|
| |
| |
| |
VIII.
Hij stort, hij valt, hij ledebraakt.
En stuiptrekt in den dood.
'T was nacht. De held're maen betrok de lucht.
Geen wolkje dreef, geen windje liet een zucht;
'T was alles stil, geen waekroep klonk van ver;
Niets roerde er dan een snel verschoten star,
Die in heur vaert een lichten vuerpyl scheen,
Een halven kring beschreef, en dan verdween.
Maer diep in 't holst van 't wild en aeklig woud.
Waer slechts de maen by plekken door het hout
Mogt booren, en daer soms een eikentronk,
Den vorm van heks of kluisbewooner schonk;
En waer een hooggewassen buekenstam,
Weleens den stand van eenen reus bekwam;
Daer roert zich telg, en twyg en tak en blad,
Daer plonst de hagedis in 't bruine nat
Der beek, die tusschen ruigt en eester schiet,
En stil en bang het aeklig woud doorvliet:
Daer snorden de uilen uit hun krochten voort,
Daer werd het ruw gekras der raef gehoord,
Dat soms aen 't janken van een wolf gepaerd.
Het koenste hart eens moordenaers vervaerdt.
De Ridder die zyn schuilhoek thans niet uit
Dorst treden, was nu heel en al ten buit
Gevallen aen een bange onzekerheid.
| |
| |
Er heerschte in hem een onuitlegb're stryd
Van driften, die hem, zoo het scheen, het brein
Verstrooiden; en zyn adem deed hem pyn;
Hy dorst geen enk'len voetstap wagen, of
Het minst gerucht verwekken, in het stof
Gebogen en met wreede zorg vervuld,
Verwachtte hy den dag met ongeduld;
Niet om als laffaerd bloode en week,
Te vluchten uit den raetselvollen streek!
Maer om de lydende, wat ook 't geweld
Mogt wezen, uit den kluister, als een held
Te redden, wat ook te bestryden viel.
Zoo dacht hy, en nog rouwde 't zyne ziel
Dat hy gevlucht was; want hy kon den draad
Maer niet ontknoopen, van in zulken staet,
Een kind te vinden dat van smart bezweek,
Daer 't eerder aen een engel Gods geleek,
Dan aen een wezen dat dees aerd bewoont. -
Maer dicht by hem beweegt zich en vertoont
Zich iets - het nadert langzaem zwygend, en
't Blikt om-en-achter olm en valen den;
En dryft steeds verder, angstig, stil en bang..
Zoo als een reizer die een ratelslang
Voorby moet gaen, die in het lommer ligt,
Zoo kwam het Eppo voor, behoedzaem richt
Hy zich omhoog uit loof en schromm'lend kruid...
Hy ziet de maegd, en rukt zyn leger uit,
En op haer aen. De maegd verschoot, en stond
Angstvallig stil, den vinger naer den mond
Gekeerd, opdat hy geen het minst gerucht
Zou maken; en zy wees hem dat de vlugt
Het vyligst was, daer 't monster nu nog sliep,
Van zwerven moè - ‘Wat! slaept het monster? - riep
De ridder forsch en grimmig,’ 't monster dat
‘U martelt? u in kluisters houdt gevat?
‘O! waerom my dit vroeger niet gemeld!
‘Zoo waer de maen het tint'lend hemelveld
‘Doorwandelt, zal myn zwaerd tot aen 't gevest
‘Het ondier groetend, in zyn eigen nest
| |
| |
‘Doorreigen. Ja daer zal zyn schuldig bloed,
‘Uit zeven wonden, zypen voor uw voet,
En smeekend sprak de maegd hem toe:
‘Ach ridder! zyt gy 't jeugdig leven moé?
‘Bedenk, bepeins u toch eer gy het waegt,
‘De stryd is ongelyk. - Een ridder vraegt
‘Na geen getal noch kracht nochmagt noch stand,
Het lemmer blinkt en davert in myn hand,
Ik volg uw stap, toon my 't ontweken spoor...
Kom aen! kom op! het maenlicht blinkt ons voor.
En 't meisje trad behoedzaem voort,
Door 't haer zoo diep rampzalig oord;
En Eppo volgde vast heur tred;
Op wegen dicht met braem omzet:
Langs wilde boomen steil en hoog,
Waeruit het nachtgevogelt vloog;
En over klompen scherp en woest,
Waerop de gele doodsche roest
Het vloers van lang vervlogen tyd,
Lag vast gegroeid en uitgespreid.
Door duistere kolken steil en diep,
Waer slang en hagedis in sliep;
Waeruit de maen met afschrik bleef,
En nooit de zon een strael in dreef,
Van haren mild verspreiden gloed.
In 't eind genaken ze aen den voet
Der rots, die hol en steil en hoog,
Met breede kruin naer boven toog,
En aeklig, over d'afgrond boog:
Waer steeds eentoonig golfgeklots.
De grondvest beukte van de rots;
Die met een breeden vasten voet
Tot in de bedding van den vloed,
Zich uitschoof. Eene breede baen,
Waer dik wils werd langs opgegaen,
Liep slingerend den heuvel om.
Met huivering en sidd'ring klom
De maegd den ruigen bergrug op,
| |
| |
Gevolgd door Eppo. By den top
Gekomen, hield zy stil, en wees,
Terwyl heur arm van kille vrees
Vast beefde, naer een open kluis.
Op welkers toppunt men een kruis,
Ontwaerde, en waer een oud hermyt,
Gestorven was in heiligheid.
Het was een hol in harden steen,
Gehouwen. Dààr, daer wees Zy heên,
De maegd... en rillend op heur schreèn
Schoof zy terug, als trapte een geest haer op den teen.
Nog hing de stille maen met doof en bleek gewemel,
En sombre deftigheid, aen d'onbewolkten hemel;
En hield de halve zy des bergs, met statig licht
Omgeven. Eppo met een gloeiend aengezicht,
En forsch genepen vuist waerin het lemmer blikte,
Trad, vastberaden op de kruin des bergs, en schikte
Zich tot den stryd. Hy koos zich plaets en stand te nut.
En mat de helling, zag den afgrond, en de hut
Naby getreden, hield hy eensklaps een geschreeuw.
Een hol en schor geluid, als dit van eenen leeuw,
Steeg uit het donker hol, en deed de lage dalen
En heel de stilte op eens het woest gerucht herhalen.
Het wild gedrocht verscheen, en stond eerst als ontroerd,
En glom den ridder aen, zoo als een tyger loert,
Wen hy een jaegren troep ziet by zyn leger naken.
Hy rekt zich hunk'rend uit, en doet het keizand kraken;
En stort zich als een os, op 's ridders vlymend stael,
Dat hem ontving, en snel gelyk een bliksemstrael,
Hem door de lenden drong, en op zyn beend'ren schaerde.
Een zwarte strael van bloed, vlood rookend over d'aerde
En dreef door 't mulle zand in breede plassen rond.
Het ondier voelde zich voor d'eerste mael gewond,
En wrong zich als een slang, in vreesselyke krullen;
De schrik'bre weèrgalm van zyn oorverdoovend brullen,
Klonk yzingwekkend om; de nachtuil zweeg van schrik:
Slechts de Echos raesden in dit yslyk oogenblik.
Van zynen knots beroofd, greep hy naer groote steenen,
En smeet ze snorrend om des ridders schoud'ren henen;
Die steeds in vluggen zwenk den fellen schok ontsprong,
| |
| |
En 't stael tot aen den greep, in 's monsters lenden wrong
Door bloedverlies verzwakt, zeeg hy op eens terneder,
By 't heffen aen een steen; doch ras herriep hy weder
Op nieuw zyn krachten 't zaem, daer hy het lemmer zag.
Dat hem begroeten ging met eenen wissen slag:
Doch zyn beweging bleef den ridder niet verloren.
Des monsters ondergang werd thans te recht beschoren;
De ridder liet het zwaerd, en met een forschen loop,
Greep hy hem by het hair en smeet hem overhoop,
En wrong hem tuim'lend om, en naer den afgrond henen.
Vervaerlyk greep hy rond, en sloeg met vuist en beenen,
En draeide 't roode stof ten hooge tot een wolk,
Zy naedren went'lend by de boorden van den kolk...
Nu ving de worst'ling aen, verwoeder dan te voren!
Het ysselyk gebrul, liet zich verdubbeld hooren:
De helling brokkeld... 't monster kantelt, stort en tast,
En slaet zyn klauwen in een pynboomwortel vast.
Daer hing hy als een spin, om 's afgronds muil te wapp'ren;
Hy hoorde 't aedlaersbroed, uit nest en roof hol klapp'ren.
Op 't horten van den kei die uit de rots gewroet,
Verbryz'lend nederstort, met bliksemsnellen spoed.
Hy hoorde d'Echo zwaer en moei'lyk opwaerts klimmen;
En zag des ridders stael hem naed'rend tegen glimmen
En staerde d'afgrond die zich onder hem ontsloot,
Met schriklyk grynzen aen; het denkbeeld van den dood
Gaf hem weêr krachten, en met felgeplooide ving'ren,
Hief hy zich op, om zich van uit het diep te sling'ren.
Met vreeslyk tandgeknars, en fonkelend geblik
Der oogen, dacht hy 's ridders ziel met schrik
To treffen. Eppo, met het zwaerd op nieuw naer boven
Gekeerd, kwam stout tot op des afgronds boord geschoven,
En met herhaelden slag doorkloof zyn vlugge kling
Den taeien worteltak, waeraen het monster hing.
Nog hield zyn eene hand den bliksemenden degen,
By elken nieuwen slag met bloed'ge vingers tegen,
Doch telkens vlymde 't stael hem pols en handpalm door.
De wortel brak aen twee... en 's monsters ligchaem schoor
Den scherpen bergrug langs, en gruizelde op de bonken
D[e]r laegre rotsen, dat de splinters van zyn schonken,
En wervelbeend'ren, naer zyn daverenden val,
| |
| |
Den grond bezaeiden van het omgelegen dal;
Wyl zwart en stollend bloed, langs d'uitgesteken tanden
Der rotsen, nederleek, uit lillende ingewanden.
|
|
Auteursrecht onbekend