Zeventien

1 October.

Gisteravond, ter eere van den Zondag, mochten Bernard en ik bij tante in de voorkamer zitten. Ik hielp tante borduren aan een lakensch tafelkleed, dat, als tante het alleen wou bewerken, een arbeid van minstens eenige jaren vorderen zou. Bernard las voor: Zrini van Körner; noch de lectuur, noch de lezing viel erg in mijn smaak, maar tante was opgetogen, ik verstoorde haar vreugde dus niet door de openbaring van mijn opinie.

Ik ben bezig The Spectre Bridegroom van Washington Irving te vertalen. Soms laat Van Beveren mij zelf kiezen, soms geeft hij mij een vertaling op; mevrouw Van Beveren vraagt altijd mijn schriften te leen, het goede mensch.

Ik zag bij Van Beveren ‘The Scarlet Letter’ van Hawthorne liggen, en kreeg het te leen mee

[p. 32]

naar huis. Tante ging er aanstonds in bladeren, en zei:

- Nou, dat 's wat moois!... Had meneer 't zelf al gelezen?

- Nee, hij vond 't zoo vervelend, zei hij. Maar ik heb er 'm zelf om gevraagd. Wil u liever niet, dat 'k 't lees? Zooveel kan 't me natuurlijk niet schelen.

- Och... toen ik zeventien was, zouën m'n ouders me zoo'n boek bepaald hebben verboden, maar jij hebt toch al alles gelezen... jij ben door de wol heen geverfd.

- Nee, aan mij is niets meer te bederven, daar hebt u gelijk in, zei ik luchtig, maar inwendig een beetje beleedigd.

't Is waar, van mijn vroegste jeugd af, heb ik altijd alles gelezen, wat mij maar onder de handen kwam, maar ben ik daardoor slechter geworden? Ik geloof 't niet. Ik las nooit uit nieuwsgierigheid of een dergelijke aandrift, maar werkelijk, alleen om de mechanische verrichting van lezen. Dit was mijn liefste tijdverdrijf, even onschuldig als kousen breien of vlechtwerkjes maken zou zijn geweest. Van handwerken houd ik niet veel (ofschoon ik het goed kan en ook netjes doe) dus koos ik voor mijn uitspannning; lezen. De shocking dingen begreep ik niet eens, maar las er gedachteloos over heen (dat merk ik - en ik moet er dikwijls om lachen, als ik nu een boek van vroeger nog eens overlees) hoe kan die ongebreidelde lectuur dan schade gedaan hebben aan mijn gemoed of mijn geest?

[p. 33]

Ik ging vanmiddag, na mijn hart in bovenstaande tirade lucht gegeven te hebben, dadelijk in The Scarlet Letter lezen, om eens te zien, wat tante als ‘onzedelijk’ veroordeelde. Arme Hawthorne! waar word je van verdacht, stakker? Heb ik ooit een intens-moreeler, en daardoor droger, stugger, stijver schrijver ontmoet?

Maar hoewel ik teleurgesteld werd in mijn verwachting van iets pikants, daarom zou ik toch het boek niet uit de hand hebben gelegd, - maar toen ik las, hoe Hester haar driejarig kind, dat haar wat zonnestralen, om mee te spelen vraagt, ten antwoord geeft:

- No, my little Pearl! Thou must gather thine own sunshine. I have none to give thee!

toen kon ik het niet langer volhouden met dit boek van pure onnatuur.

Ik ben erg aan het Engelsch tegenwoordig. Waar vind ik geschikte boeken in Fransch en Duitsch? Ik kan wel naar de bibliotheek gaan, maar mijn keuze zal tante dan zeker toch niet bevallen, en van stil boeken lezen, daar houd ik niet van.

Met den ingewikkelden, philosophischen Sartor schiet ik nog niet al te hard op.