Volledige werken. Deel 2

[p. 109]

De Kruisvaerder.

‘Liefste!’ sprak een jonge kryger,

‘Voel eens hoe myn boezem brandt!

Alle myne wapenbroeders

Trekken naer het Heiligland:

Meisje, zoo ik mede week

Ver van huis naer vreemde streek?

Want dit zoude ik toch niet kroppen,

Trots uw vaste liefde en trouw,

Dat men allen luid mogt roemen,

En ik lafaerd heeten zou.

Dit waer my een boezem steek;

Ik ga meê naer vreemde streek!

't Harte zal my pynlyk jagen,

Liefste! maar de pligt eischt moed:

Laet my, dat ik 't grievend jammer,

Dat ons beider borst doorwroet,

Op de Sarazynen wreek,

Ver van huis in vreemde streek -

Neen, ach neen! ik volg uw schreden.’

Riep de maegd in teedre smart,

‘Naest uw zyde wil ik sterven,

[p. 110]

 

Aen uw boezem, op uw hart....

 

Wie voor 't krygsgevaer verbleek',

 

Ik ga meê naer vreemde streek! -

 

 

 

O, gy wilt mij niet verlaten!’

 

Riep de knaep met blyden traen,

 

‘Kom! gy kunt, gy moogt my volgen...’

 

En zy schoot den kruisrok aen;

 

En der kristnen leger week,

 

Ver van huis naar vreemde streek.

 

 

 

Onder 's krygsmans ruwe kleêren,

 

Met een stevige esschen speer;

 

Volgde 't schoone vlaemsche meisje,

 

Boudewyn's ontelbaer heir;

 

En heur onversaegdheid bleek,

 

Ver van huis in vreemde streek.

 

 

 

Belgies dappre legioenen

 

Sloegen in Judea neêr,

 

En de magt der halve mane

 

Overstroomde Vlaendrens heir.

 

Ach! het bloed der kristnen leek,

 

Ver van huis in vreemde streek.

 

 

 

's Vyands aenval was zoo hevig,

 

Dat hem niets kon wederstaen;

 

Duizende der vroomste krygers,

 

Werden door het zwaerd verslaen;

 

Ook het jeugdig paer bezweek,

 

Ver van huis in vreemde streek.

 

 

 

En by de uitgeschudde lyken,

 

Werd de vyand hun gewaer;

 

Om hun beider lot getroffen,

 

Legde hy ze naest elkaer;

 

Arm in arm, aen Kedrons beek,

 

Ver van huis in vreemde streek.