Zeventien

26 September.

Evenals de vorige week weer zoo'n heerlijke brief van Moeder en zus. Meta schrijft mij elken dag en verzendt het lijvig epistel eenmaal per week; Ma voegt er zooveel zijdjes bij, als haar krachten haar toelaten. Ik schrijf ook veel, zoodat de beide lieven goed op de hoogte van mijn wedervaren blijven. Ma en Meta zijn heel tevreden te Nice, ze wonen in de Rue des Roses (poëtische naam!) en genieten dagelijks nog van het heerlijke klimaat en de milde, zuivere lucht. Ik ben zoo blij, dat zij maar zijn gegaan, al kost het mij ook veel, mijn prettig thuis zoo lang te moeten missen, - maar als het voor mijn Moedertjes' beterschap bevorderlijk is - en dat schijnt wel zoo - dan komt al het andere er niet op aan, en schik ik mij graag.

Vanmiddag hebben wij gewandeld; tante, Bernard en ik. Het was een prettige tocht, langs den Ginnekenweg, voorbij de Duivelsbrug en het

[p. 24]

kasteel van Bouvigne, het mastbosch in. Ik houd zooveel van het bosch, het is er zoo ruim, zoo vrij, de lucht is er zoo geurig, en ik vind het zoo mooi, met al die smalle, donkere stammen en ijle takken tegen de heldere lucht. Ik joeg Bernard voort, over droge slootjes en ómliggende boomen; mijn rokken zijn eigenlijk te lang voor zulk spel, maar het doet Bernard's bloed eens bruisen, en beweging in de buitenlucht heeft hij noodig als brood. Tante ziet het wel graag; ze vindt het prettig aan iedereen te kunnen verklaren, dat wij nog zulke ‘echte’ kinderen zijn; ze laat ons dus maar vliegen en ravotten, en ordent goedig mijn lokken, als wij weer op begane wegen komen.