Volledige werken. Deel 2 (1884)

Volledige werken. Deel 2

(1884)–Theodoor van Rijswijck– rechtenstatus

Auteursrecht onbekend

Vorige Volgende



[pagina 52]
De Weêrwraek. Een spaensche hopman stond by 't eenzaem strand der Schelde, En wachtte een schipper op, die in den wilden vloed, De breede riemen sloeg en door de golven snelde Met ongemeenen spoed. Hy dacht: 't is weêr die boot, en weêr die onbekende, Die laetst tot driewerf toe my overvaren wou; Zoo hy nu op myn beê zyn hulk niet herwaerts wende, Dan zit ik in het nauw. ‘Kom schipper!’ riep hij, ‘stier naer wal, en voer my over, Ik wacht reeds uren lang, en 't weêr wordt kil en bar, De zon is by de kim, de storm raest telkens grover; Daer blinkt reeds de avondstar. De boschgeus doolt in 't rond verhit op moord en stroopen, De baen is vol gevaer, dat u geen zorg beknell'... Leg aen! gy kunt van my een goeden penning hopen, Kom, brave bootsgezel!’ De schipper hield een wyl het oog naer 't strand geslagen En naderde een poos, niet tot zyn hulp gereed; Maer om hem meerder schrik in 't kloppend hart te jagen, Dat reeds inwendig leed.
[pagina 53]
‘Wat denkt die Spanjaerd wel, dat ik zyn knecht wil wezen!’ Zoo mompelde hy stil, terwyl zyn aenzigt glom. Daer schynt hy echter iets in 's vreemdlings blik te lezen, En zat op eens als stom!... Een siddring greep hem aen, hy konde 't nauw gelooven, En dondrend riep hy uit: ‘kom brave hopman! 'k zal Dienstvaerdig op uw wil, met u de golven kloven... Vrees voor geen ongeval.’ Hy roeide wat hy kon met ingespannen poogen, Bereikte 't drabbig strand en nam den Spanjaerd meê; Aenschouwde hem nog eens met vonkenschietend oogen, En stak in haest van reê. ‘Zeg’ sprak de Spanjaerd toen, ‘of myn gedachten falen, Uw trekken staen my voor, waer zag ik u nog meer? - Dit zal ik,’ sprak de geus, ‘u hier terstond verhalen, Gy kent my aenstonds weêr!’ Hy trok de linnen muts van zyne gryze lokken, En riep in dollen drift: ‘kent gy dit voorhoofd wel? En dezen sabelhouw nog nauwlyks toegetrokken?... Neen lafaerd, neen onstel, Ontkleur zoo spoedig niet! gy zult nog meerder weten. Gy hebt myn dierbren zoon vermoord met eigen hand... Gy hebt myn gâ verkracht en in den vloed gesmeten, Myn woonsteê afgebrand!...’ De riem ontviel zyn vuist, en als een oude tyger, Die een hyena grypt, zoo wierp hy zich verwoed, En dol en razend op den half verpletten kryger, En smeet hem in den vloed. De Spanjaerd plofte in 't nat en worstelde in de baren, En greep naer zeel en riem en smeekte en bad zoo luid - De geus bukte over boord en greep hem by de hairen, En trok zyn kruismes uit;
[pagina 54]
En riep: ‘dit 's voor myn zoon! die 'k aen myn voet zag sneven, En dit! is voor myn ga, die in den vloed verging; En dit! is voor den houw my op het hoofd gegeven, Door u, en met uw kling!’ En driemael plofte 't mes door 's vreemdlings ingewanden, En driemaal spoot de wond de grauwe golven rood. Des ochtends dreef het lyk des Spanjaerds langs de stranden. Nog met de roeispaen in zyn toegeknepen handen: Daerna zag niemand meer die oude schipper landen, Die schipper, met zyn zwarten boot.

Vorige Volgende