|
| |
| |
| |
VI.
Beim Himmel, dieses kind ist schön!
So etwas hab' ich me gesehn.
Weh! weh! sie kommen. Bittrer Tod!
Still, still, ich komme dich zu befreyen.
Bist du ein Mensch, so fuhle meine Noth.
De slaep is Eppo's hoofd ontvlogen,
Hy wryft zyn oogen, zet zich recht,
En ziet als voren, knaep noch knecht.
Hoe! heeft myn oor zich dan bedrogen?
Sprak hy zich zelven denkend aen,
Waerkwam die stem dan toch vandaen,
Die myne rust bestond te stooren?
Gewis dit kan niet anders zyn;
Als iemand van myn trein. -
Hy nadert met aendachtig ooren;
En dringt door twyg en spichtig riet,
En kronkelend gewas, en ziet
Een vrouw schier moedernaekt in 't keiz'lig stof gezegen!
Dit schouwspel drukt zyn boezem vreemd;
En luist'rend leunt hy op zyn degen,
Terwyl hy 't volgend lied verneemt.
| |
| |
| |
Lied.
Geen vrinden, geen magen,
Ach hoe koest'rend zyn de glanssen,
Die de zon uit 's hemels transsen,
Op den lyder nederschiet!
Lieve, neen, verlaet my niet,
Geen vrinden, zich wagen,
O hoe vele bange nachten,
Heb ik biddend zitten wachten,
En, ik zag het morgenrood!
Neen! gy zult myn lyf niet schenden.
Wreedaerd! dompel m'in d'ellenden.
Bind en smyt my in den vliet,
Maer myn eer ontrooft gy niet.
| |
| |
Hemel! wil myn lyden stelpen,
Gy slechts ziet my, kom my helpen.
Als het aen uw wil behaegt,
Red een weerelooze maegd!
Dan, Eppo voelt zyn boezem schokken;
Hy denkt aen eer en ridd'ren pligt.
Reeds is zyn gloeiend aengezigt,
In wilde vormen zaemgetrokken.
Hy wrong het elpenbeen gevest
Zyns degens, driftig in zyn handen;
Als of een zwyn van uit zyn' nest
Hem toesprong met gevelde tanden;
Als een Romeinsche worstelaer,
In 't strydperk staet, zoo stond hy daer.
Een helder vuer ontglom zijn oogen,
Zyn aedren zwollen paers en dik;
En met het lemmer in den hoogen,
Baent hy zich op het oogenblik,
Een weg door braem en blad;
En in die houding stond hy ras
Voor haer, die knielend in het gras,
‘Vrouw!’ ving hy fier en krachtig aen;
‘Wat zendt gy hier alleen
‘Uw zuchten op naer zon en maen?
‘Waerom dit bang geween...?’
| |
| |
Hier woog des ridders degen zwaer;
En zachter werd zyn toon.
Hy werd een klop aen 't hart gewaer:
Zyn wapen raekte ras den grond:
Zyn stand was minder vast,
Als een die doodelyk gewond;
Naer hulp en steunsel tast.
Toch ging hy afgebroken voort:
‘Hoe komt gy in dit rampvol oord?
‘Uw oog is rood, en taent in 't nat;
‘Het traentje op uw gelaet,
‘Rolt als de douw van 't roozeblad,
Het meisje liet een schreeuw en sloeg heure armen
Om heure bloote borst, zy was als 't scheen,
Beschaemd, bevreesd, en heel onsteld; want geen,
Geen enkel mensch was noch tot haer getreên.
De zonne mogt des middags haer verwarmen
En koesteren, dit deed heur hartje goed;
Zy vlugtte niet, zy week geen enklen voet
Van heure plaets; doch zoo zy d'eersten schrik.
Te boven was, had zy een teedren blik
Vol liefde naer den ridder toegezonden.
Die blik, die heel zyn ingewand doorvloog;
Die lichtstrael uit dat roodbekreten oog
Had Eppo's hart veroverd en verslonden.
Als spraekloos stond hy aen den grond geboeid.
Het wigtig zwaerd waerop zyn lichaem plooit,
Schynt hem zyn heup, zyn aendacht niet meer waerd.
Hy voelt slechts 't kloppen van zyn hart, en staert
Begaf zich eensklaps stam en kreupelhout.
De boomen, hoe verheven en hoe zwaer;
Bewogen zich by poozen hier en daer;
En een verwilderd, dof en zwaer gerucht,
| |
| |
Als dat van ruiters die verrast, en op de vlugt,
Of overhoop geslagen werden, klonk
Hem naedrend tegen... 't meisje beefde, zonk
Van schrik in een... een vale tint besloeg
Heur aengezicht, heur teere boezem joeg
Geweldig op en neêr... ‘vlugt ridder, ach!
Wyk spoedig heen,’ riep zy, ‘eer gy den dag
Voor 't laetst aenschouwt.’ Zy wees met hand en oog
Hem van haer af, en blikte naer omhoog,
En dan op hem, als of zy 's hemels magt
En bystand, tot zyn hulp reeds noodig dacht.
De ridder, als uitzinnig van al 't geen
Hy hoorde en zag, wist aenstonds niet waerheen,
Noch wat hy doen zou, in een oogenblik
Zoo raetselvol en naer! een zekere schrik
Had hem bevangen; en hy ondervroeg
Zyn harte, dat zoo fel en hevig joeg,
Of hy zou wyken, om het meisje, dat
Het hem zoo roerend en zoo vurig bad,
Slechts te believen; dan of hy zyn pligt
Als ridder kwyten moest, om 't arme wicht
Te redden uit den kluiste, met zyn bloed,
Dat door zyn aedren vlood met dubb'len spoed.
Als een verdwael[de], die een heuveldaed
Begaen wilt en 't berouw reeds op 't gelaet
Geprint is; die door Satan aengepord,
En door zyn goeden geest weêrhouden wordt;
Die eindelyk ontraden en bekoord,
Op eens ontzind, naar geen van bei meer hoort:
Zoo was ook Eppo in dit oogenblik, zoo stond
Hy, wezenloos met de oogen naer den grond
Geslagen, juist als of er iets in 't zand
Voor hem geschreven was; maer eensklaps brandt
Hy los, en slaet, zyn arm haer om de leên:
‘Kom,’ riep hy, ‘kom! wy vluchten beide heên.
‘Om u verzaek ik thans voor d'eerste mael,
‘Myn ridderpligt, myn onbesproken stael...’
Maer lyk hy haer van d'aerd had opgelicht;
| |
| |
Gelyk een moeder, die in eens heur wicht
Uit gras en blaedren heft, en angstig vlugt,
Voor eenig dier of ander vreemd gerucht;
Wordt hy gewaer dat er een taeie reep,
Met fel geprang haer om de lenden neep;
Die met een schorskoord achter aen een blok,
Haer tegenhield; en met een ruwen schok
Werd hem zyn last ontroofd..........
Was op zyn hielen, en hy koos de vlugt.
Niet ver van daer, hief zich een heuvel op;
Hy naekt verdwaeld den ruig begroeiden top.
Werpt er zich neer in 't loover op den grond,
En houdt zich schuil, en spiedt den omtrek rond.
|
|
Auteursrecht onbekend