Zeventien

6 October.

Vanmiddag waren Bernard en ik juist het voortuintje uit, ons prepareerende voor een wandeling, toen wij achter ons hoorden hollen en hijgen:

- Ina!... Ina!... Bernard!

en omziende, bemerkten wij Florence De Haas, die ons achterna draafde, en ademloos uitstiet, dat ze ons had willen opzoeken, en of ze mee mocht, als wij gingen wandelen.

We zeiden natuurlijk ‘ja’, en het dikke kind, lacherig, blij, dat ze ons nog had getroffen, stelde zich aan mijn linkerzijde, wat Bernard niet beviel, daar hij nu niet naast mij kon loopen, maar aan háar linkerzijde moest gaan. Hij sprak geen woord, en verborg het niet, dat hij zich gruwelijk embê-

[p. 39]

teerde, maar het onnoozeltje merkte er niets van, behield haar zelfde goede, praatzieke luim, en daar ik een-en-al lieftalligheid was, om Bernard's gepruil te bemantelen, had zij een prettigen middag. Toen wij weer thuis waren, en Florence op de tram was geholpen, zei Bernard, verbolgen:

- Dat domme kind heeft zeker wel 's gehoord, dat 't netjes is, om iemand aan z'n rechterhand te laten loopen, en daarom drong ze zich dadelijk aan Ina's linkerkant, maar ze weet niet eens, dat 't nog veel meer eer is, iemand de middenplaats te geven... en die eigende ze zichzelf maar toe!

Tante zag hem aan, en zei, met haar air sec:

- Had jij zoo graag naast Ina geloopen? Dat zal je nog wel 's meer overkomen, jongen!

Natuurlijk ging ik dadelijk Florence aan 't prijzen, zei, dat 't zoo'n goed kind was, dat soms, voor haar doen, wel eens amusant kon zijn, en dat ze erg vereerd was, als ze zag, dat er van haar notitie genomen werd.

Vanavond kwam Van Beveren op bezoek. De kindertjes mochten hem even begroeten, toen zij hun thee kwamen halen, en tante zei tegen mij:

- Nee, kind, meneer komt niet over je klagen, wees maar niet bang!

Ik trok mijn wenkbrauwen op, en lachte niet om deze quasi-grappigheid. Den leeftijd, waarop men dergelijke dingen tegen een meisje zegt, ben ik toch werkelijk te boven!

Om tien uur kwam tante, met rood gezicht en tickerigen (gemaakt van het woord tic, - waaraan tante sterk onderhevig is, als ze zich zenuwachtig

[p. 40]

voelt) mond, ons vragen, of we den tijd niet vergaten. Gehoorzaam borgen wij ons boeltje weg, en togen naar onze slaapkamers toe. Van Beveren las haar voor, zei tante, nu, dat was waar, want wij konden het duidelijk hooren. Maar het is nu al over halftwaalf, (ik zit boven op mijn kamer te schrijven, wat ik dikwijls doe, als ik overdag geen tijd of gelegenheid heb) en de lectuur schijnt beiden te hebben verveeld, ten minste, de eentonig-nasale dreun van Van Beveren's stem dringt niet meer door tot hier..... Nu, ik eindig maar weer voor vanavond. Good night, my diary.