Zeventien

Zondag 7 October.

Vervelend, als het op Zondag regent. Ik vond er vermaak in, mij eens netjes aan te kleeden, en trok mijn beeldig terra-cottapakje aan. Maar tante keek mij met zulke twijfelachtige blikken aan, dat ik natuurlijk vroeg, of zij vond, dat het mij niet aardig stond.

- Jawel, kind, zei ze, zeker staat 't je goed... maar ik vind 't zoo verschrikkelijk burgerlijk, je Zondag's netter te kleeden, dan in de week. En dan, je kan zoo zien, dat die japon met zooveel sentiment is gemaakt, 't zou zonde zijn, als er iets aankwam, en je bent zoo wild...

Er hielp geen protesteeren aan; voor het diner moest ik mij weer verkleeden in mijn gewone daagsche donkerblauwe, met toegeregen jacquet. Nu, die staat mij ook wel goed; ik ben er het mensch niet naar, om lang te pruilen over tante's geest van contradictie.

[p. 41]

Daar het nog altijd regende, deden wij onze digestie-wandeling, heen en weer loopend door de gang. Tante vertelde als aardigheid, dat Bernard, toen hij jonger was, had verklaard, een klein en tenger vrouwtje te willen hebben, dat hij 's avonds naar boven kon dragen. En nog had ik niet uitgelachen over dit zeer grappig verlangen, toen ik mij voelde opgenomen, en in een wankelenden ren naar de trap gedragen. Hij, want Bernard was het, die dit waagstuk ondernam, bracht het werkelijk tot de vierde trede, toen liet hij mij uitgeput los.

Tante vond zijn gedrag ongepast, ik ook, maar ik toonde het niet zoo sterk. Alleen zei ik:

- Als je van plan ben met alle meisjes van je kennis op deze manier een proef te nemen, dan mag je eerst wel wat meer kracht opdoen, voor je aan Florence begint!

- Daar zal ik me niet aan wagen! zei hij, nog rood van de inspanning, maar welvoldaan over zijn durven.