Zeventien

22 September.

Tante heeft van haar vriend Van Beveren een hondje gekregen; een zwart, gladharig diertje, nog jong, en dus erg speelsch. Dat geeft weer wat levendigheid in huis. Hij is Saphir gedoopt; Van Beveren heeft hem eenigen tijd in huis gehad, om hem zindelijk en tam te maken; het eerste is goed gelukt, het tweede niet.

Gisterenavond kreeg tante pianoles; of zij al mooi speelt, weet ik niet, ik vind van niet. Bernard

[p. 14]

en ik zaten als altijd in de eetkamer te werken; wij moesten rustig zijn, beval tante, om niet te storen. Ik proponeerde Bernard, toen hij zijn werk afhad, hem wat voor te lezen uit Sartor (waar hij nog nooit een oog had ingehad) en ik las:

- Happy season of childhood! Kind Nature, that art to all a bountiful mother; that visitest the poor man's hut with auroral radiance; and for thy Nurseling hast provided a soft swathing of Love and infinite Hope, wherein he waxes and slumbers, danced-round by sweetest Dreams!’ enz. enz. Maar hij vond het te vervelend, zoodat ik eindigde, zeggende, dat ik mijn paarlen niet langer voor de zwijnen wierp. Tante bracht ons rijnwijn, in groote, holvoetige glazen, waardoor ik mij zoo jolig voelde worden, dat ik de wijste partij koos en naar bed marcheerde.

Na de koffie liepen tante en ik even met Saphir door den tuin, die groot is en heel aardig aangelegd. Vlak bij huis wordt er gegraven, voor de waterleiding of zoo iets; de schutting tusschen onzen tuin en dien van de buren is daarvoor omgehaald, en juist toen wij voorbij kwamen, verscheen onze buurman in de opening; hij keek naar het werk. Het is een nog jonge man, al heeft hij al een menigte kinderen, vulgair-knap en met brutale oogen.

Hij groette, en tante, met haar gewone zoetsappige vriendelijkheid, waar het vreemden geldt:

- Wat 'n last, nietwaar, dat gegraaf! Hoe lang zou dát nog wel duren!

- Je n'en sais rien, antwoordde hij geaffecteerd,

[p. 15]

en mij aanziende met een gestadige impertinentie, die mij het bloed naar de wangen dreef.

- Mijn nichtje! zei tante, zonder zijn naam te noemen, wat mij uit verontwaardiging nog dieper deed blozen. Maar daar hij zou kunnen denken, dat ik geïntimideerd door zijn optreden was, wierp ik mijn hoofd in den nek, en gaf hem koel-kordaat zijn blikken terug.

Later zei tante:

- Kind, je moet de mannen niet zoo aankijken! Hoe kom je daarbij?

- Hóe niet aankijken, tante?

- Zooals jij deed, zoo, - ja, 't was werkelijk 'n beetje... onbeschaamd.

Ik begon hard-op te lachen.

- U moet me niet kwalijk nemen, tante, maar onbeschaamde blikken zal ik áltijd beantwoorden, zooals u 't noemt: onbeschaamd.

Ze ging er niet verder op door, maar entameerde een ander chapiter.

- Ook wou 'k je nog altijd iets zeggen van je haar: waarom vlecht je 't niet?

- Natuurlijk omdat 't me zóo véel beter staat, tante!

- Maar als ik je nu zei, dat ik 't liever gevlochten zag, en je ponnie niet meer gekruld, maar glad, en opzij weg-gestreken, - dan zou je 't toch zeker wel doen?

- Maar tante!

- Ja, zie je, ik houd niet van die bombarie, in mijn tijd waren de jonge meisjes heel wat eenvoudiger... ze droegen hun haar in een vlecht,

[p. 16]

totdat ze oud genoeg waren, om 't in de hoogte op te maken...

- Nee, tante, ik doe u graag 'n pleizier, maar m'n haar, dat verander 'k niet. Ma vindt 't goed, dat ik 't zóo draag... ze zou me niet meer herkennen, als 'k 't anders deed!

- Nu, je Mama moet 't maar weten... maar als je mijn kind was!...

Gelukkig ben ik dat niet! dacht ik. Lieve hemel, stel 't geval! Wat zou 'k er dán uitzien, met een vlecht en glad-weg-gestreken haar... en als ik dan nog bovendien op háár leek ook!

Eigenlijk is 't mal van tante. Zelf heeft ze zich met zooveel zorg een krul- en rol-coiffure gemaakt, - waarom gunt ze 't dan niet aan een jong meisje! Zij is al aan 't eind van den weg, maar ik moet den mijnen door de wereld nog banen! Is 't waar of niet?

Ik keek zooeven in den spiegel, maar, neen, hoor! mijn losse lokken en mijn krullen blijven! Ze staan me veel te aardig. Ik ben wel niet, wat men ‘leelijk’ zou moeten noemen, maar ik kan toch onmogelijk iets missen, wat mij flatteert. Mijn gezicht is rond en blank; ik heb een gewonen neus, een gewonen mond, gelukkig goede tanden, en donkerblauwe oogen, - niets bizonders dus. Maar mijn haar heeft een mooie blonde kleur, is lang en zacht, en golft, terwijl het krult aan de punten. En als het zoo los over mijn schouders hangt, en mijn voorhoofd en slapen met aardigkrullende lokjes omlijst, dan zie ik er heusch nogal goed uit, al ben ik zoo vrij, het zelf te zeggen.

[p. 17]

Of is tante bang misschien voor de gemoedsrust van haar zoon? Nu, daar heeft zij nu eigenlijk, wel een beetje reden voor. De jongen ziet mij letterlijk naar de oogen. Maar dan is het nu toch al te laat, tante!