De geschiedenis van Betsie het paard

[p. 6]

De twee Betsie's

Vader gaat nu iederen dag naar de wei met zijn schildersezel en z'n kwasten en z'n verf, en een stoeltje om op te zitten.

Hij schildert de boerderij van boer Daalders en de weide er voor; dat gaat alles goed; maar dan op den voorgrond moeten het kleine veulen Betsie en z'n petemoei Betsie komen.

Dat veulentje staat natuurlijk geen oogenblik stil. ‘Het is een onbegonnen werk,’ zucht vader. Nu, maar dan zal Betsie eens laten zien, dat zij wel stil kan staan; want zij is toch zeker een groot meisje, dat met September al naar de groote school gaat.

Stevig zet ze haar beenen op den grond, ze perst de lippen op elkaar, en staat daar als een paal. Nu zucht vader nog zwaarder. ‘Betsie, kijk toch eens gewoon, doe toch niet zoo raar.’ ‘Doe ik raar, en ik stond zoo mooi!’ denkt Betsie.

Dan ziet ze op eens in de verte het veulentje hollen: ze kijkt er naar met lachende oogen en een opgeheven handje.

Zonder dat ze het merkt, heeft vader vlug een paar lijnen

[p. 7]

geteekend. ‘Geef me een kus,’ zegt hij, ‘en ga maar gauw spelen.’

Vader kan tooveren, dat is zeker. Als de schilderij klaar is, komt ieder uit het dorp kijken. Boer Daalders zet de klompen voor de deur en komt binnen.

Daar staat een groote schilderij op de ezel: zijn boerderij, in stralende zomerzon, zijn weide met madelieven en boterbloemen, ginds een hollend veulentje en op den voorgrond een lachende Betsie, die met een vingertje naar haar naamgenoot wijst.

‘'t is prachtig, 't is prachtig, hoe kunt U het zoo,’ zegt hij.

‘ja, ieder in zijn vak. Je zou mij moeten zien, als ik moest hooien of zaaien, ik bracht er niets van terecht.’

Zoo is het, ieder in zijn vak.