den dag in verzuchtingen om.
Alle gezondheid ontvlugt myne zy,
Om het bedrog dat zich zetelt in my.
'k Ben boven mate verneêrd en vol pyn,
Luid briescht myn hart als een leeuw der woestyn.
Heer, 't is naer U dat myn harte zoo trekt,
En myne smart blyft voor U niet bedekt.
| |
| |
't Harte is me onsteld, myne kracht ligt ter neêr,
Zelfs heb ik 't licht myner oogen niet meer.
Zy die my minden als vriend en als maet,
Spraken my tegen en wilden my kwaed.
'k Zag myne buren van verre in het veld;
En die myn dood wilden, pleegden geweld.
Van die my kwaed wilden, werd ik veracht;
En zy verzonnen bedrog tot den nacht.
'k Deed als een doove die niets en verstond,
En als een spraeklooze hield ik den mond.
'k Was als een mensch die geene ooren meer had,
En in wiens mond geene tong meer zat.
Want Heere, op U alleen heb ik betrouwd,
Wetend dat gy my eens aenhooren zoudt.
'k Sprak: maek' myn zwakheid myn' vyand niet bly!
'k Wankelde, en reeds was hy trotsch over my.
Doch 'k ben bereid tot kastyding en boet,
'k Heb myne straffe steeds voor myn gemoed.
'k Zal doen myn boosheid aen ieder verstaen,
En nooit zal 't misdryf myn boezem ontgaen.
Dat dit myn vyand verkloeke en vergroot',
Met hem die my onregtvaerdig verstoot.
Want, die het goede vergelden met kwaed,
Hoonen my, omdat ik 't booze versmaed.
Heere der heeren, en wyk niet van my,
Kom my ter hulpe en aenschouw hoe ik ly!
Gy, die de God myner zaligheid zyt,
Haest U, en zy me uwe hulpe gewyd.
| |
| |
| |
Psalm 50.
God, maek my van uwe ontferming gewis,
Naer uw barmhartigheid eindeloos is.
En, daer uw liefde op geene eindpalen stuit,
Vaeg voor altyd myne boosheden uit.
Wasch my steeds meer nog van onregt en smaed,
Reinig my, Heere, van zonden en kwaed.
Want 'k heb my zelven van boosheid beticht,
En 'k zie myn zonden steeds voor myn gezigt.
Voor U slechts zondigde ik, scheld het my kwyt,
Op dat Gy 't winn' waer U 't oordeel bestrydt.
In ongeregtigheid kwam ik ter aerd,
'k Werd van myn moeder in zonden gebaerd.
Want zie, Gy mindet de waerheid, en Gy,
Leerdet uw eindlooze wysheid aen my.
Wil my besproeijen met hyssop, en 'k zal
Wit worden, Heer, als de sneeuw in het dal.
En, voor de blydschap die Gy my verleent,
Huppelt van vreugd dan myn dorrend gebeent.
Houd U dan, of Gy myn schuld nimmer ziet,
En doe myn boosheden allen te niet.
Schep my een hart voor het misdryf bevreesd,
Heer, en vergun my een zuiveren geest.
Ach! en verwerp my niet uit uw gezigt,
Gun dat uw heilige geest my verlicht'.
Geve uwe zalige hulp my de vreugd,
Waer zich myn geest in verkloekt en verheugt.
| |
| |
'k Maek dan den boozen uw wegen bekend,
Tot de godlooze weer uwaerts zich wendt.
God myner zaligheid, wasch my van 't bloed,
Dat myne tonge U regtvaerdigheid doet.
Open myn lippen, o heer, en myn mond
Zal uwen lofgaen verkonden in 't rond.
Wildet Gy brandoffers, 'k had ze U gebragt,
Maer, Heer, die hebt Gy van my niet verwacht.
Liefst hebt Gy 't hart, en een rouwende geest,
Is by U nimmer verstooten geweest.
Valle uw genade eens aen Sion ten prys,
En dat Jerusalem eenmael verryz'!
Dan steekt de vrome U zyne offers in gloed,
Dan druipt uw altaer van kalveren bloed.
| |
Psalm 101.
Heere der heeren, verhoor myn gebed!
Vinde myn stem voor uw troon geen belet.
Keer U van my niet, o God! zie my aen
Tot myn benauwdheid is over gegaen.
Leen my een haestig gehoor, t' allen stond
Zal ik U roepen met hart en met mond.
Want, als de rook zyn myn dagen vergaen,
En myn gebeente is zoo dor als een spaen.
't Hart is me als hooi zoo verslagen en mat,
Daer ik myn brood op myn tyd niet en at.
Ik heb gedurig gehuild en geweend
Dat my het vleesch is verkleefd aen 't gebeent.
| |
| |
Den Pelekaen werd ik innig gelyk,
'k Werd als een raef in een sombere wyk.
'k Waekte den nacht door in leed en in rouw,
'k Werd als een musch op een eenzaem gebouw.
Toen kwam myn vyand met lastrend gekwel,
En die my prezen, bezwoeren my fel.
Omdat my de assche verstrekte tot brood,
En myn getraen in myn drinkbeker vlood.
Om uwen toorn en uw gramschap, o Heer.
Want my verheffende stiet Gy my neêr.
Weg vloog myn tyd als de rook van het vuer,
En ik ben dor als het hooi uit de schuer.
Maer Gy, o Heer! zult alle eeuwen bestaen,
En uw gedacht'nis zal nimmer vergaen.
Haest zult Gy Sion genadig ontvaên,
Zie, want de tyd van verlossing komt aen.
Want uwe dienaren roemden heur stof,
En spraken luid van heur steenen met lof.
Dan vreest de heidene uw' naem eens, o Heer!
En alle vorsten der wereld uwe eer.
Als Gy ons Sion zult hebben herbouwd,
En daer uw glorie zal worden aenschouwd.
Als Gy uwe oogen zult slaen op deez' oord
En het verzoek der ootmoedigen hoort.
Zy dit geboekt voor het komend geslacht,
En wat zal aêmen verkondig' zyn magt.
Want hy heeft nedergezien van omhoog,
Hy blikte op aerde uit der hemelen boog.
| |
| |
Met het gekryt der gevang'nen begaen,
En om de kindren der dooden te ontslaen.
Op dat zyn naem worde in Sion verkond,
En zyne glorie Jerusalem rond.
Als eens de vorsten en volken te zaêm
Zullen vergaêren ter eer van zyn' naem.
Hy sprak in 't spoor zyner sterkte hem aen:
Leer my de kortheid van 't leven verstaen.
Hael my niet weg in de helft van myn tyd,
Gy, die na 't laetste geslacht er nog zyt.
Gy bragt deze aerde in 't beginsel tot stand,
Heer, en de hemel is 't werk uwer hand!
Maer Gy blyft eeuwig, en hem zal de tyd,
Eens doen vergaen als een kleed dat verslyt.
Wil slechts, zy zullen verandren als 't rag;
U geldt een eeuw nog geen stip van een dag.
't Kroost uwer dienaers, bewoont eens verblyd,
't Land waer hun zaed door alle eeuwen gedydt.
| |
Psalm 129.
Ik riep tot U uit den afgrond met klem,
Heere der heeren, verhoor myne stem!
Neig toch uwe ooren aendachtig tot my,
Hoor myne smeekinge, en zie wat ik ly.
Zoo Gy de boosheden gade wil slaen,
Wie zou er, Heer, nog op aerde bestaen?
Maer slechts van U wordt genade verwacht,
'k Heb om uw wet er zoo lang na gesmacht.
| |
| |
Ja, myne ziel heeft gewacht op zyn woord,
Zy heeft getrouw naer den Heere gehoord.
Steun op hem, Israël! en op zyn magt,
Van voor den morgenstond tot in den nacht.
Want zie, de Heer is barmhartig en goed,
Hy schenkt vergeving voor bede en voor boet.
Hy zal 't geslachte van Israël meê
Zuivren en vryden van zonden en wee.
| |
Psalm 142.
Neig naer myn bede en gesmeek U eens weêr,
Hoor my, om uwe geregtigheid, Heer!
Doch, spreek uw vonnis niet uit op uw knecht,
Nooit pleit een wezen voor U zich te regt.
Zie, hoe de vyand myn ziele verdrukt,
Hy heeft myn leven ter aerde gedrukt.
Hy dreef me in 't duister, voor dood bleef ik daer,
Krank was myn ziel, en myn harte sloeg zwaer.
'k Peinsde aen al 't geen gy voorheên hebt gedaen,
't Werk uwer hand heb ik gade geslaên.
'k Hief myne palmen tot U naer de locht,
Ik ben voor U als een land zonder vocht.
Heere, verhoor my, zoo Gy my ontwykt,
Derf ik den moed, en myn harte bezwykt.
Keer uw gezigt van uw dienaer niet af,
Of 'k word een lyk dat gestrekt ligt in 't graf.
Klinke uw genade stem dra na beneên,
Al myn betrouwen zyt Gy toch alleen.
| |
| |
Maek my den weg, dien ik gaen moet, bekend,
Want myne ziel heeft tot U zich gewend.
Keer Gy myn vyand, 'k beveel U myn lot,
En leer me uw wil doen, want Gy zyt myn God.
En dat me uw Geest langs de heilwegen spoort,
Om uw geregtigheid leve ik weêr voort.
Gy zult myn ziel van benauwdheid ontslaen;
Doe om uw liefde myn' vyand vergaen.
Zy, die myn ziel in 't verderf eens ter neêr
Wenschten, verdrukt Ge om uw' dienaer eens, Heer.
|
|
Auteursrecht onbekend