Athalia
(1716)–Frans Rijk–
Auteursrechtvrij
[pagina 13]
| |
Tweede tooneel.
Jozabet, Salomite, Zacharias, Rey.
Zacharias.
Ach! Moeder!
Jozabet.
Hoe! wat voert
U herrewaards, myn Zoon? hoe ziet gy zoo ontroert?
Zacharias.
Een vrouw, op haaren magt, te trots en ongebonden,
Heeft onzen Tempel gansch ontheiligt en geschonden.
Jozabet.
De Tempel! ach! ik beef! maar hoe is zulks geschied?
Zacharias.
De Hoogenpriester had den eersteling noch niet
Volkomen geoffert, aan den oorsprong van het leeven,
Of daar verschynt een vrouw, ach! all' myn leden beeven,
Op 't noemen van haar naam. Het was de Koningin.
Jozabet.
ô Hemel!
Zacharias.
Zy treed trots en stout ten voorhof in:
Een plaats, daar 't nooit een vrouw, wie 't zy, betaamt te komen.
| |
[pagina 14]
| |
Zy schynt het Heilige der Heil'gen niet te schroomen,
'T welk niemant nadren mag, zelfs Priester, noch Leviet.
'T volk staat verbaast, zoo dra het zulk een gruwel ziet,
Myn vader... wat wierd hy vervoert van ed'le tooren!
Ja, Mozes quam nooit zoo ontzagchelyk te vooren,
Wanneer hy Farao dagvaarde tot den stryd.
Hy roept: vertrek, Vorstin; wyl gy dees plaats ontwyd,
Den levendigen God in 't aanzicht komt braveeren.
De Trotze, die zich eerst scheen nergens aan te keeren,
Bleef als verstomd, en werpt een woedend oog op hem.
Zy wilde lasteren; maar 't scheen dat tong en stem,
Van die vermeet'le, door Gods Engel, wierd weêrhouwen.
Zoo dra ze Eliacyn, dat jongske, quam te aanschouwen.
Jozabet.
Hoe, heeft zy 't kind gezien?
Zacharias.
O ja! zy starde 't aan,
Zoo lang zy 't op de zy zag van myn vader staan;
Doch 't wierd bedektelyk door Priesters opgenomen,
En elders heen gebragt.
Jozabet.
Gewis is zy gekomen,
Om 't jong onnozel wicht te rukken van 't altaar.
Gy die myn traanen ziet, 'k bid, red het, in 't gevaar:
Op dat ze ontydig niet de draad zyns leevens korten.
Salomite.
Maar waarom schreit ge? wie doet u die traanen storten?
Zacharias.
Hoe meend gy, Moeder, dat men 't kind na 't leeven staat?
Salomite.
Wat is toch d'oorzaak, dat de Koningin het haat?
Zacharias.
Vreest zy een weeskind, dat geslagt heeft, noch vermogen?
Jozabet.
Daar komt die Wreede: laat ons vluchten uit haare oogen.
| |
[pagina 15]
| |
Derde tooneel.
Athalia, Agar, Abner, Gevolg.
Agar.
Gy doet heel wel, Mevrouw, dat gy een plaats verlaat,
Daar 't alles haatlyk is, en daar gy word gehaat;
Laat, laat den Tempel aan de Priesters en Levieten,
Gy zaagt, hoe elk, zoo draa gy in trad, toe kwam schieten,
Wat groote onsteltenis uw komst daar heeft verwekt.
Best is het, dat gy u dat haatlyk volk onttrekt,
En in uw Hofpaleis tot rusten gaat begeeven.
Athalia.
Hoe kan ik rusten, daar van schrik myn leeden beeven?
Ga, zeg dat Mathan kome. Ach! kon ik, door zyn raad,
De rust genieten, die me alom ontvlucht en haat.
| |
Vierde tooneel.
Athalia, zittende. Abner.
Abner.
Gy hoeft u ('k bid vergeef myn openhartig spreeken,)
Om Jojada in geen bekommering te steeken.
De God, die van ons werd gedient, heeft vorm en stand
Van onzen tempel, zelfs geschetst, met eigen hand,
'T hoogwaardig offerampt aan niemand opgedragen,
Als Arons kinderen, of eene van zyn maagen,
Vervolgens den Leviet, of 't minder Priesterschap,
Bediening, plaats en werk, beschikt van trap tot trap,
En aan den nazaad op het allerstrengst verboden,
Zich ooit te mengen met den dienst van andre Goden,
Is u zulks onbewust? kent ge onze wetten niet,
Gy, die als Koningin op judaas troon gebied,
| |
[pagina 16]
| |
En door Vorst Joram zyt tot dat gezag verheven?
Maar 'k zie daar Mathan, ik zal hem zyn vryheid geven.
Athalia.
Neen, Abner, blyf: ik spreek van Joads trotsheid niet.
Noch welk een hoon my in den Tempel is geschied.
'K weet, dat ge in 't oorlog opgevoed, altoos zorgvuldig
Betragt hebt, 't geen ge uw God en Koningin zyt schuldig.
| |
Vyfde tooneel.
Mathan, Athalia, Abner.
Mathan.
Mevrouw, wat oorzaak heeft u herwaarts aangevoert?
Wat deert u? hoe ziet gy zoo schrikkelyk ontroert?
Wat is 't, dat gy hier by uw vyanden komt zoeken?
Hoe durft ge een Tempel, die gy voormaals pleegt te vloeken,
Een Godsdienst, die gy zoo afgryslyk hebt gehaat...
Athalia.
Ik heb u allebei hoognodig, om uw raad.
'K zal u, ô Abner, van het geen ik heb bedreeven,
Noch van het bloed, dat ik gestort heb, reden geeven;
'T geen ik gedaan heb, is tot nut van't Ryk geschied,
'K onderwerp my ook daar van 's volks oordeel niet,
Noch't word, hoe luit het schreeuwt, niet myn gehoor verwaardigt:
Genoeg is 't, dat myn doen de hemel zelfs rechtvaardigt.
Myn magt, gevestigt op ontelbre krygstrofeën,
En overwinningen, heeft my, tot aan twee zeën,
Ontzachelyk gemaakt. wy zien geen Filistynen,
Als by het leven van uw' Vorst, in 't veld verschynen,
Geen zwervende Arabier, verwoesten land en kust;
Jerusalem geniet een volle vrede en rust.
De trotse Jehu, die my van den troon wou sleepen,
Beest in Samaria, door angst en vrees beneepen,
En Syrië, dat my, als Koningin erkent,
Heest tegens dien vermeet'le all' zyne magt gewend;
| |
[pagina 17]
| |
Om hem te straffen, en myn ongelyk te wreeken:
Maar schoon des Hemels gunst zoo klaar my is gebleken,
En ik op mynen Troon regeer, naar myne wil,
Gevoel ik echter iets, dat my, bedekt en stil,
Het hart doorpynigt, en steets doet voor onheil schromen.
Een droom (ach! hoe kan ik tot zulk een zwakheid komen!)
Is d'oorzaak, dat ik my dus jammerlyk ontstel.
'K zag, dacht my, deze nacht myn Moeder Jezabel,
Zoo opgetooit, als zy, ten venster uitgesmeeten,
Van felle honden, in den wyngaard, wierd gegeeten:
Zy hielt zich, in haar ramp, noch fier, gelyk voorheen:
Zelfs had zy, door een afgerechte hand, naar 't scheen,
'T veroudert aangezicht verjongt en op doen klaaren,
En, door de konst, bedekt 't gebrek der hooge jaaren.
Beef, beef, myn Dochter, beef, riep zy, met naare stem,
Beef voor der Joden God: gy word gedreigt van hem,
'T lot, dat u nakende is, wekt my tot mededogen.
Hier op is zy terstond uyt myn gezicht vervlogen.
Denk, hoe 'k gestelt moest zyn, in dien benauwden stand.
'K zag niet, als vlees en been, rondom myn ledekant,
Bebloede klederen, afgryselyk geschonden,
En in het stof gesleept, door afgevaste honden.
Abner.
O! Hemel!
Athalia.
'K zie hier op een kind, dat tot my treed,
Gelyk de Priest'ren der Hebreen, in 't wit gekleed.
Dit aangenaam gezicht scheen eenigsins myn vreezen
Te matigen: maar, ach! terwyl ik 't zedig weezen
En edel opzicht, met verwond'ring, van naby
Beschouw, gevoel ik, dat het snoode booswicht my
Een pook in 't hart duwt, en myn bloed langs d'aard doet stroomen.
'T zyn slechts verbeeldingen, 'k beken 't, van yd'le droomen,
Die my die laffe vrees verwekken. 'k heb, met kracht,
Dat aak'lig denkbeeld uit myn harssenen getracht
Te bannen, maar het schiet my t'elkens weêr te binnen;
| |
[pagina 18]
| |
'T zy, waar ik ga, of sta, het werkt steeds op myn zinnen.
'K heb tweemaal achter een die zelfde droom gehad,
De grond alom gezien met brein en bloed beklad,
En telkens 't zelfde kind verwoed op me af zien komen.
Ik heb myn toevlucht dan in 't end tot Baal genomen;
En niet alleen tot Baal: maar ik heb, te onbedocht,
Die in den Tempel van de Jooden zelfs gezocht.
Zoo veel vermag de schrik! 'k dacht hunne God te vreden
Te stellen. (Ach! vergeef myn buitenspoorigheden,
Eerwaarde Vader, en eerste offeraar van Baal.)
Ik tree ten Tempel in, ('k bid, luister na 't verhaal.)
Men laat het offer en de plechtigheden steeken.
De Priester nadert vast, om my zelfs aan te spreeken.
'K vernam hem naauw'lyks, of'k zie ook een jongsken. Ach!
'T was 't zelve kind, dat ik, in myne droomen, zag,
En my zoo heeft gedreigt. Het had het zelve wezen,
Ook dat gezicht, gelyk het my verscheen voor dezen,
Die zelve gang en tred: het stond aan 's Priesters zy;
Maar 't wierd behendig, in een oogenblik, voor my
Verduistert: zoo dat ik niet weet, waar 't is gebleeven.
Dit is, het geen ik u te kennen wilde geeven.
Wat oordeelt gy hier af?
Mathan.
Voor my, ik sta verstomt.
Die akelige droom, die vremde ontmoeting komt
My heel afgryslyk voor.
Athalia.
Gy, Abner, kunt wel weeten,
Wie Vader is van 't kind, en hoe het is geheeten.
Abner.
'K weet, dat twee kinderen het offer dienden: 't een,
Was Zacharias, zoon van Jojada, naar 'k meen,
D'andre is my onbekent.
Mathan.
Wat mag dit vraagen baaten?
Mevrouw, gy moet hen beide aanstonts verzek'ren laaten.
Gy weet, hoe 'k my steeds heb voor Jojada getoont,
| |
[pagina 19]
| |
Dat ik sta na geen wraak, schoon hy my heeft gehoont,
Maar recht en billykheid bewaard heb, ongeschonden.
En schoon zyn zoon al zelfs eens schuldig wierd bevonden:
Meent gy, dat Jojada het Ryk zoo ongetrouw
Zou weezen, dat hy hem in 't leven spaaren zou?
Abner.
Door welk een misdaad kan een kind doodschuldig weezen?
Mathan.
Ik houd hem schuldig dien een Koningin moet vreezen.
De Hemel heeft hem dus verbeeld; de Hemel doet
Nooit iets vergeefs; zoo dat men 't kind verdenken moet.
Abner.
Zoo hoor ik, wilt gy, op 't geloof van yd'le droomen,
Door dampen voortgebragt, d'onnos'len om doen komen.
Men weet noch niet eens, wie zyn Vader is geweest.
Mathan.
'K zeg, dat het schuldig is, om dat het word gevreest.
Hoe meer 't herkomstig is uit edele geslachten,
Hoe meer gevaarlyk wy zyn leven moeten achten;
En is 't gesprooten uit een stam, ons onbekent,
Wat is 'er dan verbeurt, hoe 't Kind raakt aan zyn end?
'T is veeltyds schaad'lyk, zich zoo naauw gezet te toonen:
Daar 't schielyk straffen vaak 't behoud'nis is der kroonen.
Men pynig ons dan met onnutte zorg niet meer.
'Kzeg noch, hy 's schuldig, die slechs is verdacht, myn Heer.
Abner.
Wat hoor ik! hoe zal dus een Hoogepriester spreeken!
Ik, die, van kindsbeen af, om Koningen te wreeken,
Zoo veel bloedstortingen heb bygewoont, en stryd,
Past my 't meelyden meer, als u, die Priester zyt?
Als u, zeg ik, myn Heer, die, om belang van staaten,
Noch eenige inzicht, zich niet moest vervoeren laaten,
Maar die in zyn gedrag, rechtvaerdig en gedwee,
Een voorbeeld hoort te zyn van zachtheid, rust en vree,
Mevrouw, heeft ons geboôn, hier ongeveinst te weezen.
Ik bid u, zeg my eens, waar op dat ydel vreezen
Gegrond is, op een droom, een zwak en weerloos wicht,
| |
[pagina 20]
| |
Om dat men 't zich verbeeld des nachts in een gezicht
Gezien te hebben? op zulke ydele vertoogen?
Athalia, tegens Abner.
Het geen gy zegt, is waar: ik kan wel zyn bedroogen,
Men oordeelt licht wat te voorbarig: laaten wy.
Het kind naaukeurig eens beschouwen, van naby.
Gy kunt hen beide wel eens herwaards aan geleiden,
Abner.
Is vrees, Mevrouw.....
Athalia.
Hoe? zou de Jood zo onbescheiden
En oneerbiedig zyn, dat hy dit weig'ren zou?
Ga, zeg aan Jojada, of Jozabet, zyn Vrouw,
Dat zy de kind'ren zelf hier breng, dat ik 't haar rade,
Op peenen van myn haat, of uitterste ongenade.
Uw Priesters vallen wat te trots, in hun gedrag;
Ik te lankmoedig: zy misbruiken myn gezag:
'K zie hen, van tyd, tot tyd, noch meer het hoofd opsteeken.
'K weet, dat zy onder zich tot nadeel van my spreeken;
En mid'lerwyl laat ik dat volk, in vrede en rust,
Hun Godsdienst oeff'nen, in hun Tempel, naar't hun lust,
Daar 't best waar, dat men 't in hun yver wat besnoeide:
Op dat het met de kroon wat minder zich bemoeide.
Ga heen.
| |
Sesde tooneel.
Athalia, Mathan.
Mathan.
Mevrouw, nu kan ik veilig en oprecht
U zeggen, welk een vrees my op het harte legt.
Gy zyt niet zonder reên bekommert en vol zorgen:
Een Monster houd zich in den Tempel stil verborgen.
Gy word op 't felst gedreigt; wacht u vry voor den slag.
Men zegt, dat Abner voor het krieken van den dag,
| |
[pagina 21]
| |
Met Jojada, stil in den Tempel heeft gesproken.
Wie weet, wat tusschen hen daar heim'lyk is bestoken.
U is niet onbekent, wat zucht noch in hem leeft,
En welk een neiging hy tot Davids af komst heeft.
Ik vrees, en kan het uit d'omstandigheid beseffen,
Dat men dat jongste kind, ten rykstroon wil verheffen.
Athalia.
Ja, Mathan, 'k vrees het ook, gy opent my 't gezicht:
Maar 'k hoop in 't kort wel van hun aanslag onderricht
Te weezen, en my uit die twyffeling te trekken.
Een kind is ongeveinst, een woord kan 't werk ontdekken.
Laat my alleen daar meê begaan, ga aanstonds heen,
Om myn Tyriërs te vergaderen, by een.
| |
Sevende tooneel.
Joas, Jozabet, Athalia, Zacharias, Abner, Salomite, twee Levieten, Rey.
Jozabet tegens de twee Levieten.
Ik bid u, draag toch zorg voor die twee lieve kind'ren.
Abner tegens Jozabet.
Zyt vry gerust: 'k sta daar voor in; niets zal hen hind'ren.
Athalia.
ô! Hemel! hoe meer ik het zie, hoe 't meer gelykt
Naar't kind, dat ik zag in myn droom. Myn hart bezwykt.
Is dat uw Zoon, Mevrouw?
Jozabet.
Wie? deze?
Athalia.
Ik meen dien Grooten.
Jozabet.
O! ja,
Athalia.
Uit welk geslagt is die dan voortgesprooten?
Wie was uw Vader? spreek.
| |
[pagina 22]
| |
Jozabet.
Men weet noch niet te recht....
Athalia.
Zacht, zo voorbarig niet; 'k wil, dat hy 't zelfs my zegt.
Jozabet.
Wat licht kunt ge uit een kind toch trekken, van die jaren?
Athalia.
Dat's ongeveinst, en zal het minst de waarheid spaaren.
Jozabet stil.
‘ô Hemel! 'k bid u, red het kind, in deze nood!
Athalia.
Hoe, heet ge?
Joas.
Eliacyn,
Athalia.
Uw Vader?
Joas.
Die is dood.
Ik ben een weeskind.
Athalia.
Maar hebt gy hier Vrind, noch magen
Joas.
Niet als myn God; wiens zorg ik vroeg ben opgedragen.
Athalia.
Naar 'k hoor, zyt gy dan een ver laat'ne; sint wat tyd?
Joas.
Van myn geboorte.
Athalia.
Weet ge ook, van wat Land gy zyt?
Joas.
De Tempel is myn Land.
Athalia.
Waar heeft men u gevonden?
Joas.
By wreede Wolven, daar ik haast door was verslonden.
Athalia.
Maar zeg eens, wie u in den Tempel heeft gebragt.
| |
[pagina 23]
| |
Joas.
Een vrouw, die ik niet ken, veel minder haar geslacht.
Athalia.
Wie heeft dus lang u daar bezorgt en onderhouwen?
Joas.
God, die ons nooit verlaat, wanneerwe op hem vertrouwen,
Die 't kleinste vogelken bezorgt en queekt in 't nest,
Daar Israël dus lang zyn hoop op heeft gevest,
En die my, op myn beê, steeds voed en houd by 't leven,
Door Heilige Offerspys, op zyn altaar gegeven.
Athalia.
Wat wonderteeken zie 'k in 't kind! die tedre stem,
Dat vriend'lyk wezen, die onnozelheid van hem,
Die fiere zedigheid, in d'opslag zyner oogen,
Heeft my, eer ik het weet, gebragt tot mededogen.
Abner.
Dit is de vyand, die u zo te vreezen stond.
Nu ziet gy, waar uw vrees en droom op is gegrond:
'T zy 't mededogen, dat u hart heeft ingenomen,
De felle moorddolk is, waar voor gy had te schromen.
Athalia tegens Jozabet.
Hoe? gaat gy weg?
Jozabet.
Dewyl gy alles weet, Mevrouw,
Dacht ik, dat hy uin het end verveelen zou.
Athalia.
Gansch niet. Maar wat 's altyd uw werk?
Joas.
'K aanbid den Heere,
'K hoor daaglyks Moses wet uitleggen, t'zyner eere,
Ik denk, ik peins daar op: ik leer daar leezen in:
Ja, 'k maak al, met die uit te schryven, een begin.
Athalia.
Wat leert u deze wet?
Joas.
Dat God bemind wil weezen,
En dat de lasteraar zyns naams zyn wraak moet vreezen,
| |
[pagina 24]
| |
Dat hy d'onnosle wees altyd zyn hulp verschaft,
De hovaardy weêrstaat, geweld en 't moorden straft.
Athalia.
'K verstahet. Maar heeft elk daar zyne bezigheden.
Joas.
Ja, elk verheerlykt God, met Lofzang en Gebeden.
Athalia.
Wil dan u God steeds zyn geviert en aangebeên.
Joas.
Daar word geen oeffening die waerelds is, geleên.
Athalia.
Wat is dan uw vermaak
Joas.
Den Priester aan te brengen
Het wierook en het zout, om 't offer te besprengen,
Tot roem en glory van dien Oppermajesteit,
Het hooren van zyn lof, het zien dier plechtigheid.
Athalia.
Kunt gy geen ander spel, of tydverdryf hier vinden?
Gy zyt te jong, om u zo stipt daar aan te binden.
Begeef u aan myn Hof, daar 's blydschap, daar is vreugd;
Daar kunt ge u, op uw tyd, vermaaken, by de jeugd.
Joas.
Zou 'k afgaan van myn God, den oorspronk aller dingen?
Athalia.
Gy kunt hem dienen, op uw tyd: 'k zal u niet dwingen.
Joas.
'K zou echter moeten zien, dat Baal daar werd geëert.
Athalia.
Baal is een God, als d'uwe.
Joas.
één is 'er, die regeert;
En die, die laat zich van geen andren God verpoozen.
Athalia.
Gy zult gelukkig zyn.
Joas.
'T geluk der Goddeloozen.
| |
[pagina 25]
| |
Acht ik gelyk de wind.
Jozabet.
'K bid, dat gy 't kind vergeest.......
Athalia.
Ik merk, dat hy uw les heel wel onthouden heeft:
Ik schep vermaak daar in. Gy zyt, naar ik kan hooren,
Uit geen gemeen geslacht, of laage stam gebooren.
Ik ben hier Koningin, en heb, gelyk gy weet,
Geen erfgenaam: verlaat dat slecht en haatlyk kleed:
Ik zal u deelgenoot van al myn rykdom maaken.
Neem slechts een proef daar van, gy zult dit leven wraken.
Ter tafel zal ik u steets plaatzen aan myn zy,
En u onthaalen, als een echte Zoon van my.
Joas.
Hoe? als uw Zoon?
Athalia.
Ja.
Joas.
Welk een Vader zou 'k verliezen!
En welk.....
Athalia.
Wel nu, vaar voort.
Joas.
Een Moeder zoude ik kiezen!
Athalia tegens Jozabet.
Hy is van oordeel, noch geheugen niet misdeelt.
Ik merk, dat Jojada zyn rol hier onder speelt;
Dat hy, onaangezien de vryheid, die we u geeven,
Dien kleenen jongen, in den opgang van zyn leeven,
Reeds heeft vergiftigt met uw oude wrok en haat;
En my afschildert als een Monster, voor den staat.
Jozabet.
Maar wat bewimpeling wilt gy aan gruw'len geeven,
Zoo jongs gebeurt, zoo klaar, zoo duidelyk beschreeven,
En daar gy zelfs uw eer en glory noch in stelt?
Athalia.
Dat 's waar: ik roem daar op; dewyl ik 't snood geweld,
| |
[pagina 26]
| |
Myn stamhuis aangedaan, rechtvaerdig heb gewrooken.
Quam Koning Josaphat myn Vader niet bestooken,
Dien hy verraderlyk deed sneuv'len, door een schicht?
Wierd myne Broeder niet berooft van 's levens licht?
En myne Moeder niet ten venster uitgesmeeten,
De honden tot een prooy, ten wraak van uw Profeeten?
En tachtig Zoonen, uyt het Koninglyk geslacht,
Rampzalig, op één tyd, gewurgt en omgebragt?
En zou Athalia dat ongewroken laaten?
Die felle haters, op haar tyd en beurt, niet haaten?
Zou 'k, uit een averechts meêdogen, zyn zoo laf,
Dat ik den vyand van ons huis niet streng en straf
Vervolgen zou? zoude ik geen moord met moord betalen,
En Vader Achabs dood op Davids stam verhaalen?
Had ik de wetten van natuur niet uitgedooft,
Zelfs myn kindskinderen van 's levens licht berooft,
En zulk een zee van bloed met eigen hand vergooten,
Waar ik niet weder van den Rykstroon afgestooten?
In 't kort, wy zyn niet te vereenigen; dewyl
Wy al te strydig zyn, in Godsdienst, wet en styl.
Ik gruw voor David, 'k haat al zyn nakomelingen:
Schoon veel daar van, door my, het levenslicht ontfingen.
Jozabet.
'T is u gelukt, 'k beken 't: maar God, die alles ziet,
Verlaat zyn volk wel voor een tyd, maar eeuwig niet.
Athalia.
Waar blyft die God, daar ge u dus lang op hebt verlaaten?
Wat mogen zyn belofte en Profesyen baaten?
Waar is die Koning, dien hy u heeft toegelegt,
Die Zoon van David... Maar zy heeft genoeg gezegt,
En ik genoeg gezien. Ik zal u verder spreeken;
Gy hebt voldaan, vaar wel, myn tyd die is verstreeken.
| |
[pagina 27]
| |
Achtste tooneel.
Jojada, Jozabet, Joas, Zacharias, Abner, Salomite, Levieten, Rey.
Jozabet tegens Jojada.
Hebt gy de Koningin, die trotse, niet gehoort?
Jojada.
Ja, ik heb alles wel verstaan, van woord, tot woord.
Ik stond gereed, met die trouwhartige Levieten,
Om, op het minst geweld, gelyk'lyk toe te schieten.
De Hemel zy met u, ô waardig kind, wiens moed
Wel overeenkomt met den af komst van uw bloed.
Ik dank u, Abner, voor uw trouw, aan ons beweezen.
Gy, vrinden, die ik tot myn dienst heb uitgeleezen,
Gaan wy weêr Tempelwaard, om die ontreiniging,
Die hy, door een godlooze onzaal'ge Vrouw, ontfing,
Weêr af te wassen, en de grond van zyne smetten
Met bloed te zuiv'ren, daar zy haaren voet quam zetten.
| |
Negende tooneel.
rey
EEN STEM.
Welk een Star! welk een Licht
Doet zich op voor 't gezicht!
Wat staat van zulk een spruit te hoopen,
Die, in zyn 's levens dageraad,
Al 's werelds ydelheid versmaad,
En met geen Goud is om te koopen!
EEN ANDER.
Terwyl het volk meest altemaal
De Koninginne volgt, na Baal,
En haar Afgoderyen,
Zien wy een kind, zoo kleen, zoo teêr,
| |
[pagina 28]
| |
Voor zynen God en Opperheer,
Als een Elia, stryen.
EEN ANDER.
Ach! mochten wy zyn stamhuis weeten!
Licht is 't een Zoon van een der heilige Profeten.
EEN ANDER.
Dus zag men Samuel voorheen
Opwassen, by den Tabernakel,
Die namaals wierd 't Hebreeuws Orakel,
En Isrels toeverlaat alleen.
EEN ANDER.
Gelukkig kind! dat zoo Godvruchtig leeft,
En Isrels God tot zyn' leermeester heeft,
En in zyn Wet, en Lessen schept behaagen.
REY.
Gelukkig kind! hoe zalig is uw lot!
Zoo teêr bemind! en zoo getrouw aan God!
Aan wien gy hart en ziel hebt opgedraagen.
EEN STEM.
Zoo groeit en bloeit de Lely, ongestoort,
In afgelegen oord,
By zuiv're watervlieten.
Zoo zien we een telg, gedekt voor 't noord,
Zyn kruin ten hoogen hemel schieten.
EEN ANDER.
Jeruzalem! gy schoone Stad,
ô Berg! daar God wel eer zyn woonplaats had,
Waar zyn wy toe gekomen!
Wat denkt, helaas! wat denkt gy niet,
Wanneer gy Davids Rykstroon ziet,
Door vremde Vrouwen, ingenomen!
REY.
Wat denkt, wat denkt ge, ô Zion niet,
Wanneer gy Davids Rykstroon ziet,
Door vremde Vrouwen, ingenomen!
| |
[pagina 29]
| |
EEN ANDER.
Gy, die, in het ongemeeten
Licht gezeeten,
Yder geeft zyn deel en lot,
Straft gy niet de Goddeloosheid
En de boosheid
Van een volk, dat met u spot?
EEN ANDER.
Wat baat dat naaubepaalde leven,
Roept dat Afgodische gebroed,
Dat ge u aan geen vermaak, hoe zoet,
Of aangenaam, wilt overgeven,
Daar uwe God niets voor u doet?
EEN ANDERE.
Laat ons Roozenkranssen draagen,
Zingen, springen, rennen, jaagen,
Roept dien Goddeloozen hoop,
Laat ons Roozenkranssen draagen,
In het kragtigst onzer dagen,
Tyd is voor geen goud te koop.
REY.
Hemel wreek u van die plaagen:
Dat zy op haar beurt meê klaagen:
Straf dien Goddeloozen hoop.
Einde van het tweede Bedryf. |
|