|
| |
Het Huwelijk.
(Den smaek van Cats.)
By de verbindtenis van mynen vriend Frans de Wolf, in bloeimaend 1839 te Antwerpen gevierd.
Daer is een zeker tyd wanneer men inten moet.
En 't is geen onwys man die 't na behooren doet.
Ik zal, o zoete meische nacht,
Myn jonge zinnen en gedacht,
Niet op uw' kweeksels laten gaen;
Al kleedt ge 't veld met groene blaên,
Al hebt ge 't vogeltjen ontwaekt,
Al hebt ge 't beekje week gemaekt;
| |
| |
Al lokt ge my naer gindschen vliet,
Al wenkt ge my in 't jeugdig riet;
Al wordt er hier een mei geplant.
Al danst men ginder hand aen hand;
Al lokt myn vryster my in 't groen,
Ik kan haer echter niet voldoen.
Al drilt de jeugd door 't jeugdig kruid,
Al schieten plant en takken uit,
Al legt de kievit reeds een ei.
Ik zing u niet, ô groene mei,
En echter des al niet te min,
Heb ik het rymen in den zin.
Ik zing in ronde en vrye spraek,
Een eedle, doch geen vreemde zaek;
Een zaek die ieder dag geschiedt,
En echter zing ik haer een lied.
Sa, fluks het speeltuig aengezet,
Ik zing den lof van 't echte bed;
Ik zing de Bruiloft van een' vrind,
Dien ik gedurig heb bemind;
Aen wien een vrome en frissche maegd,
Heeft uit des harten grond behaegd;
Aen wie hy naer den echten eisch,
Gegeven heeft zyn ziel en vleisch:
Een vriend die rond van hart en borst,
Verschynen mag tot voor een vorst;
Een vriend die Neêrlands lett'ren mint,
Een man by iedereen gezind:
In 't korte zonder veel beslis,
Een vriend die verzen waerdig is.
Maer, hoe zal myne zwakke veêr,
Hier schryven wat ik recht begeer?
Hoe zal ik als het wezen moet,
Het Huwlyksheil, het echte goed,
Gaen schilderen gelyk 't behoort?...
Des niet te min ik snelle voort;
Ik snelle voord gelyk een brand,
Die 't drooge stroo heeft aengerand,
En die by 't blazen van den wind,
En ik en weet niet wat verslindt;
| |
| |
Die by de buren overslaet,
En die gaet spooken achter straet;
Die straks niet meer getemd en wordt,
Wyl er de noordwind tusschen stort.
Myn innig hart gelykt dien brand.
Dat nog maer vlamt langs eenen kant;
Maer uwe vriendschap blaest het aen,
Zoo dat het niet kan wederstaen;
Zoo dat het naer der hoogte reikt;
En voor geen blusschen meer en wykt;
Dat vlamt zoo lang er brandhout staet,
En dan van zelf te gronde gaet.
Maer laet ons treden naer ons doel,
En laet ons eens met recht gevoel,
De trouwe vaster gade slaen,
En waer zy 't eerst is uit ontstaen,
En wat zy al voor goeds bezit;
Zoo oordeel ik ten laetste dit:
Zoo ver men in de wereld gaet,
En vindt men nergens eenen staet,
Die aen het huwelyk gelykt;
Die niet voor 't echte bedde wykt,
En die by wyl ik weet niet wat,
Zoo veel genot in zich bevat.
Toen vader Adam reis op reis,
Alleen in 't aerdsche paradys,
Zoo dikwyls aen het morren sloeg;
En aen den goeden hemel vroeg,
Waerom hy zoo alleen moest zyn,
Daer alle dieren groot en kleen.
Zoo vrolyk leefden onder een,
Zoo vriendelyk, zoo handgemeen.
Ga ik, sprak hy, door 't groene woud,
Ik zie hoe alles is getrouwd;
Ga ik eens wand'len door de wei,
Ga ik eens dolen door de hei,
Ik zie hoe alles op der aerd',
Is vastgestrengeld en gepaerd.
| |
| |
Zoo groeit en kweekt hier alles aen;
Maer, hoe moet dit met my vergaen?
En word ik styf en word ik oud,
En is het in den winter koud,
Dan moet ik zoo alleen naer 't bed;
Neen! 'k vind op aerde geen verzet;
Schenk Hemel! schenk my ook een vrouw,
En maek my zalig door de trouw!
Dit hoorde God, en Hy voldeê,
Aen vader Adams eerste beê:
Hy nam een rib van uit zyn lyf
En maekte hem daer van een wyf:
Daer, sprak Hy, wees nu wel gemoed,
En paer als visch en vogel doet;
Vermenigvuldig elken stond,
En woon degansche wereld rond.
En nu was d'eerste mensch verheugd:
Hy had, tot zyne groote vreugd,
Een ega nevens hem in 't gras.
Een beeld waer van geen weêrgaê was.
En ging hy wand'len in den hof,
Dan trad zy nevens hem in 't stof;
En werd hy moê van 't heete weêr,
Dan zat zy nevens hem ter-neêr;
En kreeg hy 't sluim'ren in den zin,
Dan sliep hy op heur' boezem in;
En kreeg zy jaer op jaer een kind,
Dan was hy wonder wel gezind;
En nam hy het op zynen schoot,
Dan was zyn vreugd nog eens zoo groot,
Zyn zonen speelden ook hun rol,
En eind'lyk kwam de wereld vol.
Dit is des Huwlyks echte beeld,
Zoo als ik hier heb voorgesteld;
De hemel stelde 't naer zyn zin,
Tot 's menschen heil op 't aerdryk in;
Tot heil van hem die 't wel betracht,
En met geduld zyn tyd afwacht,
Tot hy een jonkvrouw van dit slach
Genaekt, die hem gelyken mag;
| |
| |
Die hem kan dienen tot geluk,
Die meê kan heffen aen zyn juk;
Die, is hy 's avonds afgesloofd,
Hem zoenen kan en meer belooft;
Die hem kan geven boven dat,
By wyl en ik en weet niet wat;
Die hem voldoen kan op zyn' tyd,
Maer zie, wat dient er meer gezeid?...
Zoo is het vrind! en weet dit wel;
Het Huwlyk is geen kinder spel;
Het Huwlyk is een eed'le daed,
Maer, waer men zonder toom noch maet
Noch uitzicht binnen treden mag,
Want anders van den eersten dag,
Begint d'onbreekbre slaverny;
Die hier voor eeuwig aen uw zy,
Die hier voor altyd om uw leên
Die hier door gansch uw leven heên,
Moet strekken tot een zwaren last;
Dus dient er nu maer opgepast.
Doch gy, gy wist den rechten tyd,
Gy waert gewis vooraf bereid;
Want na dat ik het stuk bemerk,
Zoo gingt gy wonder wys te werk;
Gy liept niet al 't ontydig voort,
Gy naemt een vrouw gelyk 't behoort:
Gy naemt geen ligte hofsche pop,
Met duizend strikken om den kop;
Gy naemt er geen van 't fransche slach,
Waer God ons van bewaren mag;
Die Sand en Paul de Kock verstaet,
En vader Cats nooit open slaet;
Gy zocht een bruid uit Antwerpsch bloed,
Op Braband's bodem opgevoed;
Gy vond haer, en gy werd gepaerd....
Met recht gy zyt benydens waerd!
O jonge bruid! die voor 't altaer,
Met rein gemoed en kuisch gebaer,
Den ring aen uwen vinger kreegt?
Het dient dat gy hier overweegt,
Dat dit ook d'eeuwigheid bediedt;
| |
| |
Dat dit voor 't eerst en 't laetst geschiedt.
En dat dit ook beduiden kan:
Vier steeds de neiging van uw man,
Wordt eens van zinnen en bedryf,
En vorm er van de tien maer vyf;
Smelt ziel en harsens in elkaér,
Als of er twee maer een en waer',
Wees treurig wen hy somber ziet,
En lacht als hy u 't zoentje biedt;
Wees wys als hem den boezem zwilt,
En jokt wanneer hy jokken wilt.
Dan zien wy, eer de zilvren maen
Haer tienden cirkel heeft gedaen,
Een wichtje komen voor den dag,
Dat op zyn moeder trekken mag:
Een kleintjen als het wezen moet,
Met 's vaders hart en 's vaders bloed;
Een kleintje dat de roem der stad
Kan worden, en ik weet niet wat.
Dat is 't wat ik u beide gun -
God! sprei uw zegen over hun!
|
|
Auteursrecht onbekend