De geschiedenis van Betsie het paard

[p. 14]

Zacharias Schemmel, de schilleboer.

Piet Kool, de groenteman, was een vriendelijke man en daardoor kreeg hij steeds meer klantjes. Op het laatst moest hij zooveel groente op de kar laden, dat Betsie het haast niet meer trekken kon. Toen nam hij een auto, en hij verkocht Betsie aan een kennis van hem, Zacharias Schemmel.

Neen, dat valt heusch niet mee, als je zoo'n krachtig en mooi paard bent geweest als Betsie, en je moet dan voor een schillekar.

Natuurlijk zijn er ook heel goede schilleboeren, maar Zacharias Schemmel was juist géén goede man, hij was valsch, en hij sloeg Betsie heel hard met een oude zweep.

[p. 15]

Betsie werd nu koppig en nukkig, en in plaats van te gehoorzamen, trok ze met schokken de kar op.

Eens was Zacharias Schemmel al héél erg boos, hij sloeg er maar op los. Betsie trilde van woede, en inplaats van gelijkmatig te gaan draven, trok ze opeens de kar op, zoo heftig, dat een wiel van het oude karretje brak.

Daar viel de schillekar om, alle schillen vlogen over den weg, Zacharias Schemmel zat, voor hij het wist, midden in een plas. Razend van woede stond hij op en zocht zijn zweep;maar die was de berm van den weg afgegleden en lag in de sloot.

‘Dat valsche paard wil ik niet houden,’ riep hij. Zoo gaat het altijd: menschen, die zelf valsch zijn, maken een dier valsch, en dan geven zij het dier de schuld. Juist kwam er een aapjeskoetsier voorbij uit Amsterdam: die wilde net een ander paard koopen en zoo nam hij Betsie over van Zacharias Schemmel.