Zeventien

28 Januari.

Je ben me er toch een, Kareltje! Een echte dwingeland, pas lief, als je je zin hebt gekregen. Nu, als beide personen van een even sterken wil zijn voorzien, móet natuurlijk de een wel eens voor den ander wijken, en daar ik dit (uit heerschzucht, of uit koppigheid, of om mijn wensch door te drijven, of waarom?) van Karel verlang, is het niet meer dan billijk, dat ik óok eens een enkele maal zwicht.

Er was Zondagmorgen geen brief voor mij van

[p. 171]

mijn dwazen jongen, die zich verbeeldde, mij daardoor te kunnen dwingen, om 's middags bij de Veldenaar's te komen. Nu, ik had het hem beloofd, dus ik ging - maar zou ik het anders wel hebben gedaan?...

Het regende; hemel! dacht ik, hoe zal ik durven vragen naar de Veldenaar's te gaan!

Op eens herinnerde ik mij, dat Meta mij (lang geleden!) schreef, of ik niet eens aan Louise of Bé wou vragen, van wien het lied was: Vous dansez, marquise, d'un pas si leger...; nu maakte ik daarvan heerlijk gebruik, en zei tegen tante, welke noodzakelijke opdracht ik had te vervullen. Zij verbood het mij niet, maar haar blikken en korte bewegingen toonden genoeg, hoe ik mijn oogenblikkelijke vreugde later zou moeten bezuren. Enfin, dat moet je over hebben voor je Herzallerliebste.

Ik zag er mooi uit, toen ik klaar stond, om weg te gaan! Al mijn haar onder mijn wijden regenmantel, een zwarten matelot op en overschoenen aan. Maar dit toilet beviel tante toch zoo goed, dat zij mij ‘een verstandig kind’ noemde. Ik ging zoover mogelijk met de tram, maar moest toch nog een heel eind loopen langs den klef-natten, winderigen dijk. Ik belde bij de Veldenaar's, en Karel deed mij open.

- Zoo, daar is ze toch! zei hij, en legde zijn hand op mijn natten schouder, met de andere mijn parapluie afnemende. Nu, dat costuum flatteert je niet bepaald! zei hij, en bleef mij lachende aankijken.

[p. 172]

- 'n Lieve ontvangst! zei ik, me bukkende naar mijn overschoenen; hij bukte zich ook, en trok ze mij uit; ik leunde mijn hand op zijn schouder, en hij keerde zijn hoofd daar naar toe, en zoende haar. Dat vond ik nu weer lief van hem, en ik voelde mij wat verzoend. Ik trok mijn regenmantel uit, zette mijn hoed af en nu mijn blonde haren weer vol langs mijn wangen vielen, keek hij mij weer met zijn glinsterendste oogen aan, en zei:

- Nu ben je m'n meisje weer!

Hij wou mij zoenen, en ik liet het toe, maar niet anders dan op mijn wangen. In de kamer was niemand; de meisjes en mevrouw waren zich aan het kleeden, zei Karel, en hij trok mij naar de canapé, en, daarop zittende, tegen hem aan, zijn arm om mij heen. Ik vond het wel gezellig, zoo bij hem te zijn, maar ik was er mij zeer bewust van, dat ik het meer te zijnen pleiziere, dan voor mijn eigen genoegen deed. Vreemd, dat de zalig-zoete betoovering, die mij steeds in zijn nabijheid beving, zoo verminderd is, sinds hij mijn... verloofde is geworden. Ik ben niet meer voortdurend in een verliefden roes, ik zie niet meer alles glanzend aan hem, - maar dat kon tóch niet eeuwig zoo blijven, nietwaar, dus is het volstrekt niet erg, dat ik zoo vroeg ben ontwaakt. Als ik mijzelf zoo zie, kalm pratende, en geen lijmerig-vleiende, integendeel dikwijls vinnige woorden zeggende, dan is het mij heel duidelijk, dat ik Karel niet langer als een wonderding beschouw, maar als den gewonen mensch, die hij is. En dat vind

[p. 173]

ik heel goed. Een in de lucht zwevende liefde heeft immers meer kans te verwelken en te verdwijnen, dan een, die stevig vastzit aan de werkelijkheid?

Ik houd heel veel van Karel, al zie ik ook wel, dat hij niet alleen oppervlakkig doet, maar ook inderdaad weinig zielsdiepte heeft. Maar waar bestaat de volmaakte man? En ben ik zelf dan volmaakt?

Hij bekoort mij door den klank van zijn stem, door den overmoed van zijn oogen... En dan, zegt het niet veel: dien geraffineerden don Juan voor mij te hebben gewonnen?...

Wij brachten een prettigen middag door; de Veldenaar's zijn zoo allerliefst-kiesch en plagen ons nooit meer, maar laten ons zooveel mogelijk vrij en hoewel zij natuurlijk véél vermoeden, vragen zij niets. Karel bracht mij naar de tram; hij wou niet, dat ik mijn haar onder mijn mantel verborg, zoo liet ik 't dus gedwee nat-regenen, en als belooning daarvoor gaf hij mij een geglaceerden zak bonbons, dien hij tot dusver in den zak van zijn bournous had gehouden, mij streng verbiedende er iemand iets van te zeggen, of er van mee te deelen. Ik vroeg, of ik dien niet zou hebben gekregen, als ik zijn zin niet had gedaan, waarop hij even aarzelde en toen zei: Jawel, toch wel. Dat vond ik heel aardig van hem, en ik beloonde hem daarvoor, door eer aan zijn geschenk te bewijzen, en fondants met likeur op te knabbelen, terwijl hij mijn parapluie over mij hield. Hij vroeg mij den volgenden Zondag weer te komen, maar ik zei, dat hij mij nu wel eens een

[p. 174]

visite brengen mocht; hij zou dat doen, zei hij, als ik hem een zoen gaf. Het vooruitzicht hem een heelen middag rustig bij mij te hebben, stemde mij gul, en op den eenzamen dijk hief ik mijn hoofd naar hem op, en voelde zijn lippen op mijn wangen, en ondanks mijzelf, ik had het mij niet voorgenomen, ontweek mijn mond zijn lippen steeds. Eerst werd hij boos, toen begon hij te smeeken; ik kon die mooie, diepe, lieve oogen niet weerstaan, en trok mijn hoofd niet terug, toen hij het vasthield tusschen zijn beide handen; ik sloot mijn oogen, en onderging de operatie gelaten. Het was niet zoo heel naar, maar ik huiverde toch - waarom kan ik dat zoo moeilijk verdragen, als ik toch van hem houd?...