Angst was mijn gast

[p. 195]

32

Er ging geen enkele verleiding van de dwingende zee uit om mijn leven pp dat moment in de schuimende watermassa's te laten eindigen.

Maar ook het alternatief - blijven leven - miste iedere bekoring. Er was geen greintje moed meer in me over, alles was grauw en dof.

Nog geen uur daarvoor was ik boos en teleurgesteld geweest en de hieruit voortkomende reacties had ik niet geprobeerd af te remmen. Integendeel, met hardheid en haat had ik een ander willen grieven en bezeren, daarbij God niet uitsluitend.

Nu was ik uitgeraasd, maar er schoof geen enkele milde gedachte, geen vleugje warmte in mijn hart. Een tegennatuurlijke gevoelloosheid, een kille verdoving kwam over me. Ik realiseerde me dat alles mislukt was en voorbij, maar het stemde me niet verdrietig.

Hardop zei ik: ‘Marina is vertrokken, Yose heeft haar weggestuurd.’

Ik kon er niet meer opstandig van worden, noch erom huilen. Ik voelde geen enkele emotie meer. De golven en baren waar ik zo overmoedig van had gezegd dat ik er de Heer in ontmoette, bestonden alleen uit water. De Heer zag ik er niet meer achter.

Alles is weg, dacht ik, niet alleen Marina, maar alles. Ik ben helemaal leeg, als een karko op het strand van Bonaire. Iemand heeft me tegen de rotsen getikt, me leeg geslurpt, zodat ik er eigenlijk zelf niet meer ben. Leeg, hol, zonder gevoel, zonder waarde of doel.

Na een poos hoorde ik achter me een auto stoppen.

[p. 196]

Even realiseerde ik me dat ik een vreemde indruk moest maken, daar kletsnat en alleen zittend bij het water. Maar de gedachte was zo vluchtig dat ik mijn houding er niet om veranderde en bleef waar ik was. Ineens waren Anja en Moniek bij me, die me overreedden met hen mee te gaan. Ze hadden geen moeite met me, dociel volgde ik hen. Moniek reed de volkswagen en Anja zat naast me achterin, haar arm om me heen. We spraken niet.

Toen ze me naar bed gebracht hadden, vroeg Anja of ze iets voor me kon doen.

Ik schudde ontkennend het hoofd. Voor een lege karko kon men niets doen.

Niet veel later kwam er een dokter, die me onderzocht en zacht tegen me praatte, maar het drong niet tot me door wat hij zei.

Hij hielp me onhandig weer in mijn pyjama en zei vlak bij mijn oor: ‘Ik geef u nu een injectie, dan gaat u slapen.’

‘Dokter,’ vroeg ik in een opwelling van paniek, ‘als je zo leeg en waardeloos bent geworden als een karko, als je niets meer voelt - ben je dan - word je dan gek?’

‘U moet niet piekeren, u bent alleen erg moe - hier komt de prik.’

Ik voelde de naald in mijn dijbeen prikken en hoorde heel ver weg een stem, die zei: ‘De schelpen...’

‘Nee, nee,’ protesteerde ik, ‘schelpen zijn gevaarlijk, Marina zit in de Shell, de schelp...’

Toen sliep ik.