Zeventien

27 December.

O, alles is even heerlijk! en overmorgenavond is het bal! Die twee engelen Ma en Meta deelen zóo in mijn vreugde, dat zij allerlei dingen hebben bedacht, om die nog te verhoogen. Ma wist, dat ik niets dan mijn eenvoudig wit toiletje bij mij had, en schreef, dat ik een nieuw koopen mocht. Neen, maar, ik viel om! een nieuwe japon, en net zoo een, als ik zelf maar wou! De laatste dagen deed ik niets anders dan ronddraven naar naaisters en winkels, om voor mijn toilet te zorgen, maar nu is alles in orde. Alles! zegt dat niet veel? En er was wat te doen!

O, ik zal er uitzien als een... Nu, ja, dat zal ik later wel eens zeggen, als het bal voorbij is. Mijn japon is van dunne rose surah, met een slependen kanten rok daarover heen, - zóo beelderig, dat het niet uit te spreken is. Het jacquetje is niet al te laag, omdat ik nog zoo jong ben, dus alleen flatteerend gedecolleteerd, maar 't is snoezig, snóezig! Ik heb er rose satijnen schoentjes bij, en had groote moeite, om zijden kousen te krijgen, zooals ik ze hebben wou, maar het is mij toch gelukt. Alleen handschoenen vond ik nergens lang genoeg naar mijn zin, ik stelde mij dus maar tevreden met tot aan den elleboog reikende; gelukkig zijn mijn armen rond en blank.

Misschien is mijn costuumpje wel wat te mooi,

[p. 118]

voor mijn jeugdigen leeftijd, maar ik wou zoo graag, zoo graag er eens héel lief uitzien. Te begrijpen waarom!

De kaart heb ik al. Ik presenteerde tante en Bernard om mee te gaan, al was het alleen maar voor het assaut, dan kon ik voor het bal onder de hoede van mevrouw Veldenaar blijven, maar beiden weigerden pertinent. Nu, ze moeten het zelf maar weten. Ik heb verlof gekregen, om den nacht bij mevrouw Veldenaar door te brengen, dan veroorzaak ik hier geen opschudding, en kan ik den Zondag daar ook nog blijven. Zalig! Zalig!

Fred is een engel. Ik had geen tijd voor wandelingen in het park, maar ik ontmoette hem op den weg. Hij vertelde mij, dat hij óok naar het bal zou gaan, en zei, met zijn lach, maar toch met iets niet-vroolijks in zijn oogen:

- 'k Zal je den souper-dans maar niet vragen, hè?

Ik had den moed met, onnoozel te vragen: Waarom niet? ik keek hem dus alleen maar aan, dankbaar, dat hij mij zoo goed begreep.

- Je kan honderden andere van me krijgen...

- Honderden andere... dat is toch iets! zei hij toen, en liet mij beloven, er vast eenige voor hem te zullen openhouden.

Al danste ik niet dolgraag met Fred - met wien zou ik het, na Karel, liever doen? - dan nog zou ik blij zijn met deze vraag. Ik ken immers niemand hier? Maar het kan mij niet schelen, of ik veel zitten blijf, - met Karel dans ik toch zeker, en daarvoor ga ik alleen, dáarvoor.

[p. 119]

Zal Karel mij het souper vragen? Ja, niet waar? Ja! ja!