|
| |
| |
| |
Antigonus of de volksklagten.
Voorzang.
Ah! l'heureux temps que celui denos pères.
In menig vaderlandsch kronyk,
Leest men al vele heldendaên;
Treft men al wond're zaken aen
Òp Vlaemschen boôm bedreven.
En wie met vaderlandsche ziel
Die boeken wilt doorblaedren,
Voelt zich verrukt op ieder blad;
Voelt hoe hem 't bloed met aendrift spat,
En heen druischt door zyn aedren.
Neen, niet om d'oudheid van 't papier.
Noch om den styl van schryven;
Maer om der vaedren heldenmoed,
Kookt hem het snellervloeiend bloed;
O! wat der vaedren deugd bestond,
Blyft steeds den nazaet, hoe ontaerd,
Nog altoos zekere achting waerd;
En 't zal ons steeds verblyden.
| |
| |
Ten eerste is elke landaerd zich
En 't krachtig woord van voorgeslacht!
Heeft ook zoo al een weinig magt
Ten tweede, d'oude dingen zyn
Sinds kort, wat raers geworden;
Men koopt antyke meub'len op,
Figuertjens met of zonder kop,
Der middeleeuwen flinksche dragt,
Schynt weder op te dagen;
Men kamt de hairen lang en glad,
Men draegt de hoeden breed en plat,
Lyk Rubens heeft gedragen.
De Romanschryvers hebben daer
Wat over liggen schreeuwen;
Het tydperk van Romein en Griek,
Was maer niet half zoo romantiek,
Als dat der middeleeuwen.
En wie voelt zich niet aengedaen,
Van zwaerden zeven voeten groot,
Van yzren mutsen zwaer als lood,
Al telkens hoort gewagen?
Van reuzen grooter als een huis
Die in de bergen sliepen;
Van lintworm, waterslang en draek;
Van torens hooger als een baek,
Van slagters die een magtig heir
Tot op een vierde dunden;
Van wevers die een hell'baerdslag,
Herdoopten in een goedendag
En hem den Franschman gunden.
| |
| |
Van koningen alom bemind,
Die in de volkstael spraken;
Van schutters, heden nog berucht,
Die eene zwaluw in de vlucht
Een uer ver konden raken.
Van gloeiend zand en kokend pik,
En spookend geestgewemel;
Van vorsten die uît beêvaerd gaen,
Van roode plekken in de maen,
Daer heeft ons eeuw geen rieken aen
Met al heur stoomgetrekken;
Een zakpistooltje, een staetsgazet,
Een reukflesje en een groen lorgnet,
Kan slechts ons aendacht wekken.
Toen zag men pelgrims oud en grys,
En ruig van baerd en kleêren;
En kluiz'naers lang van snor en rok,
Waermede satan dikwils trok,
Als hy hun kwam tenleren.
De dichters speelden ook een rol,
Die waerdig was te spelen;
Zy konden in dît tydsgewricht,
Met hun gezang, niet half zoo ligt,
Het menschenras vervelen.
Maer wat ziet men ook heden al
Niet in het licht verschynen?
Men kwam toen, tot der leez'ren straf,
Met geene Diederikken af,
Noch dolle Gozewynen af. (a)
Men hoorde toen aen hof en slot,
Van 's dichters roem gewagen;
En hy ontfing voor lied en zang,
Een ruim bestaen zyn leven lang;
O goede vroeger dagen!...
| |
| |
Thans loopt de vlaemsche zanger rond
Hy biedt zyn lied den volk'ren aen,
Hy roemt der vaedren heldendaên,
Maer niemand wil ze lezen.
Hy tergt den hoon, en lydt gebrek!
O vorst! o groote heeren!
Men heeft het beedlen zelfs verboôn,
Op dat de laetsten muzenzoon
O tyd van yzer en asphalt!...
Maer och, wie zal zich stooren
Aen deez, myn hekelenden schicht?
De menschen stoppen d'ooren digt
Als waer' hun ziel bevroren.
Dan, in die oude boeken is
Maer iedereen verstaet het niet,
En alle menschen lyk men ziet
Zyn geen geleerde klerken.
Dus heb ik uit een vreemd geschrift,
Dat ik herweven ga in dicht,
Om dat het waerdig is in 't licht,
Herweven.... a propos! - 't is waer,
Voorhenen, lyk ik boven zei,
Toen ging de linnewevery;
Toen leed een wever geen gebrek,
De spinders waren heeren;
De nyverheid werd voorgestaen,
Tot heil van land en onderdaen;
Hoe kan de tyd verkeeren!
| |
| |
Ga nu den boord der Lei eens af,
En vindt g'een bedelaren rei,
Dan zyn er driekwaert wevers by,
Dat Engelsch vee is toch een plaeg
En dat gaet zoo maer altoos voort...
Maer kom, nu weer een enkel woord
Van d'opkomst dezer landen.
Wat lag ik nu ook weder van
Die Engelschen te droomen?
Waer bleef ik toch met myn geschicht?
Ha! - dat het waerdig was in 't licht
Het is iets dat ons kennen doet,
Hoe, van de vroegste dagen;
Het wispelturig menschenras
Geen oogenblik te vrede was,
En steeds zal blyven klagen.
Het voorval past zoo wonder wel
(De dichters klagen 't luidst van al.)
Dat ieder ligt bemerken zal,
Waer ik hem heen zal leiden.
Gy dan! die Schaldis kust bewoond,
En Vlaend'rens vrugtbare oorden;
En gy! die in de streken huist,
Waer Maes en Samber vloeit en bruischt
Langs digt bebouwde boorden.
Komt hier, op dat myn zang u iets
Uit 's lands geschied'nis melde:
Komt hier, en luistert naer myn lied,
Bewooners van het vlaemsch gebied
Van Samber, Maes, en Schelde.
| |
| |
Ik zing! - maer wacht, de Goden eerst,
Dael neêr, ô Mnemosynes kroost!
Apollo! aller dicht'ren troost!
Dael uit den hemel neder!
En steun my in deez zware taek,
Nooit door Scarron bedreven;
Door Moons noch Zwanenburg bedacht: (b)
Dael neêr! en laet m'op zwanenschacht,
Met u door 't luchtruim zweven.
Maek dat ik nimmer storie schryf
Als 't moet historie wezen;
Maek dat hy, die myn boekje vat,
Het nimmer als de Noordstar schat,
Noch slaep voelt onder 't lezen. (c)
Dael neêr! en vul deez garstenkruik
Aen Hippokrenes boorden -!
'T gaet wel, myn boezem klopt en bruischt....
Hoort volken die in Vlaend'ren huist,
En Brabands vruchtbare oorden!
|
|
Auteursrecht onbekend