Een verloving

(1903)–Jeanne Reyneke van Stuwe– rechtenstatus



[pagina 191]
Fondants. Ze wou, had ze gezegd, op Sint-Nicolaas-avond niets anders hebben dan bonbons, - maar dan een weelde, een overvloed, een nooit-saêm-geziene hoeveelheid daarvan. En nu liep hij 's middags, nadat zijn bureau-dienst geëindigd was, langs Monchen en Sprecher, en keek en zocht naar nouveautés, want hij wou haar boven verwachting verrassen... Zijn voortdurend langs de confiserieën slenteren had de aandacht getrokken van zijn kameraads, die hem plaagden, en elkander aanstieten, als hij weer voor een winkelraam stond. - Bébé staat weêr te watertanden... - Zeg, Meindert, geef 'm 'n cent... - Wou je daar wel wat graag van hebben, jongetje... Hij stoorde er zich niet aan, koos de wijste partij, en lachte. Vertellen wou hij tòch niet, waarvoor zijn aandacht bestond... De kameraads lieten hun sabel slepen, en za-
[pagina 192]
gen neêr op Bébé, - zooals hij sinds de Academie nog altijd werd genoemd - om zijn weinig martiale neigingen. Ze waren allen nog jong; één jaar pas tweede-luitenant, maar geen van allen was toch zoo groen als Bébé, het kind, het ventje, het kleine soldaatje, zooals hij afwisselend werd genoemd. En nu had, van allen, Bébé het hoogste lot uit de loterij getrokken; hoe het gekomen was, heeft nooit iemand begrepen - Bébé was verloofd met het mooiste, liefste en vroolijkste meisje van hun kring. Benijders had hij genoeg, maar hij was te goedig, en zag er veel te onschuldig uit, dan dat men hem in ernst iets onaangenaams zou hebben aangedaan daarom. - Comment va ta reine? was blagueerend de gewone vraag, wanneer men hem zag, waarop onveranderlijk het antwoord luidde: - A merveille, merci. Bébé had gekeken, aandachtig beschouwd, en eindelijk zijn keuze bepaald, bij het veelmaals de winkels passeeren. Op den avond van den vierden December had hij alles bijeen: een uitgezochten voorraad van de fijnste lekkernijen: pralines, boulés, marrons glacés en andere sucreries, in mooie doozen en gesatineerde zakken verpakt. Bébé voelde zich innig-gelukkig, dat hij zoo wonder-goed was geslaagd, hij wist, dat alles naar haar genoegen zou zijn, omdat hij, bij elken nieuwen aankoop, in gedachten haar smaak geraadpleegd had.
[pagina 193]
Vol trots stond hij ‘den schat voor zijn schat’, zooals hij de uitstalling noemde, in oogenschouw te nemen. Hij had alles netjes en smaakvol op zijn tafel gearrangeerd, tot een heerlijk oogengenot. Nu dacht hij over de verzending, niet kunnende beslissen, of hij elk stuk afzonderlijk verpakken zou, dan wel, of hij alles tezamen, als uit een hoorn van overvloed getooverd, voor haar oog zou doen verschijnen. Hij besloot tot het laatste. Een vers zou de geleid-brief zijn. En met een vel papier voor zich, zette hij zich aan de met heerlijkheden beladen tafel, die hem zeker wel tot een zoet gedicht zou inspireeren. De eerste regel, die hem uitstekend voldeed, stond aanstonds op het blad: O, gij, als bloem ontloken, lieflijk kind... Maar verder kwam hij niet. Hij dacht en overpeinsde, zonder een vervolg te vinden, totdat hij in aangename droomerijen verviel, den penhouder nog tusschen de vingers gevat, gereed, hetgeen volgen moest, neêr te schrijven. Totdat hij plotseling werd gestoord door een hevigen ruk aan de bel. Hij schrikte zóó, dat hij een oogenblik zitten bleef, toen vloog hij van zijn stoel, en schreeuwde in doodsangst over de leuning van de trap: - Niet thuis, juffrouw!! Het was al te laat. Hij hoorde de vroolijk-luide stemmen van zijn kameraads, die reeds de trap
[pagina 194]
op kwamen loopen. In radeloosheid tastte hij naar de gaskraan, en in eens besloten, draaide hij die om. Ze waren voor de deur, klopten aan, en openden direct. - Wat is dat nou, d'r was toch licht op, zooeven! - Bébé, wat mankeer je? Ben je gek? - Wacht maar, ik ben d'r al! Een lucifer werd gehouden boven het gas; een lichtstraal vlamde op, en ontdekte meedoogenloos de dierbare schatten van Bébé, die stom van inwendige woede, als een beeld van toorn en teleurstelling, bij de tafel stond. Een schaterend gelach ging op. - Het geheim ontsluierd... en wàt voor 'n geheim! - Bébétje snoept... Bébé, Bébé! - Zeg, jij ben ook 'n stiekemert, om zoo in je eentje te zitten pruimen... - Wij lusten 't ook wel, hoor, dat moet je niet denken... - Wat mankeeren jullie? zei Bébé nijdig, en trachtte zich flink voor te doen. Begrijpen jullie dan niet eens, dat 't voor m'n meisje is? Het gelach werd nog sterker en heviger. - Z'n meisje! Die is goed, nee, maar zeg, die is goed! - Dat 's àl te doorzichtig, Bébé. - Ja, ja, dat kan je nou wel beweren... - Drommels, wat weet ie zich goed te houen, zeg. - Geen genade, lui, voor zóó'n onkameraadschappelijke handelwijze!
[pagina 195]
- Dat zeg 'k ook... Attaquez, attaquez! - Wil je d'r af blijven? vroeg Bébé, dapper, met fonkelende oogen. Die grap gaat te ver! - Dat lekkers gaat niet te ver, daar zullen wij wel voor zorgen... - Maak je niet ongerust, Bébé, dat komt wel terecht, waar 't wezen moet... - Namelijk in de magen van je kameraden... - Op de gezondheid van je reine, riep de dolste, en scheurde een zak open, zoodat de fijne chocolaad in het rond vloog. - Laat je dat, gemeenerik, viel Bébé op hem aan, zich machteloos voelend in het vooruitzicht, dat al zijn zoo zorgvuldig bijeen-gegaêrde lekkernijen op dezelfde wijze zouden verdwijnen. - Waarachtig niet... 't smaakt veel te goed... Maar jij mag zelf óok wel wat, geneer je niet, en een bonbons-doos werd hem over de tafel toegeslingerd, zoodat die open voor zijn voeten neder-viel. Bébé betoogde, smeekte, commandeerde, hij huilde half, wanhopig, dat alles vergeefsch bleek te zijn. Men ging eenvoudig voort, baldadig en luidruchtig, terwijl men den gek met hem stak; het lekkers verdween, onder den gulzig-begeerigen aanval, die er op werd gedaan; men gooide elkaer met handen vol boulés om de ooren, en at van alles tegelijk, steeds aangespoord nog verder te gaan, door Bébé's diep-treurig, ontmoedigd gezicht. Ten slotte kreeg men dorst van het zoet; warm water werd boven bevolen, men zocht in het buffet naar rhum en cognac, en nu werd het
[pagina 196]
feest volmaakt. Nu alles verloren was, beving een doffe berusting Bébé, hij dronk heel veel en lang achter elkaer, en merkte niet, dat laat in den nacht het plunderend bezoek vertrok, met dankbare handdrukken en betuigingen, dat het een allerleukste fuif was geweest. Toen het kille, witte winterlicht door de toegeschoven overgordijnen drong, en kampen ging met den gelen schijn van het gas, lag Bébé daar nog, met het hoofd en de armen op de tafel, niets wetend, niets voelend meer. En om hem heen lagen de ingedrukte doozen, de verscheurde gesatineerde zakken en nog enkele vertrapte fondants.

Vorige Volgende

Fondants.