|
| |
| |
| |
Karel de Stoute, na den Slag van Nancy.
Daer stond hy op een heuveltop,
Hy vaegde 't zweet zyn voorhoofd af,
Het ys van baerd en mond;
Zyn boezem aêmde luid en zwaer,
Door ongekend gevaer ontsteld,
Zyn druipend paerd stond nevens hem,
Van d'ongemeenen togt vermoeid,
En 't martlen van den kamp:
Zoo als zyn meester stond het daer,
Met de oogen naer den grond geslaen,
Verslagen lag het talloos heir,
Verstroeid de kostbre legertros,
Besmeurd met bloed en slyk.
Daer lag der Franken tegenwigt
Den akeligen omtrek rond,
| |
| |
Nog hief er hier en daer een troep,
Des Duitschers wraek ontgaen,
En thans verdwaeld en nagezet,
Den kreet, Burgonjen! aen.
Nog schalde er soms een veldklaroen,
Maer ras verzonk het al in 't niet
Voor 't naedrend hoerrahlied.
Nog was de vyand niet voldaen,
De slagting niet ten end';
En over lyk van man en paerd
Trok de overwinnaer moedig voort,
Ontplooide zyn gesloten drom,
‘Geef op den stryd! geef op de kans!’
Zoo klonk het heen en weêr.
‘Wien 't leven voor den dood verkiest,
Legg' moed en wapens neêr!
O roekelooze! geef, geef op!
Eer allen uitzigt is vergaen,
En neem de kluisters aen.’
De vorst schoot zyne mymring uit,
Door 's vyands kreet verrast;
Hy wierp zich op zyn briesschend ros,
En klemde 't slagzwaerd vast.
Hy overzag den kleinen hoop,
Den slag ter nauwernood ontgaen,
‘Burgonjers! volgt my, 'k baen u 't spoor,
Door 's vyands drommen heen;
Myn krygers bleven op het veld,
Ik ben geen lafaerd, neen!
By God niet! die my hoort en ziet;
En wie op my de zege haelt,
Die heeft hem duer betaeld!
Sluit op! wiens mannen hart nog jaegt,
En volgt getrouw myn schreên;
| |
| |
En waeije 's vyands zegevlag,
Op onzen romp alleen...!’
Daer spoorde hy zyn hunkrend paerd,
Verliet den stylen heuveltop,
En riep: ‘Burgonje op! op!’
Hy wierp zich in het digtst gedrang,
Aen d'eersten schok niet wederstond,
Doch achter hem weêr sloot.
En, van zyn braven afgesneên,
Zoch hy daer met het zwaerd een spoor,
Die zee van menschen door!
Hy slingerde zyn reuzenzwaerd,
En geeselde in der krygren hoop,
En spaenderde aks en piek.
Schoor alles voor zich neêr en weg,
Zoo ver 't zyn zwaeijend stael beschreef,
En de aendrang wassen bleef.
Of schoon zyn kracht verflauwen ging,
Hem 't bloed uit de aedren had getapt,
Nog straelde 't heldenvuer
Hem uit het wyd gespannen oog;
En velen weken nog van schrik,
Voor 't fonklen van zyn blik.
De drang verzwindt, de manschap dunt,
De ruimte geeft hem lucht,
Maer flauwer snelt het hygend paerd,
En loomer wordt zyn vlugt;
En trager ging het lemmer om,
En eensklaps voert het dier zyn heer
Geen voetstap verder meer.
Ook 's ridders krachten waren heen;
Met bloed en brein bespad,
Streek hy de weigrende armen langs
| |
| |
Het ligchaem zwak en mat.
Het hoofd gebogen op zyn borst;
Daer zat hy in den zaêl gebukt,
Tot stervens toe bedrukt.
Maer 's vyands moed ontvlamt op nieuw,
By 't dooven van zyn kracht;
En knecht en ruiter zetten hem
Gelyk een dolle tygrenhoop,
Zich stort met yselyken schreeuw,
En ‘hourrah! hourrah!’ klonk het rond,
Geef op den stryd! de zege is ons,
Bereid u tot een wissen dood,
Of smeek geknield om lyfgenâ....
Hoerrah! hoerrah! hoerrah!’
Doch hoe verlamd en uitgeput,
Hoe krachteloos en flauw;
Die vlek zou nooit zyn ziel beslaen.
En, als door hooger magt gespoord,
Hief hy weêr hoofd en arm omhoog,
En weder hief hy 't glimmend stael
En weêr hervatte 't moede paerd
Hy riep de woestelingen toe,
Wyl hy het zwaerd weêr dalen liet:
‘Vorst Karel geeft zich niet!
By God niet, neen! dit kropte ik nooit!
Geen held bidt om kwartier;
Veel eer verstrekk' myn zielloos lyf
Ten prooi aen raef en gier!
| |
| |
Maer woester klonk des vyands roep,
En de echo riep de toonen na:
‘Hoerrah! hoerrah! hoerrah!’
Daer stuit hy voor een breeden plas,
Een diep en drabbig meir;
Hy peinst, werpt noch een fleren blik
En ploft zich in het dryvend wed;
En knecht en ruiter zag het na -
Hoerrah! hoerrah! hoerrah!
Geen vyand waegde een voetstap meer,
Maer als de naeste morgen rees,
Den drassen oever om en rond;
En daelde met gestreken veêr
|
|
Auteursrecht onbekend