|
| |
| |
| |
VII.
Sensibles coeurs, je vais vous réciter;
Mais, sans pleurer, las! comment les conter?
Les déplaisirs, les ennuis et les maux
Qu'a tant soufferts la comtesse de Saulx.
Eens was een meisje 't bosch genaekt,
En mym'rend ver daerin geraekt;
Zy trad bewust'loos voort en voort,
Door 't haer gansch onverschillig oord;
In 't einde blikte ze om en rond,
Daer zy geen verd'ren weg meer vond.
Dan keerde zy met rasse schreden.
Een kille schrik omving heur leden:
Heur voeten raekten nauwlyks 't mosch,
Zoo vlood zy rugwaerts, zoo zy meende,
Tot daer 't geboomte zich vereende;
Dan ach! zy was in 't diepst van 't bosch.
En onbewust waerheen zy wilde,
Beklom ze een ruigen heuveltop;
Zy zwaeide met heur doek en gilde,
Maer niemand, niemand deed zich op.
In hope trad zy ver en verder,
En 't woud werd meerder naer en ruw;
De oneffe grond scheen woest en harder,
En 't wild gevogelt meerder schuw.
| |
| |
En duister werd de blauwe hemel,
En zwarter drong het schimgewemel
De dichtbewassen kruinen door.
Helaes! geen richting, gids noch spoor,
Vertoont zich hier aen heur gezigt;
En kwynend zeeg zy magt'loos neêr,
Aenzag nog eens het starrenheer,
En sloot de matte blikken dicht.
De slaep is zalig, wen de smart
Een weg gebaend heeft tot het hart;
Geen springbron in de zandwoestyn,
Kan meerder heil- en smaekvol zyn:
Hy is des hemels echtste gaef.
Hy giet op herdersknaep en slaef,
Op vryheer en op koningsbruid,
Met d'eigen hand het heulzap uit;
En wie zich in zyn arm bevindt,
Of koningsbruid of slavenkind;
Hy koestert beiden even zacht.
Het meisje had den klammen nacht,
In vaste sluim'ring doorgebragt.
En als de scheemring van den dag,
Reeds op het aerdryk nederzag,
Was haer de slaep noch niet ontvlucht.
Geen sefier zuisde door de lucht,
En wiegelde met kruid noch blad;
Het scheen als of hy vreesde, dat
Hy 't slapend meisje wekken zou,
Een enk'le droppel morgendauw.
Lag bevend op heur blonde vlecht,
Er als een parel vastgehecht.
Maer een verward en wild rumoer,
Dat schokkend door den omtrek voer,
Ontwaekte 't rustend meisje ras.
Bevreesd recht zy zich uit het gras;
Bezag zich zelve, en lucht en grond,
En staerde als vragend in het rond,
| |
| |
Als wist zy niet meer waer zy was,
Noch waer zy zich het laetst bevond.
Zacht had de slaep heur hoofd gedrukt,
Heur ziel der woelige aerde ontrukt,
En haer een blyder lot voorspeld.
Zy zuchte opnieuw, een traen ontwelt
Op nieuw heur oog. Zy trad den top
Des heuvels mym'rend verder op,
En doolde langs bonken,en stammen vast voort,
Zy had iets, zoo dacht zy, van verre gehoord;
Zy wenkt wat zy kan en zy roept wat zy mag,
En, God in den hemel!.... wat of zy daer zag!....
Een wildeman!... een boschgedrocht,
Dat in een nare, duist're krocht,
Van een beerin was opgevoed;
Dat zoo uitzinnig als verwoed,
Met lillend vleesch en rookend bloed,
Zich spysde. Die ter wolvenjagt,
Een zwaren knots met schrik'bre kracht,
In snelle sirkels draeijen liet;
Zoo als een knaep het buigzaem riet,
Met wenkbrauwbogen wild geplooid,
En ruig met borst'lig haer begroeid;
Waerlangs de lokken van zyn kruin,
In wrongen hingen, dik en bruin;
Die achter tot de schouderblaên,
By trossen daelden als de maen
Eens leeuws. Zyn onderligchaem was,
Gedraeid in 't vel van eenen das,
Dat hem tot aen de kmèn omtrok,
En strekte tot een wapenrok.
Een onverstaenbaer schor geluid,
Kwam hem tot spraek den gorgel uit.
Hy school des nachts in eene kloof,
En trok by dag, verhit op roof,
Door heel de woestenyë heèn.
En als geen reizer hem verscheen;
Dan trad hy steenen plat tot gruis,
En schudde met een vreemd gedruis,
Een dik gewassen eikenstam;
| |
| |
Of smeet de wilde stieren lam,
Met keiën uit een rots gerukt.
En plett'rend op hun neêrgedrukt.
Nauw had de onnooz'le maegd hem in het oog gekregen.
Of was van angst en schrik bedwelmd ter aerd gezegen:
Want, met ontplooiden mond, en hunkerend geluid,
Stak hy in wilden drift, zyn armen naer haer uit.
Gelyk een oude wolf door honger aengedreven,
Zich op een ooilam stort, dat zonder tegenstreven,
Zich in den dood getroost; zoo storte 't monster neêr
Op zynen wissen prooi en vond geen tegenweer,
Hy hief haer op van d'aerde en reet heur zyden kleêren
Van heup en schoud'ren af; gelyk een' gier de veeren
Der duiven uitrukt eer hy 't lekker aes verslindt.
Hy wrong haer op zyn rug, en droeg haer half ontzindt,
Naer zyne kloof, en smeet haer op de steenen neder.
De onnooz'le maegd bekwam, en kreeg 't gevoelen weder,
Doch had zich strak bezeerd. Zy sloeg heur oogen op.
En zag in koude vrees den noorschen wilden kop.
Zyn blikken stonden hel, hy scheen zich te verzaden,
Met in des meisjes leest en fynen vorm te baden.
Hy kon zyn scherpen klauw in lieure blanke huid
Niet slagen, want een drift die in zyn binnenst muit,
Belet hem dit; hy voelt zyn woesten boezem branden
Van ongekende vreugd; zyn knots viel uit zyn handen.
Tam als een huisdier, zeeg hy vreedzaem naest haer neêr.
Verzaedde zyn gezicht, en streek haer heên en weêr;
Of kneep haer soms als dol, met woede in bei zyn armen,
Als wilde hy het kind aen zynen boezem warmen,
En troet'len als een beer die zyne welpen likt,
Tot hy schier 't arme schaep ten halve had verstikt.
Dun, daer zy 't eind voorzag van heur rampzalig leven,
Hield zy getroost in God de handen opgeheven!
Met de oogen afgekeerd van 't schrikkelyk gedrocht,
Las zy dit smeekgebed zoo vurig als zy mogt:
‘O dochter des hemels! verhoor ons gebed,
‘En help ons van rampen en smarten en smet:
| |
| |
‘En lokken ons zieltjen in 't zondige net.
‘O moeder der menschen! troost'resse der aerd;
‘O maegd! die den Heere hebt vlekk'loos gebaerd;
‘En houd onze zielen voor zonde bewaerd.
‘O schutsvrouw der wareld! dael neêr en verzei
‘Uw dolende kinders, het smart hun zoo fel;
‘Aenhoor ons, en sluit ons de poorten der hel.’
Dit was heur liev'lingsbeê, haer in de vroegste jaren,
Door moederzorg geleerd, tot wering der gevaren;
En telkens wen zy 't las, liet haer 't gedrocht gerust,
En zag haer luist'rend aen als met verdoofden lust;
Dan hield zyn neiging op, zyn kracht werd als verbroken
Hem bleef wel 't zelfde vuer door al de lenden spooken,
Maer door heur stem vervoerd, en door heur blik verrast
Stond hy, een pael gelyk, als hield een geest hem vast.
O! nooit bestond or iets, dat ademtocht kon halen,
Gevoelloos voor de min; hour koesterende stralen,
Ontvlammen eenmaal door een bovenaerdsche magt,
Al wat door hoogerwil tot leven is gebragt.
De diepste zeekolk blaekt, en laeft zich aen heur vonken;
Zy dringt op 't sneeuwgebergt, langs kolk en yzelbonken,
De Boä voelt heur gloed, de Kondor vlamt en blaekt,
En 't bloed'loos diertje wordt door liefdegloed geraekt.
De maegd als zinneloos had zeven bange dagen,
Het vreeselykste lot in Godes naem verdragen;
En bad om hooger hulp in heur bedrukten staet.
Eens nam zy 't opzet, om voor dauw en dageraed,
Des monsters kuilen klauwt ontvluchten, schoon 't haerleven
Mogt kosten; doch helaes! van digt geboomt omgeven,
In 't sporelooze bosch verloren en verdwaeld,
| |
| |
Werd zy door 't monster dat haer opzocht achterhaeld;
Dat haer onmenschelyk, door gramschap aengeblazen,
Terug dreef naer het hol, en onder dreigend razen,
Wrong hy een ruwe koord, om heure teêre leên,
En smeet haer in het zand, en bondt haer aen een steen...
En ging verdelgend weêr langs vlakte en omtrek stryken;
En keerde juist toen zy den ridder had doen wyken.
|
|
Auteursrecht onbekend