Volledige werken. Deel 2
(1884)–Theodoor van Rijswijck–
Auteursrecht onbekend
[pagina 92]
| |
I.Het oorlogzwaerd, dat lang van rookend bloed
Gedroppeld had, zoo lang had rond gewoed,
Europa's jeugd ter wisse slagting preste,
En 't aerderyk met menschenrompen mestte,
Hing eindelyk te rusten in de scheê.
't Vertrappeld land herbloeide door den vreê;
De veldling wierp het zaed weêr in de voren.
Vast hopende in een zee van golvend koren
Zyn zweet ten loon, den sikkel eens te slaen.
De handel zond naer verre wereldstreken,
Zyn kielen weêr in zee, uit baei en kreken.
't Gezonken oog bedwong den tranendrop;
Het klaerde allengs weêr helderschynend op,
En zag door 't wicht, den moederschoot ontgleden,
De plaets van vriend en bloedverwant bekleeden,
In verren streek gesneuveld of vermoord.
Het zegenlied ging op van oord tot oord,
En dankte God, na zoo veel bange jaren.
Van drukkend wee en bloedige gevaren,
| |
[pagina 93]
| |
Dat weêr de zon van peis en vrede scheen
En 't oorlog voor heur koestrend licht verdween.
Maer ydle hoop na zoo veel tegenspoeden!
Het oorlog barst op nieuw met razend woeden
Zyn holen uit, waer in 't gekerkerd lag.
Als na den storm, een onvoorziene slag
Des donders, weêr den ommekring doet beven,
Daer de onweerwolk reeds over was gedreven. -
De Korzikaen, gewoon aen roof en moord,
Sloeg weêr de trom en trok door Frankryk voort.
Het bloed spoot op uit de aerde voor zyn schreden.
De noodkreet klonk door velden en door steden;
Geen wal, geen stroom, geen afstand stuit zyn vaert,
't Bukte alles weêr terneder voor zyn zwaerd,
En kromp op nieuw voor 't geeslen van zyn roede.
Zyn heir vergroot en groeit in tal en woede;
De Lelievorst week 't naderend gevaer,
Liet staf en troon den reuzenmoordenaer,
En smeekte luid, met opgeheven handen,
Gods tusschenkomst voor 't heil van volk en landen.
Ach! Nederland dat van den martelslag,
Te diep geraekt en nog te bloeden lag,
Moest weêr ten proei aen vreemde en wreede horden,
Vertrapt, vergruisd en overweldigd worden!
De dwingland wyst met zyne degenkling
Op Belgie af: een diepe schrik beving
De volkeren, het bloed stolt hun in de aedren;
Zy zien 't verderf en zyn gevolgen naedren.
De landgrens rookt, de schorre donder brult.
Het kruidvuer woedt door vlek en dorpen, krult
In vlammen op, en doet in verre streken,
Het koenste hart versagen en verbleeken....
Daer ligt de hoop op beetre toekomst neêr!
De landman vlugt het nederzakkend heir,
De steedling bukt voor 't spits der bajonnetten;
De handel kwynt en zinkt, de stem der wetten
Smoort in den mond van 't wreed mishandeld regt;
De pronkzuil valt en 't altaer word geslecht.....
| |
[pagina 94]
| |
Is dan, o God! 's lands ondergang beschoren?
Is alle heil voor Neêrland dan verloren?
En moet een volk voorheen zoo vroom en groot,
Vernietigd door des dwinglands treffend schroot,
Met naem en al, van 't aerderyk verdwynen?
Is 's hemels troost dan niet meer voor de zynen?
Of zou het woord des Heeren enkel schyn
Bedrog en waen en huichlarye zyn?
Mag dan het kwaed zyn euvlen strafloos plegen?
Moet de onschuld dan, in 't bloedig stof gezegen,
Den geest der hel verwonnen hulde biên,
En in den dood heur eenigste uitkomst zien?...
Maer volkren, neen! het uer was niet geslagen.
Soms duldt de Heer der boozen helsche lagen,
Om hun geweld en stygerenden waen,
Te dieper in den afgrond neêrteslaen.
Thans daegt de stond. De maet van leed en lyden
Is vol. De zon van uitkomst en verblyden
Gloort aen de kim, de dag der wraek is dáér,
Die d' ondergang van den geweldenaer
Beslissen zal!
In aller volken harten,
Ontgloeit de drift om dwang en nood te tarten:
Ontsteekt en blaekt een ongekende gloed,
Die ieders borst doet fonkelen van moed;
Als, waer' de geest van eenig hooger wezen,
De boezems der verdrukten in gerezen;
Als dronge op eens een ongeziene hand
De volkren saêm voor recht en vaderland.
En, waer de Schelde en Y en Weisel spoelen,
Deed de eigen drift den zelfden moed gevoelen.
En de opstandkreet, die nooit zoo daevrend klonk,
Begroette 't licht dat op de wapens blonk.
| |
[pagina 95]
| |
II.En daer daegden uit het noorden,
Van de Rhyn en Donauboorden,
Duizenden in 't oorlogsveld,
Om des vyands boos geweld,
Met hun lyf en bloed te keeren,
En den springvloed afteweren,
Die, verdelgend in zyn loop,
Weêr de staten overhoop
Dreeg te storten en te stampen,
En een zee van leed en rampen
Laet, lang waer hy henen schiet.
Pruislands dreunend hourralied
Klinkt te midden van de scharen;
En het rennen der husaren,
En het schokken der kanons,
By de marsch der batailjons,
Dreunde door de Nederlanden;
Waer, van allen rang en standen,
Helden, trouw en onvervaerd,
Onder Nassau's vaen geschaerd,
Reeds met roer en blinkend zwaerd,
's Vyands magten tegen trokken;
Als de sneeuw in digte vlokken
Door den rukwind voortgezweept.
England wil in haest ontscheept
Mede 's aedlaers wieken knotten;
Stuwt zyn legioenen Schotten,
Vlaendrens groene beemden door,
En den vyand op het spoor,
Die zich reeds in Brabands velden
Neêrsloeg, en 't verbond der helden,
Met een hoog gezwollen borst,
Pochend staen en lastren dorst.
| |
[pagina 96]
| |
‘Op! o Belgen en Bataven!’
Riep Oranje tot zyn braven,
Tot het Nederlandsche volk.
‘Wart u uit den diepen kolk
Van verneedring en ellende
Neem' de kwelling thans een ende
Met uw zege of uwen dood!
Vloeit het bloed van uwe vaedren,
U noch echt door hart en aedren
Op dan, voor uw volksbestaen!
Ja, de Godheid ziet ons aen,
En zal ons met moed bezielen...
Wy gaen 't wreed gedrogt vernielen,
In betrouwen op zyn magt.
Komt! en wien het lemmer slagt,
Valt op geene vreemde kusten,
Zal op eigen bodem rusten;
Zacht drukk' 't stof der helden asch...!’
En, als of't een godspraek was,
Die de harten deed ontbranden,
Zwoer het volk der Nederlanden
Eer te sneuvelen in het veld,
Dan vermast van boei en banden
Nog te bukken voor 't geweld.
Klimmende hoezeegeroepen,
Dreven battery en troepen
Onweêrstaenbaer strydwaerts voort,
Door den geestdrift aengespoord.
Zie! daer dagen 's vyands drommen
Op, in drygende kolommen;
Vlam en dood gaen hun vooruit
Met een dondrend hol geluid;
En een leger wreede gieren,
Volgen hunne bloedbanieren,
Met vervaerlyk vleuglenslaen.
En de kreet: val aen! val aen! -
Hoort men door de rangen druissen,
By de Britten, by de Pruissen:
- Vloek en dood Napoleon! -
| |
[pagina 97]
| |
En het donderend kanon,
Dat zich wederzyds liet hooren,
Deed de luide kreten smooren,
En de slagting nam begin.
't Daglicht aen de hemeltin,
Scheen van schrik en angst te kwynen;
Rukte de onweêrwolkgordynen
Uit het barre noorden op,
En rees vroeg in 't westerzop.
| |
III.'t Werd een naer en yslyk weêr,
De opgedrongen regenwolken,
Goten uit des hemels kolken,
Stroomen over veld en volken;
't Landschap scheen een golvend meir.
Doch, dit deed er niets aen schorten.
De verbondene kohorten
Rukten moedig aen, en stortten
Op hun ouden vyand neêr.
Met vervarelyk gedruis,
Vielen Englands stormkolommen
Aen op 's vyands digte drommen,
Onder 't ratelen der trommen,
En by schallend pypgeruisch,
Met de heiren der Hanoovren,
Om de bloedigste eereloovren
Op den Korzikaen t' heroovren,
Met den landsknecht van den Pruis.
Belgies dappre ruitery
Joeg heur slanke legerpaerden,
| |
[pagina 98]
| |
Slingerde d'ontbloote zwaerden,
Die het weêrlicht evenaerden;
Met Van Meerlen aen hun zy',
Slaen zy Frankryk in de lenden,
Hakken links en rechts in 't wenden;
Hy toch, is de ziel der benden
En geldt heel een leger, Hy!
Hoog geprezen om zyn moed,
Meer betoond in bange slagen,
Doet hy 's vyands magt verzagen.
Telkens wen hy op komt dagen
Als een losgerukten vloed,
Die het alles gaet verpletten;
En op 't klinken der trompetten
Door een woud van bajonetten
Heenbreekt met zyn ruitrenstoet.
Vlam en donder breken los,
En met oorverdoovend knallen
Dunt het schroot de duizendtallen;
Vyanden en braven vallen.
't Bloed van kryger en van ros
Zypelt onder 't sabelhouwen,
En het bliksmen der kartauwen,
Over akkers en landauwen
En langs heuvelen en bosch.
Schriklyk streed me aen beider kant.
Klautrend over bergen lyken,
Zag men beurtlings naedren, wyken,
Doch wat viele of mogt' bezwyken
En verpletterd stortte in 't zand,
Niets deed de verbondnen beven;
Ditmael ging het er voor 't leven;
Allen wilden ditmael sneven
Voor de vryheid van het land!
Ach, wat yselyke dag!
By de regens die steeds goten,
En de kogels die er floten,
| |
[pagina 99]
| |
Uit hun bussen losgeschoten
Met een donderenden slag:
By den rook die 't ruim vervulde,
Tastend langs de reijen krulde
En het slagveld gansch omhulde
Als of 't in een bajert lag.
En, gelyk een fabelheld.
Reed Oranje door de vlagen;
Gaf aen allen die hem zagen,
't Voorbeeld hoe men zich moet wagen
Op het roemryk oorlogsveld.
In zyn drift te ver gereden,
Werd het pad hem afgesneden,
Viel hy, met bebloede leden,
In der Franken boos geweld...
- Ach, de prins in 's vyands magt!
Hoort de vreede Gaulen tieren;
Ziet hun naedrende bannieren,
Trotscher door den luchtstroom zwieren...
Voorwaerts! met vereende kracht!
Op! door vuer en kogelstroomen,
Hollands dappren! Belgies vromen!
Hun den dierbren prooi ontnomen
Nog voor 't naedren van den nacht! -
En de legers stoven koen,
Plassen door, en heuvlen over;
Doch de donder brulde grover;
En gelyk 't verschrompeld loover
In het woedend herfstsaizoen
Door den rukwind losgedreven,
Aen den drassen grond gaet kleven.
Zag men duizend krygers sneven;
Hachlyk stond de strydkans toen?
Maer, ginds rukt Van Meerlen aen
Als de semoen der woestynen;
Wee! daer daegt hy met de zynen!
Uit het vuer der karabynen,
| |
[pagina 100]
| |
Met der Belgen leeuwenvaen,
Breekt hy, met zyn heir dragonders,
Trots het bulderen der donders,
Dwars door schroot en twalefponders;
Door geen vyand te weêrstaen!
En het luid hoezee! hoezee!
Uit den Chaos opgestegen,
Schatert verte en hemel tegen.
Met het huilen van den regen
En 't gekrysch der jammerbeê.
Die verminkten en gewonden,
In die yselyke stonden
Tot den Heer der Heeren zonden
Om verzachting in hun wee.
Frankryks hoogmoed krimpt en daelt,
Overmagt noch woede baten;
De aedlaer moet het slagveld laten,
En door Brabands keursoldaten,
Wordt Oranje weêrgehaeld.
Nu de list te baet genomen,
Om de neêrlaeg te voorkomen,
Riep de vyand: ‘Belgies vromen!
Trouwe broedren, ach, gy dwaelt!
Gy, die 't halve wereldrond,
Eens met ons aen band mogt prangen;
Welk een drift heeft u bevangen?
Schaert u weêr in onze rangen,
Waer ge eens zegevierend stond!’
Doch de veldheer toegetreden
Riep: ‘wy vloeken 't slaefsch verleden!
Hebben we eens voor u gestreden,
Thans, voor ónzer vaedren grond!’
't Nare nachtfloers streek zich uit,
En de schimmen van het noorden,
Overdekten 's aerdryks oorden;
En het dondren en het moorden,
Werd tot 's andrendaegs gestuit.
| |
[pagina 101]
| |
Trompen en houwitsen zwegen,
Maer het gieren van den regen,
Plaste nog den bodem tegen,
Met vervarelyk geluid.
| |
IV.Daer stonden zy door d'arbeid afgemat,
Tot aen de kniên in bloed en moddrig nat,
Schier ademloos op roer en lans gebogen.
De nacht was ruw, en wind en buijen vlogen,
En kletterden de krygers in 't gezigt.
Geen enkle star, geen schyn van fakkellicht,
Kon me aen den trans noch in de verte ontdekken;
Geen enkle dorst de leden nederstrekken,
Hoe mat gevuerd, hoe moede van den stryd.
Slechts hoorde men van ver, van tyd tot tyd,
Door 't buldren heen der immer digte vlagen,
Het jammeren van die te sterven lagen,
Verpletterd en verminkt, uit plas en sloot,
Vast snakkend om een uitkomst in den dood.
En 't stompelen van minder zwaer gewonden,
Die uit hun bloed weêr regt op 't slagveld stonden
En tastende in het donker om en rond
Van lyk tot lyk, of kropen langs den grond.
De veldheer aen het hoofdeind zyner benden,
De nachtjas om de moede klamme lenden
Gewikkeld, zat op een gevelden tronk,
Zyn hoofd hing op zyn borst, hy peinsde, en zonk
In mymring weg; ontsteeg het aeklig heden
En overdacht de daden van 't verleden;
En menig oord, door ramp of roem vermaerd,
En menig held, begraven onder de aerd,
Den last en 't leed, doorstaen en ondervonden
| |
[pagina 102]
| |
Op verren togt, aen doodelyke wonden;
Dit alles kwam hem weder voor 't gezigt.
Hy aêmde luid, als of een drukkend wigt
Hem lyden deed. Hy zag ontelbre schimmen,
Uit aerde en stroom verheugd ten zadel klimmen.
Hy zag hen, die voor Saragossa's vest
Verdwenen, in Egypte door de pest
Bezweken; die verkoolden in de muren
Van Moskowa. En zy, die eenen zuren
En fellen dood by Beresina's zoom
Doorstonden, zag hy allen in zyn droom
Als gieren, op hun uitgestreken pennen,
Uit d'afstand hem vervaerlyk tegen rennen.
Hy zag hen onder 't ratelen der trom
Vast naderend, in aengesloten drom,
En wilden drift, de zwaerden opgeheven,
Met luid gejoel, voorby hem henen zweven.
De ontvleeschde hand gaf aen den teugel vlugt;
De helmstaert streek zich uit in 't ruim der lucht;
De hoefslag deed en stof en vonken stygen.
Het klingelen der wapens en het hygen
Van 't schuimend paerd; het dof en doodsch gekras,
Van 't rammelend gebeente in 't hol kuras;
Dit alles klonk en schalde door de velden,
Dat kraei en raef er angstig van ontstelden,
Dat de echo stamerde, en er 't loover van bewoog.
Geen enkle die voorby den veldheer toog,
Of draeide 't hoofd hem toe, en 't beenig wezen
Liet ernst en hoon in 't duister ooghol lezen.
Zy wenkten hem, en wezen, voorwaerts heen.
Hoe 't vliegend heir in rook en stof verdween;
Hoe 't alles, door het eindloos niet verzwonden,
Den nek keerde aen 't bestaen van weinig stonden.
En in den toon van d'aekligen gallop,
Klonk hoog en luid dit somber marschlied op -
Moedig den dood op het slagveld te wagen,
Nooit te versagen
Voor list noch geweld;
Dit zyn ze alléén die de kransen ontdragen:
Moedig, soldaten! in 't lauwerenveld!
| |
[pagina 103]
| |
Juicht, als de zwangere legermortieren,
Pletterend gieren
Met zwavel en schroot;
Veldheer en knechten, grypt aen de laurieren,
Tuimelt de slagting in d'openen schoot!
Welhem! wien vlammen en kogels verpletten:
Aen Bajonetten
En blinkende kling
't Lastpak van 't leven terneder mag zetten,
En zich hervindt in een vryeren kring!
Stuiven wy niet op den adem der stormen
Luchtig van vormen
Door nevel en stoom?
Lang is ons ligchaem verteerd door de wormen,
Krygers, het leven is niets als een droom!
Welkom dan, dappren uit Waterloo's velden!
Welkom, o helden
Ter slagting gereed!
Eens zal het nakroost in zangen vermelden,
Wie voor den grond zyner vaderen streed.
Ver in het oosten, in 't zuiden en 't noorden,
Ver van deze oorden
Verkalkt ons gebeent;
Waer wy den rouw onzer vrinden niet hoorden,
Waer er geen maegd op ons heuveltje weent.
Nadert ons, veldheer en dappre soldaten!
Schroot en granaten
Doorslaen weêr de lucht;
Zoudt gy de Natie in 't slavenjuk laten?
Strydt en verwint, of vereert onze vlugt.
Zwindelt met ons dan op d'adem der stormen
Luchtig van vormen
Door neveldamp om!
Kom! schenkt uw lichaem ten spyze aen de wormen,
Brave soldaten! O legerhoofd, kom!
| |
[pagina 104]
| |
V.De morgen klom ter kim uit, flauw en traeg,
En schemerde zoo doodsch en bang, door vlaeg
En wolkendrift het plassend aerdryk tegen.
Weêr sloeg de trom, en de aenvalkreten stegen
Van allen kant, uit bosch en heuveltop,
Met meerder drift dan daegs te voren op.
De Veldheer, nog van 't droomgezigt begeesterd,
Klom duizelig te paerd, geheel vermeesterd
Door nieuwen moed; hy stak zyn degen uit,
En sprak de zynen toe met schel geluid
Dat zich tot in den versten rang liet hooren -
‘Soldaten! thans, thans is de dag geboren.
Die ons den palm der overwinning vlecht.
Het leed nog eens verbeten in 't gevecht,
Dan ligt de dwang, reeds zwak en afgemarteld,
Ter neder, aen uw voeten dood gesparteld.
Des Heeren hand, die ons ten zege leidt,
Heeft na den kamp ons 't dierst geluk bereid.
Het zal in 't oor van heel de wereld klinken,
Hoe Belgies kroost in moed weet uit te blinken,
Wen het voor regt en vryheid slagwaerts snelt.
Wee hem! die thans door laffe vrees bekneld,
Zich lokken laet, door 's vyands looze woorden,
Die, al te lang ons zwakke ziel bekoorden.
Hy zy vervloekt, tot in het verst geslacht...!
Vooruit dan, braven! de overwinning lacht
Ons tegen; komt! de zwaerden fier ten hoogen...!’
Hy snelt hun voor; zy reden niet, maer vlogen
Als neevlen door den rukwind aengespoord.
De kruidvlam licht, de donder speelt weêr voort,
De schrootbui giert en ratelt in de hoopen
De kogel treft, en lans en zwaerden dropen
Van brein en bloed na elken nieuwen slag.
| |
[pagina 105]
| |
Maer, welk een bang en pynlyk wee! en ach!
Doet zich in 't heir der Belgen eensklaps hooren...?
Hun marsch vertraegt, de dappre ruiters booren,
Met minder drift door gloed en dampen heen.
Zy staren rond, de schrik bekruipt hun leên:
Zy zoeken om, vertwyflen en vertragen,
Zy gillen 't uit, hun veldheer ligt verslagen!
Door 's vyands lood verpletterd en vermaeld...
Zy naedren hem, uit aller oogen straelt
En spyt en wraek by innig medelyden.
‘Ach!’ snikte hy, ‘na zoo veel bange stryden,
En verre togten, zal myn overschot
By dat der vaedren dan toch rusten! Groote God!
Heb eeuwig dank er voor; en moog' myn sneven,
De vryheid aen het volk van Belgie geven...!’
Zieltogend sloeg hy de oogen in het rond,
En zag zyn volk, dat zaêmgedrongen stond
Te weenen, en hem hooploos aen bleef staren.
‘Neen,’ ging hy voort ‘gy vrome mannenscharen,
Geen traen die iets ten zegeprael vermag...
Voort, voort ten stryd, dit jammren en geklag,
Zyn wapens die aen gade in kindren passen.
Waek op! eer u de vyand mogt verrassen...
Myn blik blyft u geleiden door het veld.
Myn geest, die haest dit veege lyf ontsnelt,
Zal u nog trouw in 't bangst gevaer verzellen;
Nog zal myn schim den vyand daer ontstellen...
Voort, makkers! voor uw vryheid en 's lands regt.’
Hier wees hy met zyn degen naer 't gevecht,
Doch, liet weldra en hoofd en armen hangen...
Hy was niet meer!
Één kreet ontsteeg de rangen.
Enn bittre kreet van droefheid en van wraek;
De kleur der woede glom op hunne kaek,
Waerlangs een traen van smart en deernis vlood;
Gelyk de dauw by 't vroege morgenrood;
Van 't roozenblad. Doch, naer hun aenzigt gloeide,
Verminderde het vocht dat het besproeide.
Hun blik wordt helder: en hun droef gelaet
Herkeert zich ylings; norsch en nydig slaet
Het zyne rimpels op, de wenkbrauwbogen
| |
[pagina 106]
| |
Verheffen zich, en zetten 't vuer der oogen
In breeder omvang uit. Hun vuist omknelt
Den koopren greep van 't zwaerd met dol geweld.
Zy staren 's vyands drommen in de verte
Verwilderd aen, en hoorbaer klopt hun 't harte.
Zy blikken 't lyk nog eenmael toe, en slaen
Weêr veldwaerts in, door niets te wederstaen.
Woest was die schok op 's vyands digte rangen;
Pal stond hun moed hoe fel de nood mogt prangen;
Hoog spoot het bloed uit elke schedelwond,
En gulzig greep de dood het slagveld rond...
Triomf! Triomf! de braven zegenpralen!
Het vaderland mag vryer adem halen!
De vyand vlugt, met angst en schand belaên,
En toont het spoor, door bloed by bloedplek aen,
Langs waer hy laf en laeg terug gestompeld
Om uitkomst zoekt. Vergeefs, men overrompelt
Hem in zyn schuilhoek, en, hy knielt ter neêr,
Verwonnen, door der bondgenooten heir!
Verslagen door der Belgen moedig poogen;
Vernederd als de Satan, uit den hoogen
Gebliksemd naer den afgrond, door de vuist
Des Heeren, die der boozen plan vergruist.
De zegekreet herhaelt zich t' alle zyden,
De Mammeluk voelt zich in 't hart verblyden,
De Newa stroomt, met heur ontdooiden vloed,
Langs Petersburg met eens zoo snellen spoed,
Op 't juichen der Kozakken en Tartaren.
De Donau krult hoogmoedig met zyn baren.
De gryze Rhyn, getroffen, zwelt en schiet
Verheugd, langs rots en klaetrend oeverriet,
Ruien en fort voorby, de dappre zonen
Van Herman die zyn boorden trouw bewoonen,
Verbraken 't juk der snoodste dwinglandy,
Verwinnen mede, en Duitschland is weêr vry.
Te Waterloo! in Brabands vruchtbre velden,
Bezweek de dwang die ons te wreed omknelde;
Dáér richtte zich het noorderheldenvolk,
| |
[pagina 107]
| |
Weêr opwaerts uit den diepen jammerkolk.
Waer het, helaes! te lang in lag begraven.
Te Waterloo! het lauwerveld der braven,
De schedelplaats, van vyand en van vrind;
Voor de eeuwigheid in 's wereld boek geprint.
Voor de eeuwigheid, ten troost der vrome scharen,
Ten diepen smaed der aerdsgeweldenaren,
Die 't regt eens volks vertrapplen met den voet.
En veld en vest in dierbaer menschenbloed
Doen dryven, om hun helschen dorst te laven,
En Gode zelfs op zy' te willen draven.
Ja, als weleer de trotsche morgendster,
De oproerige en ondankbre Lucifer,
Met heel zyn stoet, hoovaerdige gedrochten,
Gerâbraekt nederslingerde uit de lochten
Naer 't grondelooze hellediep; ook zóó
Werd 's dwingelands waen gefnuikt te Waterloo!
Wanneer ik eenzaem zit te denken,
Het onheilbarend heden vloek;
't Verleden opdaeg voor myn wenken,
Der oudren glorie na wil denken,
En zegenryker dagen zoek;
Die 't vaderland ter eer verstrekken,
En de aendacht nog der vreemden wekken;
Dan komt my ook de junyslag,
Welligt eens voor de starend oogen;
En dan in geestdrift opgetogen,
Roep ik: - o glorieryke dag!
Dag, toen de Belg het laetst deed blyken,
Dat hy zyn afkomst waerdig was;
Dat hy zyn oudren kan gelyken,
En voor geen volk de vlag moet stryken;
Noch voor geweld van uitheemsch ras,
De schoudren immer hoeft te bukken,
Wat magten ook hem tegenrukken;
Zoo de eendragt slechts zyn schreden stiert.
Dan, ach! wat zal het heden baten,
| |
[pagina 108]
| |
De tweespalt heerscht in onze staten,
En 't haetlyk vreemde zegeviert.
Wat kan des vaders arbeid gelden,
Als 't kind de vruchten niet bewaekt?
Waarom te prys van duizend helden,
In zoo veel bloedige oorlogvelden,
Den ouden vyand afgemaekt;
Om hem daarna weêr op te zetten,
Trots duren eede en pligt en wetten?
Trots al wat roem aen macht vereent?
Als om de schimmen van de braven,
Te hoonen in hun stille graven,
Te vloeken op hun lyk gesteent!
Ach! Waterloo is reeds vergeten!
Weêr wint de vyand voet aen voet;
Weêr kruipen we aen der slaven keten;
En 't volksbestaen, zoo zeer bepleten,
Zoo duer herkregen met ons bloed,
Verzwakt en waggelt weêr aen brokken...
De vreemdling heeft den troon betrokken,
De Vlaming wordt zyn voetschabel;
Ten zy hy tael en afkomst wrake,
Zyn eigen bloed ten vyand make,
En in verbond treed' met de hel!
Maer dit, bezweer ik by myn leven,
O Belgen! die nog Belgen zyt;
Dat ik den kamp niet op zal geven,
Dat ik 't verderf zal tegenstreven,
Het dagen blyften bloedgen stryd.
Brengt dit in afgrond der ellende
Uw lyden echter niet ten ende
Het zy verzachting voor de smart;
Diep wil ik de verbastring wonden,
En ieder schot haer toegezonden,
Is my een drukkend wigt van 't hart.
|
|